Er hangt een ferme vermoeidheid en spierpijn in mijn lijf, die hopelijk te wijten is aan een overdaad in mijn sociaal bestaan. Er waren communies en lentefeesten, er waren schoolfeesten,...En zoals ik 1032 keer op deze blog schreef, dan gaat ons Nele er volledig tegenaan. En zie nu. Soit, als het dat maar is, dan weet ik dat voor de volgende keer, maar soms duiken er dan van die doemgedachten op..."Er zal toch niks anders zijn...mijn hart trekt het toch nog...enz.." Volgende week staan er nog een paar controles op stapel, dus hopelijk kan ik die spinsels dan verbannen.
Het is natuurlijk niet fijn om op je 34ste aan banden te worden gelegd. Ik weet dat ik moet schrappen en kiezen, dat ik aan mijn gezondheid moet denken, maar ik ben soms een beetje te koppig. Wie wil nu altijd rusten? Het wordt gewoon tijd dat die mottige baxters erop zitten, want die wegen alsmaar meer door. Nog drie...
Ondertussen zijn de mannen hier ook in de ban van het WK voetbal. De hele wijk is versierd, en iedereen supportert voor de Rode Duivels. En ik...ik hou me kalm hé...alhoewel. ;-)
Om het in voetbaltermen te zeggen: you NEVER walk alone ( die never in drukletters want dan zingen de supporters ook altijd luider)
BeantwoordenVerwijderenJuulke je hebt uw werkwoord vergeten hé, you'LL NEVER walk aloooooooone!!
BeantwoordenVerwijderen@Nel, kop op hé 'la dolce Italia ti aspetta'....