Gisteren ferm bijgeslapen na het communieweekend waardoor ik in de namiddag alweer een beetje mens was.
Na een beetje opruimen de boys gaan halen aan school. De meeste leerkrachten/mama's durfden nu al eens iets zeggen tegen mij. Vorige donderdag, toen ik na twee weken eindelijk terug zelf de kracht had om ze op te halen, keek iedereen mij aan, maar ze waren precies allemaal door een bij gestoken. Niemand die iets vroeg, iets zei.....en dat terwijl ik me voorbereid had op een spervuur van vragen. Dat was echt raar. Waarschijnlijk hadden ze zondag gezien dat ik wel ok was, dus hadden ze nu geen schrik meer. Ik neem dat niemand kwalijk hoor, integendeel. Toch is het soms heel maf hoe mensen in zo'n situatie reageren. Ik zou alleen daar over al zeven hoofdstukken kunnen over schrijven. Iedereen is anders. Sommigen bellen alle dagen, anderen hebben immense schrik om te storen. Sommige denken dat ik depri en doodziek in mijn zetel ga liggen, anderen willen me overal mee naartoe slepen. De ene ziet alles heel positief, de andere ziet het veel slechter in. Het is echt boeiend om te vergelijken, neem dat maar van me aan. Toch maakt het mij niks uit, alle steun, op welke manier dan ook is welkom, en hoeveel keer dat doet er niet toe!
Deze morgen moest ik op consultatie bij de huisarts om de draadjes te verwijderen. Da's even op de tanden bijten, maar toch niks in vergelijking met de pijn die ik eerder had. Nu die dingetjes weg zijn, trekt alles wat minder tegen. De huisdokter besprak nog eens wat dingen, en vertelde nog eens dat hij zo hard geschrokken was. Ik ben zijn jongste patiënt met die c**ziekte, wat een eer (sorry voor de bewoording).
Hij drukte nog eens op het hart, dat als de uitslag van die klier goed is, ik echt wel blij mag zijn, en zelfs champagne mag drinken. Dat laatste vind ik ietwat overdreven, maar soit. Een 'cleane' sentinelklier betekent namelijk dat er echt geen uitzaaingen zijn, en dat alles beperkt is gebleven tot die tumor. Je moet dat zien als een tussenstation, alle kankercellen passeren sowieso daar vooraleer ze je lichaam doordringen naar een andere bestemming. Dat zou inderdaad wel positief nieuws zijn, maar om daar nu een fles op te kraken..hmm.... Als er geen chemo wordt voorgesteld, is dat misschien te overwegen.:-)
Deze middag zijn de collega's hun boterhammen komen opeten bij mij. Leuk was dat. Nu ben ik weer op de hoogte van het reilen en zeilen op school, en volledig mee met de laatste roddels en nieuwtjes. En toen ze haastig vertrokken om zeker op tijd terug te zijn, dacht ik heel even: "nè, nu hou ik toch mijn siesta, en met een half oog op Willem-Alexander en Maxima dommelde ik in..." Tja, ge moet overal het positieve in zoeken hé.
De kleine mannen waren doodop vandaag. Het weekend eist zijn tol. Bij hen uit zich dat steeds twee dagen erna. Gevolg: vechten, zagen en klagen, bleiten voor ieder akkefietje,..Morgen kunnen ze wat bekomen, en gaan we samen genieten van een vrij dagje. De papa wat laten fietsen om zijn hoofd leeg te maken, en daarna samen op zwier. Ik kijk ernaar uit.
dinsdag 30 april 2013
zondag 28 april 2013
C-day
Woehoe, communie dag is zeer goed verlopen. Door de pijnstilling te optimaliseren een goede nachtrust gehad. Deze morgen was onze kerel om om 6u uit zijn bed, zo nerveus als een kip zonder kop. "Wanneer mag ik mijn kleren aandoen, mama??" Toen moest hij nog slechts vier en een half uur wachten. ;-)
Voor mezelf had ik besloten om vandaag de kanker (krijg het echt nog steeds moeilijk geschreven) te vergeten, en da's aardig gelukt. Ben echt met de schouders recht naar de kerk vertrokken, en heb toch dik genoten! Was een beetje nerveus in het begin omdat ik zelf een ferme lange tekst moest lezen. In het boekje zag ik dat ik redelijk snel aan de beurt was, vandaar de kriebels in de buik. Toen het aan mijn was ben ik met hoofd dapper omhoog naar voor gegaan, en heb zeer vlot (naar t schijnt) het verhaal voorgelezen. Met mijn nieuwe kleedje voelde ik me super in mijn sas, dus konden al die blikken me geen bal schelen. De rest van de viering heb ik onze kleine man bewonderd, en was ik zo fier als een gieter, want hij deed het schitterend.
Toen bij het buitengaan de familie ons stond op te wachten, zag ik dat sommigen het moeilijk hadden toen ze mijn feliciteerden, maar ik hield me sterk. Ik voelde het echt als een overwinning, had echt het gevoel dat ik vandaag een mini-strijdje gewonnen had, rotziekte!
Het feest van ons neefje was heel gezellig en fijn. Alles was tot in de puntjes geregeld, dus we hoefden alleen maar te eten en te drinken. Met een stralend zonnetje erbij kon de dag niet meer stuk. Even kreeg ik een vermoeidheidsklopje na het eten, maar een halfuurtje in de zetel rusten deed wonderen.
Morgen een beetje bekomen van het feestgedruis. Waarschijnlijk weet ik eind deze week meer over de nabehandeling. Maar daar ga ik nu nog even niet aan denken...
Voor mezelf had ik besloten om vandaag de kanker (krijg het echt nog steeds moeilijk geschreven) te vergeten, en da's aardig gelukt. Ben echt met de schouders recht naar de kerk vertrokken, en heb toch dik genoten! Was een beetje nerveus in het begin omdat ik zelf een ferme lange tekst moest lezen. In het boekje zag ik dat ik redelijk snel aan de beurt was, vandaar de kriebels in de buik. Toen het aan mijn was ben ik met hoofd dapper omhoog naar voor gegaan, en heb zeer vlot (naar t schijnt) het verhaal voorgelezen. Met mijn nieuwe kleedje voelde ik me super in mijn sas, dus konden al die blikken me geen bal schelen. De rest van de viering heb ik onze kleine man bewonderd, en was ik zo fier als een gieter, want hij deed het schitterend.
Toen bij het buitengaan de familie ons stond op te wachten, zag ik dat sommigen het moeilijk hadden toen ze mijn feliciteerden, maar ik hield me sterk. Ik voelde het echt als een overwinning, had echt het gevoel dat ik vandaag een mini-strijdje gewonnen had, rotziekte!
Het feest van ons neefje was heel gezellig en fijn. Alles was tot in de puntjes geregeld, dus we hoefden alleen maar te eten en te drinken. Met een stralend zonnetje erbij kon de dag niet meer stuk. Even kreeg ik een vermoeidheidsklopje na het eten, maar een halfuurtje in de zetel rusten deed wonderen.
Morgen een beetje bekomen van het feestgedruis. Waarschijnlijk weet ik eind deze week meer over de nabehandeling. Maar daar ga ik nu nog even niet aan denken...
zaterdag 27 april 2013
Pijn
Hoe strijdlustig ik gisteren was, hoe mottig vandaag. Bij deze een "zageblogje".
Aangezien de weergoden morgen maar 10 graden voorzien, moest er in allerijl nog een jasje voorzien worden voor op mijn kleedje. Bleek dat even niet zo makkelijk. Mijn kleed heeft van die rare mouwen en een speciale hals, dus alles wat ik daar boven deed, trok op niks. Ik wou op deze dag eindelijk eens een beetje stralen, en naast dat stom k.....gedoe, sloeg nu ook mijn outfit tegen. Resultaat: crashke deze morgen.
De woede die er al een tijdje zit borrelen kwam ineens naar boven. Ik was zo kwaad, zo razend, en tegelijk zo verdrietig dat dit me overkomt. Dit moest het mooiste weekend van mijn leven worden. Had ik toen een boksbal gehad, en geén pijn in mijn arm, dan had ik er godv...... ferme motten op gegeven. Snikkend gooide ik er tegen manlief vanalles uit: ik heb geen zin om ziek te zijn, het is mijn schuld dat alles in duigen valt, ik wil geen chemo, ik ben geen goeie mama,.....Gelukkig kan hij me altijd kalmeren en sussen, en nog voor één van de jongens iets gezien had probeerde ik weer 'normaal' te doen. Toch bleven de ganse dag de emoties de bovenhand houden. Zeker toen er een jongen van de klas aan de deur stond met een prachtig boeket rozen. Het is nochtans eén van de grootste 'loeties', en dan krijg je net van die zo iets prachtigs.
Soit, we zijn dus nog snel naar de winkel gereden voor een ander kleedje, waar wel een jasje bij past, zodat ik niet vervries. Ook al heb ik mij tot het minimum beperkt, vier kleedjes aandoen bleek wat teveel van het goede. Toen ik terug thuiskwam had ik zo'n pijn aan mijn wondes, dat ik de rest van de namiddag heb moeten platliggen. Na een beetje rusten was het iets beter, maar toch kreeg ik mijn arm bijna niet omhoog. We zijn dan toch maar naar de dokter van wacht gereden, want eens er vocht ophoopt, ben je nog verder van huis. Het was een zeer begripvolle madam, die nagenoeg het zelfde heeft meegemaakt, die veel tijd maakte voor ons. De wondes waren ok, alleen veel meer pijnstillers nemen. Het vocht duwt namelijk, en dan heb je gevaar dat alles ontsteekt. Naast kuisen, koken en wassen, is manlief nu ook mijn persoonlijke verpleger die nauwgezet mijn pillenschema volgt. En neem van mij aan, hij neemt die taak zeer au serieux. Ik zou al snel eens overslaan, maar da's buiten hem gerekend. :-)
We kregen van de dokter ook nog wat tips in verband met psychologische hulp enzo. Blijkbaar heb je daar recht op, en zij vindt dat wel zeer nuttig. Als patiënt probeer je namelijk zoveel mogelijk mensen te sparen, je man, je ouders,..je wil daar niet tegen zagen en klagen. Daarom is het soms goed dat je tegen een vreemd iemand eens goed kan ventileren, kan kwaad zijn,...
Maar gelukkig heb ik mijn blog nog hé..
Aangezien de weergoden morgen maar 10 graden voorzien, moest er in allerijl nog een jasje voorzien worden voor op mijn kleedje. Bleek dat even niet zo makkelijk. Mijn kleed heeft van die rare mouwen en een speciale hals, dus alles wat ik daar boven deed, trok op niks. Ik wou op deze dag eindelijk eens een beetje stralen, en naast dat stom k.....gedoe, sloeg nu ook mijn outfit tegen. Resultaat: crashke deze morgen.
De woede die er al een tijdje zit borrelen kwam ineens naar boven. Ik was zo kwaad, zo razend, en tegelijk zo verdrietig dat dit me overkomt. Dit moest het mooiste weekend van mijn leven worden. Had ik toen een boksbal gehad, en geén pijn in mijn arm, dan had ik er godv...... ferme motten op gegeven. Snikkend gooide ik er tegen manlief vanalles uit: ik heb geen zin om ziek te zijn, het is mijn schuld dat alles in duigen valt, ik wil geen chemo, ik ben geen goeie mama,.....Gelukkig kan hij me altijd kalmeren en sussen, en nog voor één van de jongens iets gezien had probeerde ik weer 'normaal' te doen. Toch bleven de ganse dag de emoties de bovenhand houden. Zeker toen er een jongen van de klas aan de deur stond met een prachtig boeket rozen. Het is nochtans eén van de grootste 'loeties', en dan krijg je net van die zo iets prachtigs.
Soit, we zijn dus nog snel naar de winkel gereden voor een ander kleedje, waar wel een jasje bij past, zodat ik niet vervries. Ook al heb ik mij tot het minimum beperkt, vier kleedjes aandoen bleek wat teveel van het goede. Toen ik terug thuiskwam had ik zo'n pijn aan mijn wondes, dat ik de rest van de namiddag heb moeten platliggen. Na een beetje rusten was het iets beter, maar toch kreeg ik mijn arm bijna niet omhoog. We zijn dan toch maar naar de dokter van wacht gereden, want eens er vocht ophoopt, ben je nog verder van huis. Het was een zeer begripvolle madam, die nagenoeg het zelfde heeft meegemaakt, die veel tijd maakte voor ons. De wondes waren ok, alleen veel meer pijnstillers nemen. Het vocht duwt namelijk, en dan heb je gevaar dat alles ontsteekt. Naast kuisen, koken en wassen, is manlief nu ook mijn persoonlijke verpleger die nauwgezet mijn pillenschema volgt. En neem van mij aan, hij neemt die taak zeer au serieux. Ik zou al snel eens overslaan, maar da's buiten hem gerekend. :-)
We kregen van de dokter ook nog wat tips in verband met psychologische hulp enzo. Blijkbaar heb je daar recht op, en zij vindt dat wel zeer nuttig. Als patiënt probeer je namelijk zoveel mogelijk mensen te sparen, je man, je ouders,..je wil daar niet tegen zagen en klagen. Daarom is het soms goed dat je tegen een vreemd iemand eens goed kan ventileren, kan kwaad zijn,...
Maar gelukkig heb ik mijn blog nog hé..
vrijdag 26 april 2013
Nog twee keer slapen..
Het is officieel: ik ben weer een baby! Zonder dutje kom ik de dag niet door. ;-) Deze morgen de boys meegegeven met nonkel taxi en dan terug gekropen. Bedje is dan nog lekker warm, en da's super. Ben terug ingedommeld voor een uur of twee. Deze middag mochten gaan eten bij de schoonouders, en na nog een boodschapje terug thuis. Ik voelde me duidelijk een beetje beter. Tja, weer een lesje, leren doseren dus.
Ondertussen zit onze grote kerel al aan 103 kaartjes. Het hele huis hangt vol linten, en elke dag moeten we er nog één bijspannen. Die van mij sieren de kast, en vandaag kreeg ik er een reuze-exemplaar bij (zie foto). Jullie kunnen het al denken, het is er ééntje van die zesdeklassers van mij. Ze maakten een prachtige tekening, met een zeer mooi gedicht erbij. Als je het leest, voel je dat het recht uit hun hart komt. Was ontroerd.
Ik word op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen op school. Deze week was er personeelsvergadering, en zoals altijd start die met een bezinning. De collega die daar deze week moest voor zorgen vroeg of ze een stukje uit mijn blog mocht voorlezen. Ik had daar niks op tegen en dat heeft ze dan ook gedaan. Ze koos voor het tekstje van de dag van mijn operatie, en blijkbaar werd het heel stil en rolden er hier en daar traantjes. Vond het lief, dat ze op die manier mij er nog bij betrekken. Voor de rest hoeven ze daar niet meer aan te denken hoor, want het laatste wat ik wil is aandacht aandacht aandacht. Ik ga keihard vechten tegen deze ziekte, maar heb me voorgenomen om niet de ganse tijd het slachtoffer uit te hangen. Er zijn al zoveel mensen dit doorgemaakt hebben, en dit op zo'n chique manier doen, dat wil ik echt ook!
Zondag lees ik voor in de kerk. De juffen hadden dit al gevraagd voor gans dit gedoe, en ik zag dat helemaal zitten. Zoonlief vond het super, en megablij dat mama dat ging doen op zijn communie. Nu krijgt dit natuurlijk zo een andere wending. De juf en enkele ouders hebben me al bezorgd gevraagd of ik dat nu nog steeds wil doen, of het gaat lukken, en dat er een stand-in paraat staat indien....No way, ik heb dit aan grote M beloofd, en dan hou ik mij daaraan. Ik lees voor, zonder het "zielig mamaatje die nu toch o zo ziek is" uit te hangen, voila. Sterk en krachtig.
Morgen rusten, alles klaarleggen, de kids schrobben en boenen, en dan zijn we er hopelijk klaar voor. Gelukkig mogen we zondag nog de beentjes onder tafel steken op het feest van het neefje. Ons feest is pas binnen twee weken. Precies of we wisten dat er iets ging komen..
Ondertussen zit onze grote kerel al aan 103 kaartjes. Het hele huis hangt vol linten, en elke dag moeten we er nog één bijspannen. Die van mij sieren de kast, en vandaag kreeg ik er een reuze-exemplaar bij (zie foto). Jullie kunnen het al denken, het is er ééntje van die zesdeklassers van mij. Ze maakten een prachtige tekening, met een zeer mooi gedicht erbij. Als je het leest, voel je dat het recht uit hun hart komt. Was ontroerd.
Ik word op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen op school. Deze week was er personeelsvergadering, en zoals altijd start die met een bezinning. De collega die daar deze week moest voor zorgen vroeg of ze een stukje uit mijn blog mocht voorlezen. Ik had daar niks op tegen en dat heeft ze dan ook gedaan. Ze koos voor het tekstje van de dag van mijn operatie, en blijkbaar werd het heel stil en rolden er hier en daar traantjes. Vond het lief, dat ze op die manier mij er nog bij betrekken. Voor de rest hoeven ze daar niet meer aan te denken hoor, want het laatste wat ik wil is aandacht aandacht aandacht. Ik ga keihard vechten tegen deze ziekte, maar heb me voorgenomen om niet de ganse tijd het slachtoffer uit te hangen. Er zijn al zoveel mensen dit doorgemaakt hebben, en dit op zo'n chique manier doen, dat wil ik echt ook!
Zondag lees ik voor in de kerk. De juffen hadden dit al gevraagd voor gans dit gedoe, en ik zag dat helemaal zitten. Zoonlief vond het super, en megablij dat mama dat ging doen op zijn communie. Nu krijgt dit natuurlijk zo een andere wending. De juf en enkele ouders hebben me al bezorgd gevraagd of ik dat nu nog steeds wil doen, of het gaat lukken, en dat er een stand-in paraat staat indien....No way, ik heb dit aan grote M beloofd, en dan hou ik mij daaraan. Ik lees voor, zonder het "zielig mamaatje die nu toch o zo ziek is" uit te hangen, voila. Sterk en krachtig.
Morgen rusten, alles klaarleggen, de kids schrobben en boenen, en dan zijn we er hopelijk klaar voor. Gelukkig mogen we zondag nog de beentjes onder tafel steken op het feest van het neefje. Ons feest is pas binnen twee weken. Precies of we wisten dat er iets ging komen..
donderdag 25 april 2013
Zon zon..
Gisteren niet zo'n superdagje. Ik blijf me zo gigantisch moe voelen. Als ik overdag niet even kan bijslapen ben ik geen mens. Echt bizar. Het kan toch niet dat je zo moe bent van die operatie? Ik denk natuurlijk dat de stress van de voorbije weken ook wel zijn uitwerking heeft. Het lijkt alsof dat nu pas allemaal op me terugvalt. Soms begint het ook allemaal een beetje meer door te dringen, en dan ben ik stiekem zo boos op alles en iedereen. Dan ben ik kwaad omdat ik geen energie heb om buiten te spelen met de kids, of om 's morgens fit op te staan,..Ik denk dan ook te vaak vooruit en heb zo'n schrik dat mijn wereldje gaat blijven stilstaan gedurende enkele maanden. Stel je voor dat ik alle leuke dingen moet missen, tuinparty's, barbecues, feestjes, onze reis,...alleen door deze c*** ziekte. Ik mag er gewoon niet aan denken.
In de namiddag werd ik meegesleept door mamalief (die ik hier onder géén enkel beding mag vermelden, dus sssshhhhhhttttttt) voor een potje koffie bij de tante. We waren maar even weg, maar 't was wel eens iets anders dan de zetel. En ook al kostte het wat energie, het deed deugd. Helpt natuurlijk ook dat ik dan dat kleine lieve mannetje met z'n ene tandje zo schattig zie lachen naar mij. :-)
Ondertussen nadert de communie van zoonlief met rasse schreden. Het hele huis hangt al vol kaartjes. De wedstrijd aan het begin van de week tussen hem en de beterschapskaartjes van mama heb ik al verloren (gelukkig maar). Hij is superzenuwachtig en loopt de ganse dagen te zingen van Hossanna, tot grote vreugde van zijn papa. Ahum.
Deze namiddag ga ik mij met mijn vriendinnetje in de zon placeren. Beetje kletsen, drinken, en ondertussen laat ik ze de was ophangen..hihi. Praktisch hé. Vanavond krijg ik van vriendinnetje 2 een quiche aan huis geleverd, dus ik mag niet klagen hé. Toch nog een paar mini voordelen aan dit 'ziek zijn'.
In de namiddag werd ik meegesleept door mamalief (die ik hier onder géén enkel beding mag vermelden, dus sssshhhhhhttttttt) voor een potje koffie bij de tante. We waren maar even weg, maar 't was wel eens iets anders dan de zetel. En ook al kostte het wat energie, het deed deugd. Helpt natuurlijk ook dat ik dan dat kleine lieve mannetje met z'n ene tandje zo schattig zie lachen naar mij. :-)
Ondertussen nadert de communie van zoonlief met rasse schreden. Het hele huis hangt al vol kaartjes. De wedstrijd aan het begin van de week tussen hem en de beterschapskaartjes van mama heb ik al verloren (gelukkig maar). Hij is superzenuwachtig en loopt de ganse dagen te zingen van Hossanna, tot grote vreugde van zijn papa. Ahum.
Deze namiddag ga ik mij met mijn vriendinnetje in de zon placeren. Beetje kletsen, drinken, en ondertussen laat ik ze de was ophangen..hihi. Praktisch hé. Vanavond krijg ik van vriendinnetje 2 een quiche aan huis geleverd, dus ik mag niet klagen hé. Toch nog een paar mini voordelen aan dit 'ziek zijn'.
dinsdag 23 april 2013
Futloos
Vandaag geen goede dag. Voel me zo gigantisch moe. Deze morgen een beetje te fel opgestaan. Kids aangekleed, boekentassen gemaakt, en was zelfs even van plan om wat te helpen kuisen. Met een zwier en een zwaai zette ik de stoelen omgekeerd op tafel. Was dat even buiten mijn arm gerekend. Alles trok tegen, en deed ferm pijn. Op bevel van mijn boos kuislief (ipv manlief vandaag), onmiddellijk gestopt. Voelde daarna de ganse tijd van die tintelingen in mijn elleboog. Zo'n gevoel dat je kan hebben als je met je elleboog ergens keihard tegen geknald bent. Ben dan maar terug in bed gekropen met een pijnstiller en 'k was al snel terug in dromenland.
Vanmiddag heerlijke spaghetti gegeten, geleverd door traiteur Mel (thanks) en daarna in de zetel blijven hangen. Mijn nicht(je) is mijn bibliotheek komen aanvullen (woehoe) en voor de rest naar mottige series gekeken. Ongelooflijk, maar ze zenden zelfs Wittekerke van jaren geleden terug uit. Niet te geloven dat ik dat toen ooit goed vond, nu trekt dat op niks meer. Heb zo een déja vu van toen ik zwanger was. Toen volgde ik ook al de stomste series op tv, aangezien je dan toch constant in de zetel zit met zo'n mini bleiterke. :-)
Niet veel te melden dus, behalve dat ik wel een shotje energie kan gebruiken. Maar helaas, zelfs chocolade helpt vandaag niet. Nog wat slapen dan maar...zzzzzzzzzzzzz....
Vanmiddag heerlijke spaghetti gegeten, geleverd door traiteur Mel (thanks) en daarna in de zetel blijven hangen. Mijn nicht(je) is mijn bibliotheek komen aanvullen (woehoe) en voor de rest naar mottige series gekeken. Ongelooflijk, maar ze zenden zelfs Wittekerke van jaren geleden terug uit. Niet te geloven dat ik dat toen ooit goed vond, nu trekt dat op niks meer. Heb zo een déja vu van toen ik zwanger was. Toen volgde ik ook al de stomste series op tv, aangezien je dan toch constant in de zetel zit met zo'n mini bleiterke. :-)
Niet veel te melden dus, behalve dat ik wel een shotje energie kan gebruiken. Maar helaas, zelfs chocolade helpt vandaag niet. Nog wat slapen dan maar...zzzzzzzzzzzzz....
maandag 22 april 2013
Roddel roddel roddel...
We zijn exact een week na de diagnose. Niet te geloven dat het nog maar 7 dagen zijn, het lijkt al maanden.
Mijn drie mannen vertrokken deze morgen terug naar school. De ene al wat met een langer gezicht dan de ander. Tegen de grootste van de drie heb ik gezegd dat hij niet moest mokken, dat ik er alles zou voor geven om in zijn plaats te mogen gaan. Zou zo zalig zijn, terug in mijn klasje. Eerst mijn turnuur, altijd fijn om de week mee te starten en alles klaar te leggen, en daarna luisteren naar de weekendverhalen van mijn bezweette tieners. Maar soit. Normaal worden ze één dezer dagen op de hoogte gebracht van mijn 'ziekte'. Aangezien ze nogal onrustig bleven is er even geinformeerd bij professionele instanties, en uiteindelijk blijkt open kaart spelen het beste. Het is maar goed, want bij de ouders ging al de roddel dat ik thuis zat met een depressie. Lap zeg.
Ondertussen gaat het nieuws zo snel rond, dat bijna heel Oudenaarde het weet. Niet te doen. Zelfs op café ging ik al over de tong, stel je voor. Ik ga mij daarin niet opjagen (dat doen anderen in mijn plaats wel ;-) ), want dat kan je toch niet tegenhouden. Alleen maar hopen dat ze er geen details aan toevoegen die er niet zijn, want voor ik weet vertellen ze dat ik al halfdood ben. Gelukkig ben ik ook al van een generatie die daar nogal 'open' is, dat zie je aan deze blog. Al heb ik daarnet wel getwijfeld of ik er nu geen 'toegangscode' op zou zetten, want een link is natuurlijk snel doorgegeven en niet iedereen moet mijn diepste zieleroerselen lezen. K zie wel nog.
Vandaag een rustige dag. Deze morgen nog een extra dutje gedaan, gelezen, en in de zetel gehangen. De pijn wordt iedere dag beter, maar ik sta toch nog wat flets op de benen. Enkele maanden geleden vertelde ik nog tegen mijn broer dat ik eens snakte naar een dag voor mezelf. Zo'n dag waarbij iedereen weg is, en je zelf eens een ganse dag kan doen wat je maar wil. Mijn laatste lokale verlofdag viel namelijk samen met die van mijn twee kadeekes, en als je ze dropt bij iemand blijf je ook met een ambetant gevoel zitten. Dus wou ik eens een dag waarbij iedereen naar school moest, behalve ik. Egoïstisch hé, maar iedereen kent dat gevoel wel. Vanmorgen smste hij: 'was het nu dit dat je bedoelde?' Hmm..niet dus. ;-)
De juf van kleine M kwam deze middag op privé oudercontact. Lief hé. Normaal gezien heb ik een afspraak voor morgen, maar besefte dat dat nog iets te vroeg is om daar te gaan rondcrossen. Bij deze dus op een andere manier geregeld. En natuurlijk is hij superbraaf, helemaal zijn mamaatje.
Mijn drie mannen vertrokken deze morgen terug naar school. De ene al wat met een langer gezicht dan de ander. Tegen de grootste van de drie heb ik gezegd dat hij niet moest mokken, dat ik er alles zou voor geven om in zijn plaats te mogen gaan. Zou zo zalig zijn, terug in mijn klasje. Eerst mijn turnuur, altijd fijn om de week mee te starten en alles klaar te leggen, en daarna luisteren naar de weekendverhalen van mijn bezweette tieners. Maar soit. Normaal worden ze één dezer dagen op de hoogte gebracht van mijn 'ziekte'. Aangezien ze nogal onrustig bleven is er even geinformeerd bij professionele instanties, en uiteindelijk blijkt open kaart spelen het beste. Het is maar goed, want bij de ouders ging al de roddel dat ik thuis zat met een depressie. Lap zeg.
Ondertussen gaat het nieuws zo snel rond, dat bijna heel Oudenaarde het weet. Niet te doen. Zelfs op café ging ik al over de tong, stel je voor. Ik ga mij daarin niet opjagen (dat doen anderen in mijn plaats wel ;-) ), want dat kan je toch niet tegenhouden. Alleen maar hopen dat ze er geen details aan toevoegen die er niet zijn, want voor ik weet vertellen ze dat ik al halfdood ben. Gelukkig ben ik ook al van een generatie die daar nogal 'open' is, dat zie je aan deze blog. Al heb ik daarnet wel getwijfeld of ik er nu geen 'toegangscode' op zou zetten, want een link is natuurlijk snel doorgegeven en niet iedereen moet mijn diepste zieleroerselen lezen. K zie wel nog.
Vandaag een rustige dag. Deze morgen nog een extra dutje gedaan, gelezen, en in de zetel gehangen. De pijn wordt iedere dag beter, maar ik sta toch nog wat flets op de benen. Enkele maanden geleden vertelde ik nog tegen mijn broer dat ik eens snakte naar een dag voor mezelf. Zo'n dag waarbij iedereen weg is, en je zelf eens een ganse dag kan doen wat je maar wil. Mijn laatste lokale verlofdag viel namelijk samen met die van mijn twee kadeekes, en als je ze dropt bij iemand blijf je ook met een ambetant gevoel zitten. Dus wou ik eens een dag waarbij iedereen naar school moest, behalve ik. Egoïstisch hé, maar iedereen kent dat gevoel wel. Vanmorgen smste hij: 'was het nu dit dat je bedoelde?' Hmm..niet dus. ;-)
De juf van kleine M kwam deze middag op privé oudercontact. Lief hé. Normaal gezien heb ik een afspraak voor morgen, maar besefte dat dat nog iets te vroeg is om daar te gaan rondcrossen. Bij deze dus op een andere manier geregeld. En natuurlijk is hij superbraaf, helemaal zijn mamaatje.
zondag 21 april 2013
Zondag..koersdag.
Nacht in mijn eigen bedje is goed verlopen. Beetje zoeken naar de juiste positie, vooral de minst pijnlijke. Dacht dat ik even een record aantal uren ging slapen, maar niets was minder waar. Tegen een uur of 7 gingen de ogen al open. Vaak passeren de voorbije weken dan weer de revue. Ieder moment herbeleef ik terug, en toch besef ik vaak nog niet wat me overkomt.
Onze coureur had het zwaar vandaag. Niet dat hij het toont of laat blijken, maar ik voel het gewoon. Ten eerste liggen zijn benen nu al een tijdje stil, net nu hij in een topconditie verkeerde, en ten tweede komt alles op zijn schouders terecht. Als je zo in de zetel alles observeert dan merk je dat twee kids van 6 en 4 jaar toch constant aandacht vragen. Ze trekken al de ganse dag aan zijn mouw: "papa, we hebben honger, waar zijn onze kleren, is het eten bijna klaar, ik heb dorst, ik heb kaka gedaan, mag ik een koek, kan je mijn fiets nemen in het tuinhuis, mogen we op de computer, waar is mijn pet......" Ondertussen voorziet hij bezoekers van drank, schilt de patatten terwijl hij de gsm beantwoordt, en werpt een blik op Luik-Bastenaken-Luik.
Ikzelf probeer rustig te blijven, maar moet ook gigantisch op mijn tanden bijten om hem niet te 'commanderen' of corrigeren. Als ik zie dat het vispanneke overloopt in de oven, sluit ik de ogen en ik negeer de vuile voeten op de vloer. Of ik zwijg over het feit dat ze op zondag altijd in bad moeten.. Na de middag ben ik boven gaan liggen, even weggedommeld en ook al mag je niet vooruit denken, toch gebeurt dat dan. Stél, stel dat het chemo wordt, dan betekent dat een maand of 4 miserie...dat gaat wat geven hier thuis. Dan zal ik wel alles moéten loslaten, ook al lopen ze met elkaars onderbroek, of een foute trui aan. Moeilijk hoor, je huishouden uit handen geven. En laat eén ding duidelijk zijn: hij doet dat fantastisch hé, het ligt volledig aan mij, moeilijk de controle aan iemand anders geven.
Maar wees zeker dat ik hem één dezer dagen eens op zijn fiets duw, dat moet gewoon. Dus als ge nen blonde berrybiker ziet passeren denk niet: "amaai, die koerst gewoon, terwijl zijn vrouw daar ligt". Neeie, t is van moetens, ik heb hem op zijn zadel gebonden. :-))
Straks ga ik eens een doucheke proberen te nemen. Hoop dat die vervelende hoofdpijn dan ook wat verdwijnt. Waarschijnlijk nog een gevolg van de verdoving. Misschien knap ik van wat water op.
Onze coureur had het zwaar vandaag. Niet dat hij het toont of laat blijken, maar ik voel het gewoon. Ten eerste liggen zijn benen nu al een tijdje stil, net nu hij in een topconditie verkeerde, en ten tweede komt alles op zijn schouders terecht. Als je zo in de zetel alles observeert dan merk je dat twee kids van 6 en 4 jaar toch constant aandacht vragen. Ze trekken al de ganse dag aan zijn mouw: "papa, we hebben honger, waar zijn onze kleren, is het eten bijna klaar, ik heb dorst, ik heb kaka gedaan, mag ik een koek, kan je mijn fiets nemen in het tuinhuis, mogen we op de computer, waar is mijn pet......" Ondertussen voorziet hij bezoekers van drank, schilt de patatten terwijl hij de gsm beantwoordt, en werpt een blik op Luik-Bastenaken-Luik.
Ikzelf probeer rustig te blijven, maar moet ook gigantisch op mijn tanden bijten om hem niet te 'commanderen' of corrigeren. Als ik zie dat het vispanneke overloopt in de oven, sluit ik de ogen en ik negeer de vuile voeten op de vloer. Of ik zwijg over het feit dat ze op zondag altijd in bad moeten.. Na de middag ben ik boven gaan liggen, even weggedommeld en ook al mag je niet vooruit denken, toch gebeurt dat dan. Stél, stel dat het chemo wordt, dan betekent dat een maand of 4 miserie...dat gaat wat geven hier thuis. Dan zal ik wel alles moéten loslaten, ook al lopen ze met elkaars onderbroek, of een foute trui aan. Moeilijk hoor, je huishouden uit handen geven. En laat eén ding duidelijk zijn: hij doet dat fantastisch hé, het ligt volledig aan mij, moeilijk de controle aan iemand anders geven.
Maar wees zeker dat ik hem één dezer dagen eens op zijn fiets duw, dat moet gewoon. Dus als ge nen blonde berrybiker ziet passeren denk niet: "amaai, die koerst gewoon, terwijl zijn vrouw daar ligt". Neeie, t is van moetens, ik heb hem op zijn zadel gebonden. :-))
Straks ga ik eens een doucheke proberen te nemen. Hoop dat die vervelende hoofdpijn dan ook wat verdwijnt. Waarschijnlijk nog een gevolg van de verdoving. Misschien knap ik van wat water op.
zaterdag 20 april 2013
Operatie
Terug thuis na een 'geslaagde' operatie.
Donderdagvond kreeg ik telefoon van het UZ dat ik al om 7u30 op de operatieplanning stond. Was toch even van mijn melk, aangezien de operatie eerst voorzien was om half 11. Had me voorgenomen om eerst de boys op 't gemak naar school te doen, dan rustig naar Gent te gaan, niet dus. Was daar toch redelijk onrustig door, want plots moest alles weer een pak sneller gaan. Snel nog opvang regelen voor de kids vrijdagmorgen, de zakken klaarmaken en brengen naar de tantes en nonkels, de laatste was opstrijken,...
Vrijdagmorgen met een klein hartje vertrokken. Kon niet eens uitgebreid afscheid nemen van de kids. Ten eerste omdat ik ze niet té bang wilde maken door ze halfdood te knuffelen, en ten tweede was ik nog een stuk radioactief. Doeme toch. Eens aangekomen in het UZ om 6u45 (een onmenselijk uur) werd ik steeds zenuwachtiger. De angst om in de operatie te blijven werd steeds groter. Dat komt misschien bijna nooit voor, maar toch. Iedereen op het hart gedrukt om goed voor mijn broeries te zorgen, als er mij iets overkwam.
Toen ik boven aankwam op de verdieping en de hoofdverpleegster vroeg: 'zie je het zitten, Nele' rolden de tranen plots ongewild over mijn kaken. Tuurlijk zag ik het niet zitten, jeezes, wat een cutvraag. En het enige dat ik nog kon prevelen was dat mijn zoontje volgende week zijn communie deed. Eens gekalmeerd ging het snel, een sexy operatiekleed aan, van die mottige flubietkousen, en na een afscheidskus naar boven. Klokslag 7u30.
Uiteindelijk ben ik pas geopereerd rond 9u. Er bleek een ongeluk gebeurd te zijn op de E17 en de helft van de assistenten en chirurgen stond in de file. Een goed begin dus. Gelukkig waren er nog twee mensen voor mij, zodat ze toch niet zot opgejaagd aan mij moesten beginnen. ;-)
Rond half elf deed ik de eerste keer mij ogen open in een nog wazige wereld. In de verte hoorde ik iemand het uur vragen, en toen doezelde ik weer weg. Rond 12u was ik goed wakker en ferm misselijk en mocht ik terug naar de kamer. Daar zat manlief al 4u lang op hetzelfde stoelke geplakt. Gelukkig had hij een nieuw speeltje waar hij de tijd mee spendeerde. Toen ik nog wachtte op de uitslag enkele dagen geleden, had ik gezegd dat bij een goed resultaat we champagne gingen drinken met oliebollen, en bij het tegenovergestelde ik een Ipad ging kopen. Jammer genoeg is het het tweede geworden. Daar gingen mijn oliebollen..
De rest van de dag ging het van slapen en misselijk zijn, tussen even bellen naar het thuisfront en de boys. Die amuseerden zich duidelijk rot, dus daar hoefde ik al niet over te piekeren. De pijn is nogal heftig, maar met pijnstilling onder controle.
De nacht verliep nogal turbulent. Wat een lawaai is er 's nachts in een ziekenhuis. Die karren rijden onophoudend door de gang, die bellen rinkelen, er wordt gebabbeld aan de deur. Tegen half één kwam de nachtverpleging nog langs voor de laatste verzorging en toen heb ik oordopjes gekregen. Wat een verademing. Daarna heb ik toch enkele uren kunnen doorslapen.
Vanmorgen kwam de prof al vrij vroeg langs. (Net toen ik 'vijftig tinten grijs' aan het lezen was. Hij vroeg om te lenen :-) ) De operatie was goed verlopen, de tumor en de klier zijn weggehaald en worden nu onderzocht. Binnen een tweetal weken weet ik dus hoe ik er verder voorsta. Chemo én bestraling, of enkel het laatste? Wordt nog spannend. Maar eerst 2 weken recupereren, rusten en bekomen.
Deze middag na mijn thuiskomst (bedankt voor de vele bloemen en mooie kaartjes!) twee uur geslapen en dan bezoek ontvangen. Ouders, schoonouders, broers en schoonzussen,...
Home sweet home.
Donderdagvond kreeg ik telefoon van het UZ dat ik al om 7u30 op de operatieplanning stond. Was toch even van mijn melk, aangezien de operatie eerst voorzien was om half 11. Had me voorgenomen om eerst de boys op 't gemak naar school te doen, dan rustig naar Gent te gaan, niet dus. Was daar toch redelijk onrustig door, want plots moest alles weer een pak sneller gaan. Snel nog opvang regelen voor de kids vrijdagmorgen, de zakken klaarmaken en brengen naar de tantes en nonkels, de laatste was opstrijken,...
Vrijdagmorgen met een klein hartje vertrokken. Kon niet eens uitgebreid afscheid nemen van de kids. Ten eerste omdat ik ze niet té bang wilde maken door ze halfdood te knuffelen, en ten tweede was ik nog een stuk radioactief. Doeme toch. Eens aangekomen in het UZ om 6u45 (een onmenselijk uur) werd ik steeds zenuwachtiger. De angst om in de operatie te blijven werd steeds groter. Dat komt misschien bijna nooit voor, maar toch. Iedereen op het hart gedrukt om goed voor mijn broeries te zorgen, als er mij iets overkwam.
Toen ik boven aankwam op de verdieping en de hoofdverpleegster vroeg: 'zie je het zitten, Nele' rolden de tranen plots ongewild over mijn kaken. Tuurlijk zag ik het niet zitten, jeezes, wat een cutvraag. En het enige dat ik nog kon prevelen was dat mijn zoontje volgende week zijn communie deed. Eens gekalmeerd ging het snel, een sexy operatiekleed aan, van die mottige flubietkousen, en na een afscheidskus naar boven. Klokslag 7u30.
Uiteindelijk ben ik pas geopereerd rond 9u. Er bleek een ongeluk gebeurd te zijn op de E17 en de helft van de assistenten en chirurgen stond in de file. Een goed begin dus. Gelukkig waren er nog twee mensen voor mij, zodat ze toch niet zot opgejaagd aan mij moesten beginnen. ;-)
Rond half elf deed ik de eerste keer mij ogen open in een nog wazige wereld. In de verte hoorde ik iemand het uur vragen, en toen doezelde ik weer weg. Rond 12u was ik goed wakker en ferm misselijk en mocht ik terug naar de kamer. Daar zat manlief al 4u lang op hetzelfde stoelke geplakt. Gelukkig had hij een nieuw speeltje waar hij de tijd mee spendeerde. Toen ik nog wachtte op de uitslag enkele dagen geleden, had ik gezegd dat bij een goed resultaat we champagne gingen drinken met oliebollen, en bij het tegenovergestelde ik een Ipad ging kopen. Jammer genoeg is het het tweede geworden. Daar gingen mijn oliebollen..
De rest van de dag ging het van slapen en misselijk zijn, tussen even bellen naar het thuisfront en de boys. Die amuseerden zich duidelijk rot, dus daar hoefde ik al niet over te piekeren. De pijn is nogal heftig, maar met pijnstilling onder controle.
De nacht verliep nogal turbulent. Wat een lawaai is er 's nachts in een ziekenhuis. Die karren rijden onophoudend door de gang, die bellen rinkelen, er wordt gebabbeld aan de deur. Tegen half één kwam de nachtverpleging nog langs voor de laatste verzorging en toen heb ik oordopjes gekregen. Wat een verademing. Daarna heb ik toch enkele uren kunnen doorslapen.
Vanmorgen kwam de prof al vrij vroeg langs. (Net toen ik 'vijftig tinten grijs' aan het lezen was. Hij vroeg om te lenen :-) ) De operatie was goed verlopen, de tumor en de klier zijn weggehaald en worden nu onderzocht. Binnen een tweetal weken weet ik dus hoe ik er verder voorsta. Chemo én bestraling, of enkel het laatste? Wordt nog spannend. Maar eerst 2 weken recupereren, rusten en bekomen.
Deze middag na mijn thuiskomst (bedankt voor de vele bloemen en mooie kaartjes!) twee uur geslapen en dan bezoek ontvangen. Ouders, schoonouders, broers en schoonzussen,...
Home sweet home.
vrijdag 19 april 2013
Schone slaapster
Dag iedereen,
Even een klein berichtje van Nele's woordvoerder...allez zoals ze zelf zou zeggen!
De operatie is achter de rug, de viezigheid is er dus uit...joepie! Alles is goed verlopen, de pijn valt mee zegt ze, maar niet dat ik haar altijd geloof want ze wil soms te stoer doen, ge kent ze hè...doorzetten dedju!
Ze ligt nu als de Schone slaapster nog wa te soezen in haar bed en te bekomen van de verdoving maar hou jullie vast voor een nieuw verhaal...ze was naar het schijnt tijdens de operatie op Hawaï ofzo?
Vele groeten van manlief
X
Even een klein berichtje van Nele's woordvoerder...allez zoals ze zelf zou zeggen!
De operatie is achter de rug, de viezigheid is er dus uit...joepie! Alles is goed verlopen, de pijn valt mee zegt ze, maar niet dat ik haar altijd geloof want ze wil soms te stoer doen, ge kent ze hè...doorzetten dedju!
Ze ligt nu als de Schone slaapster nog wa te soezen in haar bed en te bekomen van de verdoving maar hou jullie vast voor een nieuw verhaal...ze was naar het schijnt tijdens de operatie op Hawaï ofzo?
Vele groeten van manlief
X
donderdag 18 april 2013
Beetje moe..
Vandaag één dag voor de operatie: terug naar UZ.
De klier die ze samen met de tumor gaan uitnemen moest opgespoord worden. De schildwachtklier is namelijk dé radar die uitzaaiingen detecteert. Als die besmet is, betekent het dat de ganse oksel ook wordt uitgeruimd. Om te vinden waar die juist ligt in de borststreek spuiten ze (alweér) radiocatieve stof in, en drie uur later kunnen ze dan onder de scan zoeken waar ze zit. Manlief grapt al dat ik licht geef in het donker. Jeezes. Het gevolg is dat ik nu een kanjer van een pijl staan heb onder mijn oksel zodat de chirurg morgen kan zien waar hij moet snijden.
Tussendoor toch even naar de Ikea gereden. Had echt geen zin in om in dat muffe ziekenhuis drie uur te zitten wachten. Want muf is het echt wel. Toch deze afdeling waar ik vandaag moest zijn: radiotherapie. Als ik bestraald word, moet ik daar dus elke dag naar toe, in de geur van verbrand mensenvlees. Echt niet te doen. Het is dan ook nog eens een verouderd gebouw, zo grijs en donker, en als je de wachtzaal binnenkomt, keert je maag onmiddellijk. Het zit vol kale mensen, bleek en megaslecht.. Pff, heb een stoeltje in de gang gezocht, want met die beelden heb ik het nog te lastig.
Het pluspunt daar is dat het wel vriendelijke verplegers en dokters zijn. Aangezien ik daar dinsdag al geweest ben, deden ze al of ik hun beste vriend was. Kies wel liever mijn vrienden zelf..;-)
Toch ben ik tevreden van het UZ Gent. Had het eerlijk gezegd anders verwacht, vol met assistenten en stagiairs.. Maar heb tot nu toe nog geen brombeer van een dokter gehad of een verpleegster die met het verkeerde been uit bed is gestapt. Houden zo.
Vandaag ben ik wel ferm moe. Is het van die stoffen en spuiten, of van het over- en weer gehol? Ben zodanig hevig geweest de voorbije dagen dat ik het even bekoop. Ook het telkens weer vertellen put mentaal een beetje uit. Daar ga ik volgende week toch een beetje moeten opletten. Maar mijn bodyguard en woordvoerder zorgt daar wel voor.
Morgen D-Day. Gelukkig moet ik maar één nacht blijven, dat maakt het voor de kids ook doenbaar. Ze mogen na school gaan logeren bij neefjes en nichtjes, en daar kijken ze al naar uit. Ik word tamelijk laat geopeerd in de voormiddag. Dat wil zeggen dat ik pas laat op de kamer ben, dus hoogstwaarschijnlijk even de ogen open doe en dan doorslaap tot de dag erna. Ideaal. Bezoek hoeft er dus niet te komen, want een slapende Nele is echt geen zicht. Vraag maar aan mijn half bed. Wil ook zeggen dat er morgen geen blogje zal zijn, tenzij ik mij verveel en zit te wachten, maar zaterdag laat ik weten hoe het was. Al is het maar één zinnetje, dan weten jullie dat ik ok ben. Doe dus morgen maar massaal kaarsjes branden, kruis de vingers, en denk aan mij. Ik doe mijn best! xx
De klier die ze samen met de tumor gaan uitnemen moest opgespoord worden. De schildwachtklier is namelijk dé radar die uitzaaiingen detecteert. Als die besmet is, betekent het dat de ganse oksel ook wordt uitgeruimd. Om te vinden waar die juist ligt in de borststreek spuiten ze (alweér) radiocatieve stof in, en drie uur later kunnen ze dan onder de scan zoeken waar ze zit. Manlief grapt al dat ik licht geef in het donker. Jeezes. Het gevolg is dat ik nu een kanjer van een pijl staan heb onder mijn oksel zodat de chirurg morgen kan zien waar hij moet snijden.
Tussendoor toch even naar de Ikea gereden. Had echt geen zin in om in dat muffe ziekenhuis drie uur te zitten wachten. Want muf is het echt wel. Toch deze afdeling waar ik vandaag moest zijn: radiotherapie. Als ik bestraald word, moet ik daar dus elke dag naar toe, in de geur van verbrand mensenvlees. Echt niet te doen. Het is dan ook nog eens een verouderd gebouw, zo grijs en donker, en als je de wachtzaal binnenkomt, keert je maag onmiddellijk. Het zit vol kale mensen, bleek en megaslecht.. Pff, heb een stoeltje in de gang gezocht, want met die beelden heb ik het nog te lastig.
Het pluspunt daar is dat het wel vriendelijke verplegers en dokters zijn. Aangezien ik daar dinsdag al geweest ben, deden ze al of ik hun beste vriend was. Kies wel liever mijn vrienden zelf..;-)
Toch ben ik tevreden van het UZ Gent. Had het eerlijk gezegd anders verwacht, vol met assistenten en stagiairs.. Maar heb tot nu toe nog geen brombeer van een dokter gehad of een verpleegster die met het verkeerde been uit bed is gestapt. Houden zo.
Vandaag ben ik wel ferm moe. Is het van die stoffen en spuiten, of van het over- en weer gehol? Ben zodanig hevig geweest de voorbije dagen dat ik het even bekoop. Ook het telkens weer vertellen put mentaal een beetje uit. Daar ga ik volgende week toch een beetje moeten opletten. Maar mijn bodyguard en woordvoerder zorgt daar wel voor.
Morgen D-Day. Gelukkig moet ik maar één nacht blijven, dat maakt het voor de kids ook doenbaar. Ze mogen na school gaan logeren bij neefjes en nichtjes, en daar kijken ze al naar uit. Ik word tamelijk laat geopeerd in de voormiddag. Dat wil zeggen dat ik pas laat op de kamer ben, dus hoogstwaarschijnlijk even de ogen open doe en dan doorslaap tot de dag erna. Ideaal. Bezoek hoeft er dus niet te komen, want een slapende Nele is echt geen zicht. Vraag maar aan mijn half bed. Wil ook zeggen dat er morgen geen blogje zal zijn, tenzij ik mij verveel en zit te wachten, maar zaterdag laat ik weten hoe het was. Al is het maar één zinnetje, dan weten jullie dat ik ok ben. Doe dus morgen maar massaal kaarsjes branden, kruis de vingers, en denk aan mij. Ik doe mijn best! xx
woensdag 17 april 2013
Beetje in overdrive..
Veel mensen verschieten dat ik zo gewoon klink aan de telefoon of 'live'. Tja, ik ben nu dan ook helemaal nog niet ziek of heb geen pijn. En ik vertik het echt om mij te laten vellen door dat stom gedoe. Dat dit een kl..... jaar wordt dat is een feit. Ze lieten in het UZ al eens vallen dat als ik 'enkel' bestraald wordt, mag rekenen om misschien, met veel chance, in januari weer te kunnen werken. Hél, zo gigantisch lang. Laat ons dan nog niet denken aan dat andere gedoe..
Dus, als ik vanaf nu toe volgend jaar alleen maar lig te huilen en negatief ben, dan is dat voor niemand haalbaar. De psychologe hamerde er ook op van zoveel mogelijk de mottige dingen te combineren met leuke dingen. "Heb je bijvoorbeeld onderzoeken gehad, bak 's namiddags pannenkoeken met de kids". De boodschap was ook om dubbel en dik te genieten van het communiefeest, in de mate van het mogelijke natuurlijk, want 't is allemaal snel gezegd. Maar toch ga ik zo positief proberen blijven. Dat het af en toe niet zal lukken is een feit. De tranen rollen dikwijls een keer, maar liefst achter de schermen. Het is soms ook een beetje van niet weten hoe me te gedragen. Ik ben dan heel fel en voel me 1000 man sterk. Vandaag wou ik zelfs al eens naar school, mijn klasje gaan bezoeken. Gelukkig waren er een paar wijze mensen die zeiden dat dat toch een beetje raar en overdreven is. Ze hadden gelijk.
Mijn klasje...da's iets dat ook gigantisch pijn doet. Het was een super groepke, 16 brave leerlingen, die na dit zesde jaar uitzwermen. Toch speciaal, het zesde leerjaar. Ik zat al maanden op ideetjes te broeden voor hun afscheidsfeest. Dan mogen ze namelijk toneeltjes, liedjes,..en dergelijke opvoeren. 's Namiddags wordt dat dan opgevoerd voor de rest van de school en de leerkrachten kiezen dan de beste dingen (van beide klassen) om die avond aan de ouders te tonen. Ik was vastbesloten om daar iets moois van te maken, maar ja... Mijn collega's hebben ze verteld dat ik dus ziek ben, en waarschijnlijk niet meer kom. Ondanks hun nieuwsgierigheid hebben ze toch niet meer verteld om mijn privé een beetje te beschermen. Gisteren kreeg ik via facebook (en nee,ik ben niet met mijn lln bevriend ;-) ) een bericht van ééntje die toch haar stoute schoenen had aangertrokken. "JUF, hoe gaat het met je, we zijn ZOTONGERUST? Kom je astublieft terug, je bent de beste juf EVER!! Laat iets horen, we zijn echt superongerust !" Ik vond het echt prachtig. Ik vind het zooooooooo lief, en zo zielig dat ze wel voelen dat er iets ergs is, maar niet weten wat. Morgen komt mijn collega en de directie en dan gaan we echt eens overleggen om hen toch iets meer te vertellen. Ze zijn tenslotte al twaalf jaar, en uiteindelijk lekken zulke dingen toch. Ik hoop dat ze het volhouden, nog twee maand. K heb dan ook teruggestuurd dat ik hen ook mis, me wel zal redden, en dat ze hard hun best moeten doen bij de nieuwe juf! Hopelijk luisteren ze nu ook..
Manlief is gaan werken deze voormiddag. Ik heb er een beetje achter gezeten, want hij zal nog dagen genoeg moeten thuis zijn. Ze alle drie zien vertrekken deze morgen deed pijn, en vooral onze kleinste hooligan vertrouwde het zaakje niet. Hij keek wel 10 keer achterom naar mama die in haar pyama stond te zwaaien. Hij dacht echt van 'wat staat die daar nu nog te doen, moet die niet gaan werken ofzo..' :-)
Voorlopig lukt het hen best. Ze voelen dat er wat is aan het iets meer mensen die langskomen, en dat er altijd in de keuken wordt gepraat,...Vandaar dat ik dat een beetje vermijd. Zo lang ik kan, en het hen niet via andere kanalen bereikt gaan we niet te paniekerig doen.
De psychologe gaf ons gisteren al enkele boekjes, maar die hebben we snel weggestoken. De titel 'mijn mama heeft kanker' kwam net iets té hard aan bij ons beiden. Pas op, sowieso heb je onmiddellijk de titel, en daar doen ze in het UZ niet simpel over. Terwijl jij het amper beseft, staan zij te bellen: 'zeg, ik heb hier een mevrouwtje met borstkanker en bla bla..' Dan denk je echt dat het niet over jou gaat, of dan doe je even je oren dicht. Jeezes. Dat ik tot zo'n clubke ging behoren ooit, brrr...
Maar soit, het gaat. De slaap vatten is moeilijk want de grootste doemscenario's passeren dan even, en wakker worden is ook ontnuchterend. Ik doe mijn ogen open en denk dan: "hoppa, naar school" om even later te beseffen dat ik in die rotsituatie zit.
Dus, als ik vanaf nu toe volgend jaar alleen maar lig te huilen en negatief ben, dan is dat voor niemand haalbaar. De psychologe hamerde er ook op van zoveel mogelijk de mottige dingen te combineren met leuke dingen. "Heb je bijvoorbeeld onderzoeken gehad, bak 's namiddags pannenkoeken met de kids". De boodschap was ook om dubbel en dik te genieten van het communiefeest, in de mate van het mogelijke natuurlijk, want 't is allemaal snel gezegd. Maar toch ga ik zo positief proberen blijven. Dat het af en toe niet zal lukken is een feit. De tranen rollen dikwijls een keer, maar liefst achter de schermen. Het is soms ook een beetje van niet weten hoe me te gedragen. Ik ben dan heel fel en voel me 1000 man sterk. Vandaag wou ik zelfs al eens naar school, mijn klasje gaan bezoeken. Gelukkig waren er een paar wijze mensen die zeiden dat dat toch een beetje raar en overdreven is. Ze hadden gelijk.
Mijn klasje...da's iets dat ook gigantisch pijn doet. Het was een super groepke, 16 brave leerlingen, die na dit zesde jaar uitzwermen. Toch speciaal, het zesde leerjaar. Ik zat al maanden op ideetjes te broeden voor hun afscheidsfeest. Dan mogen ze namelijk toneeltjes, liedjes,..en dergelijke opvoeren. 's Namiddags wordt dat dan opgevoerd voor de rest van de school en de leerkrachten kiezen dan de beste dingen (van beide klassen) om die avond aan de ouders te tonen. Ik was vastbesloten om daar iets moois van te maken, maar ja... Mijn collega's hebben ze verteld dat ik dus ziek ben, en waarschijnlijk niet meer kom. Ondanks hun nieuwsgierigheid hebben ze toch niet meer verteld om mijn privé een beetje te beschermen. Gisteren kreeg ik via facebook (en nee,ik ben niet met mijn lln bevriend ;-) ) een bericht van ééntje die toch haar stoute schoenen had aangertrokken. "JUF, hoe gaat het met je, we zijn ZOTONGERUST? Kom je astublieft terug, je bent de beste juf EVER!! Laat iets horen, we zijn echt superongerust !" Ik vond het echt prachtig. Ik vind het zooooooooo lief, en zo zielig dat ze wel voelen dat er iets ergs is, maar niet weten wat. Morgen komt mijn collega en de directie en dan gaan we echt eens overleggen om hen toch iets meer te vertellen. Ze zijn tenslotte al twaalf jaar, en uiteindelijk lekken zulke dingen toch. Ik hoop dat ze het volhouden, nog twee maand. K heb dan ook teruggestuurd dat ik hen ook mis, me wel zal redden, en dat ze hard hun best moeten doen bij de nieuwe juf! Hopelijk luisteren ze nu ook..
Manlief is gaan werken deze voormiddag. Ik heb er een beetje achter gezeten, want hij zal nog dagen genoeg moeten thuis zijn. Ze alle drie zien vertrekken deze morgen deed pijn, en vooral onze kleinste hooligan vertrouwde het zaakje niet. Hij keek wel 10 keer achterom naar mama die in haar pyama stond te zwaaien. Hij dacht echt van 'wat staat die daar nu nog te doen, moet die niet gaan werken ofzo..' :-)
Voorlopig lukt het hen best. Ze voelen dat er wat is aan het iets meer mensen die langskomen, en dat er altijd in de keuken wordt gepraat,...Vandaar dat ik dat een beetje vermijd. Zo lang ik kan, en het hen niet via andere kanalen bereikt gaan we niet te paniekerig doen.
De psychologe gaf ons gisteren al enkele boekjes, maar die hebben we snel weggestoken. De titel 'mijn mama heeft kanker' kwam net iets té hard aan bij ons beiden. Pas op, sowieso heb je onmiddellijk de titel, en daar doen ze in het UZ niet simpel over. Terwijl jij het amper beseft, staan zij te bellen: 'zeg, ik heb hier een mevrouwtje met borstkanker en bla bla..' Dan denk je echt dat het niet over jou gaat, of dan doe je even je oren dicht. Jeezes. Dat ik tot zo'n clubke ging behoren ooit, brrr...
Maar soit, het gaat. De slaap vatten is moeilijk want de grootste doemscenario's passeren dan even, en wakker worden is ook ontnuchterend. Ik doe mijn ogen open en denk dan: "hoppa, naar school" om even later te beseffen dat ik in die rotsituatie zit.
dinsdag 16 april 2013
Steun uit alle hoeken.
Lieve lieve vrienden, familie en collega's,
het nieuws verspreidt zich als een vuurtje. Onze gsm's staan niet stil. We krijgen allerlei bemoedigende berichten en telefoontjes, iedereen wil helpen en steunen. Manlief grapt dat als we van iedereen zijn diensten gebruik maken dat hij niks meer hoeft te doen en dat het communiefeest vanzelf gaat lopen. We moeten af en toe eens kunnen lachen, anders is het niet houdbaar.
Vandaag eerste halte van de trein. Megaveel onderzoeken om te kijken of er nergens uitzaaiingen zijn. Lever is ok, longen ok en ook de botten zijn clean. Oef, alweer een pak van ons hart. Ondertussen hart gecheckt, bloed getrokken. Voor de rest wat radioactief materiaal in mijn lichaam gepompt, zodat alles makkelijk te zien is. Gevolg daarvan is dat ik beetje van de kids moet blijven vandaag, en dat het licht aanschiet als ik ergens binnenkom. Dat laatste is niet waar natuurlijk. :-) Er werden wel enkele andere ontdekkingen gedaan. Ik heb ook een galsteen en blijkbaar twee milten. Ge ziet, een groot onderhoud brengt alles aan het licht.
Morgen probeer ik nog wat praktische dingen op orde te krijgen, en donderdag volgt nog een onderzoek. Vrijdag dan de operatie. Vandaag ook een gesprek gehad met de borstverpleegkundige en de psychologe. Die regelen alles,geven tips hoe je alles aan de boys kan uitleggen bijvoorbeeld.. Dat laatste is vooral mijn grootste schrik. We zeggen zo weinig mogelijk, ze zien ook niks aan mijn dus dat is helemaal nog niet nodig. Gisteren hebben we wel verteld dat er een bolletje weg moet en dat ik daarom twee dagen moet blijven slapen in het ziekenhuis. Groot drama was dat. Onze eigen schuld, want die twee patatten van ons moeten bijna nooit ergens gaan logeren, en elke vakantie zijn we met ons viertjes. Ze zijn het dus helemaal niet gewoon om zonder mama of papa te zijn. Soit, we hebben het al naar één nacht kunnen brengen, en ze mogen bij hun neefjes en nichtjes gaan slapen, dus dat verzacht de pijn. Voor de rest zeggen we niks. Niet nodig, want we weten ook niet wat volgt. Heb alleen immense schrik dat ze van anderen iets gaan horen. Ik wil vooral zorgen dat onze oudste kadee het schoonste communiefeest krijgt ooit, en dat er voor hen zo weinig mogelijk verandert. En dat gaat me lukken ook!
Ik beloof dat ik hier telkens iets zal posten om jullie op de hoogte te houden. Ik weet dat jullie superbezorgd zijn, en zo kunnen jullie het een beetje volgen. Wie wil reageren doe gerust (graag zelfs), en wie liever iets privé schrijft, doe maar via facebook. Ik zal die genoeg checken en reageren, maar dan kan ik dat doen als ik even tijd heb. Deze blog blijft wel wat beperkt, dus niet aan de ganse wereld doorgeven hé..;-)
het nieuws verspreidt zich als een vuurtje. Onze gsm's staan niet stil. We krijgen allerlei bemoedigende berichten en telefoontjes, iedereen wil helpen en steunen. Manlief grapt dat als we van iedereen zijn diensten gebruik maken dat hij niks meer hoeft te doen en dat het communiefeest vanzelf gaat lopen. We moeten af en toe eens kunnen lachen, anders is het niet houdbaar.
Vandaag eerste halte van de trein. Megaveel onderzoeken om te kijken of er nergens uitzaaiingen zijn. Lever is ok, longen ok en ook de botten zijn clean. Oef, alweer een pak van ons hart. Ondertussen hart gecheckt, bloed getrokken. Voor de rest wat radioactief materiaal in mijn lichaam gepompt, zodat alles makkelijk te zien is. Gevolg daarvan is dat ik beetje van de kids moet blijven vandaag, en dat het licht aanschiet als ik ergens binnenkom. Dat laatste is niet waar natuurlijk. :-) Er werden wel enkele andere ontdekkingen gedaan. Ik heb ook een galsteen en blijkbaar twee milten. Ge ziet, een groot onderhoud brengt alles aan het licht.
Morgen probeer ik nog wat praktische dingen op orde te krijgen, en donderdag volgt nog een onderzoek. Vrijdag dan de operatie. Vandaag ook een gesprek gehad met de borstverpleegkundige en de psychologe. Die regelen alles,geven tips hoe je alles aan de boys kan uitleggen bijvoorbeeld.. Dat laatste is vooral mijn grootste schrik. We zeggen zo weinig mogelijk, ze zien ook niks aan mijn dus dat is helemaal nog niet nodig. Gisteren hebben we wel verteld dat er een bolletje weg moet en dat ik daarom twee dagen moet blijven slapen in het ziekenhuis. Groot drama was dat. Onze eigen schuld, want die twee patatten van ons moeten bijna nooit ergens gaan logeren, en elke vakantie zijn we met ons viertjes. Ze zijn het dus helemaal niet gewoon om zonder mama of papa te zijn. Soit, we hebben het al naar één nacht kunnen brengen, en ze mogen bij hun neefjes en nichtjes gaan slapen, dus dat verzacht de pijn. Voor de rest zeggen we niks. Niet nodig, want we weten ook niet wat volgt. Heb alleen immense schrik dat ze van anderen iets gaan horen. Ik wil vooral zorgen dat onze oudste kadee het schoonste communiefeest krijgt ooit, en dat er voor hen zo weinig mogelijk verandert. En dat gaat me lukken ook!
Ik beloof dat ik hier telkens iets zal posten om jullie op de hoogte te houden. Ik weet dat jullie superbezorgd zijn, en zo kunnen jullie het een beetje volgen. Wie wil reageren doe gerust (graag zelfs), en wie liever iets privé schrijft, doe maar via facebook. Ik zal die genoeg checken en reageren, maar dan kan ik dat doen als ik even tijd heb. Deze blog blijft wel wat beperkt, dus niet aan de ganse wereld doorgeven hé..;-)
Het verdict.
Leuke paasvakantie achter de rug. Twee maanden geleden ontdekte de gynaecoloog een knobbeltje. Na een bange week wees de echo uit dat het 'maar' een klier was. Enkel en alleen voor mijn 'kopke' wou de dokter wel een punctie doen, maar hij was 100% zeker dat het niks was. Tja, wat doet een mens dan, niks. Stel dat iedereen twee opinies gaat vragen, dan zouden de dokters nogal werk hebben.
Drie weken later bel ik nog eens naar de gynaecoloog om te zeggen dat 'het' er nog altijd zit en ik het maar vervelend vind. Ze verzekert me nog eens dat het ok is, dat het wel zal weggegaan.
Tijdens de eerste week van de paasvakantie heb ik een pijnlijke keel. Teveel geroepen naar de coureurs (waaronder manlief). Ik ga naar de huisdokter en toon ook aan hem nog eens het knobbeltje. Hij stelt een tweede echo voor. De tweede dokter is een heel pak minder zeker en maakt er een serieuze studie van. Aan zijn getwijfel en zijn blik zie ik al dat het niet juist zit. Hij maakt ook een mammografie en stelt me nadien voor om toch een punctie te doen. Hij belooft de uitslag door te sturen naar de huisarts.
Na een eerste slapeloze nacht (er zullen er nog vele volgen) staat de huisdokter de volgende dag totaal onverwacht aan de deur. Ik loop nog in mijn pyama, stel je voor. Hij vertelt dat het niet goed is, dat ze iets zien, niks zwart, niks wit, maar toch iets grijs. O jee. Hij heeft voor mij al een afspraak gemaakt bij een professor die hierin gespecialiseerd is. Omdat ik zijn ex-babysit ben mag ik zo snel gaan. Heb ik chance..euhum.
Het weekend passeert. Veel tijd om na te denken heb ik niet want de nichten en neven komen bij ons eten. De zaterdag is het een drukte van jewelste in mijn huis, maar het leidt me af, oef.
Maandag welgeteld 10 minuten binnen bij de prof. Het is verontrustend, maar hij kan pas iets zeggen na een punctie. De dag erna mag ik al om 8u in het UZ Gent zijn.
Op dinsdag zitten manlief en ik al in de mallemolen van het UZ Gent. Wat een fabriek is me dat. Gelukkig kent hij perfect zijn baan en ik tjok er als een kip zonder kop achter aan. Ze nemen 4 stukjes weg en ik heb geen courage om te babbelen of vriendelijk te zijn. En zeggen dat ik anders zo sociaal ben. De verpleegster laat weten dat de prof vrijdag wel zal bellen met de uitslag.
De mensen die ondertussen al op de hoogte zijn tellen met mij mee af naar vrijdag. Alleen...er komt geen telefoon. Nadat ik helemaal op ben van de zenuwen krijg ik de prof te pakken om half 7 's avonds. Er blijkt nog niks van resultaten binnen te zijn. Hij snapt dat dit onhoudbaar is, maar kan echt niks zeggen. Na het telefoontje crash ik volledig. De spanning van een ganse dag wachten eist zijn tol.
Het weekend passeert...manlief en de kids nemen me op sleeptouw en we gaan naar de cinema, op restaurant,...Ik probeer te genieten en aan niks te denken. Mijn darmen denken daar anders over.
Maandag moet ik niet naar school, en ik kuis duchtig mijn ganse huis. Instinctief voel ik dat het niet zal goed zijn. Da's zoals vlak voor een bevalling, dan wil je ook je huis proper, en strijk je alles op..
De telefoon rinkelt al vrij snel, en ik krijg de prof aan de lijn. Hij zegt zoals gewoonlijk weinig: "mevrouw Mornie, het is niet goed, het spijt me. Kom vanavond en dan bespreken we alles". Ik stotter enkele woorden terug en hang op. De scène die volgt bespaar ik jullie, maar het ging van tieren, huilen, kloppen op alles wat in mijn living staat tot volledig tilt slaan. Ik bel manlief, mijn ouders en broer. Iedereen vliegt naar huis en samen proberen we het nieuws te verwerken. Hoe meer verdriet de anderen hebben, hoe feller ik word. Ik voel geen tranen meer, wil de anderen steunen en ben overdreven heftig. Allerlei rare uitspraken komen uit mijn mond. Van "hé jongens, nie onozel doen, ik ga niet dood tot shit, ik moet die ijstaart bestellen voor grote M zijn communie". Tja, emoties doen rare dingen met een mens.
's Avonds volgt een iets gedetailleerde uitleg van welgeteld 7 minuten. Het is een kwaadaardige tumor. Die wordt er vrijdag uitgenomen, en er volgt sowieso bestraling. Chemo wordt nog bekeken als de tumor is onderzocht.
We zijn vertrokken. Op de trein met de mottigste bestemming die er is.
Drie weken later bel ik nog eens naar de gynaecoloog om te zeggen dat 'het' er nog altijd zit en ik het maar vervelend vind. Ze verzekert me nog eens dat het ok is, dat het wel zal weggegaan.
Tijdens de eerste week van de paasvakantie heb ik een pijnlijke keel. Teveel geroepen naar de coureurs (waaronder manlief). Ik ga naar de huisdokter en toon ook aan hem nog eens het knobbeltje. Hij stelt een tweede echo voor. De tweede dokter is een heel pak minder zeker en maakt er een serieuze studie van. Aan zijn getwijfel en zijn blik zie ik al dat het niet juist zit. Hij maakt ook een mammografie en stelt me nadien voor om toch een punctie te doen. Hij belooft de uitslag door te sturen naar de huisarts.
Na een eerste slapeloze nacht (er zullen er nog vele volgen) staat de huisdokter de volgende dag totaal onverwacht aan de deur. Ik loop nog in mijn pyama, stel je voor. Hij vertelt dat het niet goed is, dat ze iets zien, niks zwart, niks wit, maar toch iets grijs. O jee. Hij heeft voor mij al een afspraak gemaakt bij een professor die hierin gespecialiseerd is. Omdat ik zijn ex-babysit ben mag ik zo snel gaan. Heb ik chance..euhum.
Het weekend passeert. Veel tijd om na te denken heb ik niet want de nichten en neven komen bij ons eten. De zaterdag is het een drukte van jewelste in mijn huis, maar het leidt me af, oef.
Maandag welgeteld 10 minuten binnen bij de prof. Het is verontrustend, maar hij kan pas iets zeggen na een punctie. De dag erna mag ik al om 8u in het UZ Gent zijn.
Op dinsdag zitten manlief en ik al in de mallemolen van het UZ Gent. Wat een fabriek is me dat. Gelukkig kent hij perfect zijn baan en ik tjok er als een kip zonder kop achter aan. Ze nemen 4 stukjes weg en ik heb geen courage om te babbelen of vriendelijk te zijn. En zeggen dat ik anders zo sociaal ben. De verpleegster laat weten dat de prof vrijdag wel zal bellen met de uitslag.
De mensen die ondertussen al op de hoogte zijn tellen met mij mee af naar vrijdag. Alleen...er komt geen telefoon. Nadat ik helemaal op ben van de zenuwen krijg ik de prof te pakken om half 7 's avonds. Er blijkt nog niks van resultaten binnen te zijn. Hij snapt dat dit onhoudbaar is, maar kan echt niks zeggen. Na het telefoontje crash ik volledig. De spanning van een ganse dag wachten eist zijn tol.
Het weekend passeert...manlief en de kids nemen me op sleeptouw en we gaan naar de cinema, op restaurant,...Ik probeer te genieten en aan niks te denken. Mijn darmen denken daar anders over.
Maandag moet ik niet naar school, en ik kuis duchtig mijn ganse huis. Instinctief voel ik dat het niet zal goed zijn. Da's zoals vlak voor een bevalling, dan wil je ook je huis proper, en strijk je alles op..
De telefoon rinkelt al vrij snel, en ik krijg de prof aan de lijn. Hij zegt zoals gewoonlijk weinig: "mevrouw Mornie, het is niet goed, het spijt me. Kom vanavond en dan bespreken we alles". Ik stotter enkele woorden terug en hang op. De scène die volgt bespaar ik jullie, maar het ging van tieren, huilen, kloppen op alles wat in mijn living staat tot volledig tilt slaan. Ik bel manlief, mijn ouders en broer. Iedereen vliegt naar huis en samen proberen we het nieuws te verwerken. Hoe meer verdriet de anderen hebben, hoe feller ik word. Ik voel geen tranen meer, wil de anderen steunen en ben overdreven heftig. Allerlei rare uitspraken komen uit mijn mond. Van "hé jongens, nie onozel doen, ik ga niet dood tot shit, ik moet die ijstaart bestellen voor grote M zijn communie". Tja, emoties doen rare dingen met een mens.
's Avonds volgt een iets gedetailleerde uitleg van welgeteld 7 minuten. Het is een kwaadaardige tumor. Die wordt er vrijdag uitgenomen, en er volgt sowieso bestraling. Chemo wordt nog bekeken als de tumor is onderzocht.
We zijn vertrokken. Op de trein met de mottigste bestemming die er is.
Abonneren op:
Reacties (Atom)