Leuke paasvakantie achter de rug. Twee maanden geleden ontdekte de gynaecoloog een knobbeltje. Na een bange week wees de echo uit dat het 'maar' een klier was. Enkel en alleen voor mijn 'kopke' wou de dokter wel een punctie doen, maar hij was 100% zeker dat het niks was. Tja, wat doet een mens dan, niks. Stel dat iedereen twee opinies gaat vragen, dan zouden de dokters nogal werk hebben.
Drie weken later bel ik nog eens naar de gynaecoloog om te zeggen dat 'het' er nog altijd zit en ik het maar vervelend vind. Ze verzekert me nog eens dat het ok is, dat het wel zal weggegaan.
Tijdens de eerste week van de paasvakantie heb ik een pijnlijke keel. Teveel geroepen naar de coureurs (waaronder manlief). Ik ga naar de huisdokter en toon ook aan hem nog eens het knobbeltje. Hij stelt een tweede echo voor. De tweede dokter is een heel pak minder zeker en maakt er een serieuze studie van. Aan zijn getwijfel en zijn blik zie ik al dat het niet juist zit. Hij maakt ook een mammografie en stelt me nadien voor om toch een punctie te doen. Hij belooft de uitslag door te sturen naar de huisarts.
Na een eerste slapeloze nacht (er zullen er nog vele volgen) staat de huisdokter de volgende dag totaal onverwacht aan de deur. Ik loop nog in mijn pyama, stel je voor. Hij vertelt dat het niet goed is, dat ze iets zien, niks zwart, niks wit, maar toch iets grijs. O jee. Hij heeft voor mij al een afspraak gemaakt bij een professor die hierin gespecialiseerd is. Omdat ik zijn ex-babysit ben mag ik zo snel gaan. Heb ik chance..euhum.
Het weekend passeert. Veel tijd om na te denken heb ik niet want de nichten en neven komen bij ons eten. De zaterdag is het een drukte van jewelste in mijn huis, maar het leidt me af, oef.
Maandag welgeteld 10 minuten binnen bij de prof. Het is verontrustend, maar hij kan pas iets zeggen na een punctie. De dag erna mag ik al om 8u in het UZ Gent zijn.
Op dinsdag zitten manlief en ik al in de mallemolen van het UZ Gent. Wat een fabriek is me dat. Gelukkig kent hij perfect zijn baan en ik tjok er als een kip zonder kop achter aan. Ze nemen 4 stukjes weg en ik heb geen courage om te babbelen of vriendelijk te zijn. En zeggen dat ik anders zo sociaal ben. De verpleegster laat weten dat de prof vrijdag wel zal bellen met de uitslag.
De mensen die ondertussen al op de hoogte zijn tellen met mij mee af naar vrijdag. Alleen...er komt geen telefoon. Nadat ik helemaal op ben van de zenuwen krijg ik de prof te pakken om half 7 's avonds. Er blijkt nog niks van resultaten binnen te zijn. Hij snapt dat dit onhoudbaar is, maar kan echt niks zeggen. Na het telefoontje crash ik volledig. De spanning van een ganse dag wachten eist zijn tol.
Het weekend passeert...manlief en de kids nemen me op sleeptouw en we gaan naar de cinema, op restaurant,...Ik probeer te genieten en aan niks te denken. Mijn darmen denken daar anders over.
Maandag moet ik niet naar school, en ik kuis duchtig mijn ganse huis. Instinctief voel ik dat het niet zal goed zijn. Da's zoals vlak voor een bevalling, dan wil je ook je huis proper, en strijk je alles op..
De telefoon rinkelt al vrij snel, en ik krijg de prof aan de lijn. Hij zegt zoals gewoonlijk weinig: "mevrouw Mornie, het is niet goed, het spijt me. Kom vanavond en dan bespreken we alles". Ik stotter enkele woorden terug en hang op. De scène die volgt bespaar ik jullie, maar het ging van tieren, huilen, kloppen op alles wat in mijn living staat tot volledig tilt slaan. Ik bel manlief, mijn ouders en broer. Iedereen vliegt naar huis en samen proberen we het nieuws te verwerken. Hoe meer verdriet de anderen hebben, hoe feller ik word. Ik voel geen tranen meer, wil de anderen steunen en ben overdreven heftig. Allerlei rare uitspraken komen uit mijn mond. Van "hé jongens, nie onozel doen, ik ga niet dood tot shit, ik moet die ijstaart bestellen voor grote M zijn communie". Tja, emoties doen rare dingen met een mens.
's Avonds volgt een iets gedetailleerde uitleg van welgeteld 7 minuten. Het is een kwaadaardige tumor. Die wordt er vrijdag uitgenomen, en er volgt sowieso bestraling. Chemo wordt nog bekeken als de tumor is onderzocht.
We zijn vertrokken. Op de trein met de mottigste bestemming die er is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten