September

We zijn ondertussen al bezig aan week twee in september. Ongelooflijk hoe de tijd vliegt.

Hier is de rust, de regelmaat, en het alledaagse ritme terug gekeerd. Juist gepast, want ik had het dringend nodig. Nu verloopt alles weer wat op mijn tempo....ik lig als ik moe ben, ik slaap als ik wil. Ook voor de boys doet 'het schoolleven' weer deugd. Alleen bij het opstaan is het nog wat sleuren en trekken. Ze zijn gelukkig enthousiast...Grote M heeft een leuke meester die grapjes maakt...Kleine M is blij met de juf en een nieuwe glijbaan in de klas.

Ikzelf moest in de eerste week aan de stilte even wennen, maar nu ben ik het alweer gewoon. De honger om te gaan werken is er nog, maar deze keer besefte ik dat het nog niet haalbaar was. Na een fysieke inspanning of na wat drukte ben ik snel uitgeput, of krijg ik hoofdpijn, dus voor de klas staan zou nog niet aan de orde zijn. Samen met mijn directie heb ik beslist om pas in januari te starten, halftijds. Ik kijk er wel al naar uit, al is er ook een gigantische schrik of ik terug in het gewone werkleven ga meekunnen. We zien wel...nog ver van mijn bed.

Deze week staan er jammer genoeg nog een paar UZ bezoekjes op het programma. Morgen naar de prof op controle, vrijdag de catheter eruit, en maandag krijg ik de uitslag van mijn genetisch onderzoek. Van de drie dingen zie ik het meest op tegen vrijdag. Weer snijden aan mijn lijf, weer pijn, ah...ze moeten mij gerust laten. Anderzijds betekent dat wel echt het einde van de behandeling, dus ik probeer het een tikkeltje positief te bekijken.

Wil wel even zeggen dat ik genoten heb van een zalige zomer. Meer en meer besef ik dat ik een tweede kans heb gekregen, en dat ik die verdorie met beide handen ga grijpen. Soms besef je dingen dan toch iets intenser, of kijk je anders naar dingen. Ik hoop dat ik dit blijf meedragen, en dat ik dit gevoel nog kan versterken. We mogen eens zagen en klagen, maar we moeten inderdaad weten dat we er nog zijn...veel mensen hebben die kans niet eens...