Pijn

Hoe strijdlustig ik gisteren was, hoe mottig vandaag. Bij deze een "zageblogje".

Aangezien de weergoden morgen maar 10 graden voorzien, moest er in allerijl nog een jasje voorzien worden voor op mijn kleedje. Bleek dat even niet zo makkelijk. Mijn kleed heeft van die rare mouwen en een speciale hals, dus alles wat ik daar boven deed, trok op niks. Ik wou op deze dag eindelijk eens een beetje stralen, en naast dat stom k.....gedoe, sloeg nu ook mijn outfit tegen. Resultaat: crashke deze morgen.

De woede die er al een tijdje zit borrelen kwam ineens naar boven. Ik was zo kwaad, zo razend, en tegelijk zo verdrietig dat dit me overkomt. Dit moest het mooiste weekend van mijn leven worden. Had ik toen een boksbal gehad, en geén pijn in mijn arm, dan had ik er godv...... ferme motten op gegeven. Snikkend gooide ik er tegen manlief vanalles uit: ik heb geen zin om ziek te zijn, het is mijn schuld dat alles in duigen valt, ik wil geen chemo, ik ben geen goeie mama,.....Gelukkig kan hij me altijd kalmeren en sussen, en nog voor één van de jongens iets gezien had probeerde ik weer 'normaal' te doen. Toch bleven de ganse dag de emoties de bovenhand houden. Zeker toen er een jongen van de klas aan de deur stond met een prachtig boeket rozen. Het is nochtans eén van de grootste 'loeties', en dan krijg je net van die zo iets prachtigs.

Soit, we zijn dus nog snel naar de winkel gereden voor een ander kleedje, waar wel een jasje bij past, zodat ik niet vervries. Ook al heb ik mij tot het minimum beperkt, vier kleedjes aandoen bleek wat teveel van het goede. Toen ik terug thuiskwam had ik zo'n pijn aan mijn wondes, dat ik de rest van de namiddag heb moeten platliggen. Na een beetje rusten was het iets beter, maar toch kreeg ik mijn arm bijna niet omhoog. We zijn dan toch maar naar de dokter van wacht gereden, want eens er vocht ophoopt, ben je nog verder van huis. Het was een zeer begripvolle madam, die nagenoeg het zelfde heeft meegemaakt, die veel tijd maakte voor ons. De wondes waren ok, alleen veel meer pijnstillers nemen. Het vocht duwt namelijk, en dan heb je gevaar dat alles ontsteekt. Naast kuisen, koken  en wassen, is manlief nu ook mijn persoonlijke verpleger die nauwgezet mijn pillenschema volgt. En neem van mij aan, hij neemt die taak zeer au serieux. Ik zou al snel eens overslaan, maar da's buiten hem gerekend. :-)

We kregen van de dokter ook nog wat tips in verband met psychologische hulp enzo. Blijkbaar heb je daar recht op, en zij vindt dat wel zeer nuttig. Als patiënt probeer je namelijk zoveel mogelijk mensen te sparen, je man, je ouders,..je wil daar niet tegen zagen en klagen. Daarom is het soms goed dat je tegen een vreemd iemand eens goed kan ventileren, kan kwaad zijn,...

Maar gelukkig heb ik mijn blog nog hé..