Gisteren niet zo'n superdagje. Ik blijf me zo gigantisch moe voelen. Als ik overdag niet even kan bijslapen ben ik geen mens. Echt bizar. Het kan toch niet dat je zo moe bent van die operatie? Ik denk natuurlijk dat de stress van de voorbije weken ook wel zijn uitwerking heeft. Het lijkt alsof dat nu pas allemaal op me terugvalt. Soms begint het ook allemaal een beetje meer door te dringen, en dan ben ik stiekem zo boos op alles en iedereen. Dan ben ik kwaad omdat ik geen energie heb om buiten te spelen met de kids, of om 's morgens fit op te staan,..Ik denk dan ook te vaak vooruit en heb zo'n schrik dat mijn wereldje gaat blijven stilstaan gedurende enkele maanden. Stel je voor dat ik alle leuke dingen moet missen, tuinparty's, barbecues, feestjes, onze reis,...alleen door deze c*** ziekte. Ik mag er gewoon niet aan denken.
In de namiddag werd ik meegesleept door mamalief (die ik hier onder géén enkel beding mag vermelden, dus sssshhhhhhttttttt) voor een potje koffie bij de tante. We waren maar even weg, maar 't was wel eens iets anders dan de zetel. En ook al kostte het wat energie, het deed deugd. Helpt natuurlijk ook dat ik dan dat kleine lieve mannetje met z'n ene tandje zo schattig zie lachen naar mij. :-)
Ondertussen nadert de communie van zoonlief met rasse schreden. Het hele huis hangt al vol kaartjes. De wedstrijd aan het begin van de week tussen hem en de beterschapskaartjes van mama heb ik al verloren (gelukkig maar). Hij is superzenuwachtig en loopt de ganse dagen te zingen van Hossanna, tot grote vreugde van zijn papa. Ahum.
Deze namiddag ga ik mij met mijn vriendinnetje in de zon placeren. Beetje kletsen, drinken, en ondertussen laat ik ze de was ophangen..hihi. Praktisch hé. Vanavond krijg ik van vriendinnetje 2 een quiche aan huis geleverd, dus ik mag niet klagen hé. Toch nog een paar mini voordelen aan dit 'ziek zijn'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten