Roddel roddel roddel...

We zijn exact een week na de diagnose. Niet te geloven dat het nog maar 7 dagen zijn, het lijkt al maanden.

Mijn drie mannen vertrokken deze morgen terug naar school. De ene al wat met een langer gezicht dan de ander. Tegen de grootste van de drie heb ik gezegd dat hij niet moest mokken, dat ik er alles zou voor geven om in zijn plaats te mogen gaan. Zou zo zalig zijn, terug in mijn klasje. Eerst mijn turnuur, altijd fijn om de week mee te starten en alles klaar te leggen, en daarna luisteren naar de weekendverhalen van mijn bezweette tieners. Maar soit. Normaal worden ze één dezer dagen op de hoogte gebracht van mijn 'ziekte'. Aangezien ze nogal onrustig bleven is er even geinformeerd bij professionele instanties, en uiteindelijk blijkt open kaart spelen het beste. Het is maar goed, want bij de ouders ging al de roddel dat ik thuis zat met een depressie. Lap zeg.

Ondertussen gaat het nieuws zo snel rond, dat bijna heel Oudenaarde het weet. Niet te doen. Zelfs op café ging ik al over de tong, stel je voor. Ik ga mij daarin niet opjagen (dat doen anderen in mijn plaats wel ;-) ), want dat kan je toch niet tegenhouden. Alleen maar hopen dat ze er geen details aan toevoegen die er niet zijn, want voor ik weet vertellen ze dat ik al halfdood ben. Gelukkig ben ik ook al van een generatie die daar nogal 'open' is, dat zie je aan deze blog. Al heb ik daarnet wel getwijfeld of ik er nu geen 'toegangscode' op zou zetten, want een link is natuurlijk snel doorgegeven en niet iedereen moet mijn diepste zieleroerselen lezen. K zie wel nog.

Vandaag een rustige dag. Deze morgen nog een extra dutje gedaan, gelezen, en in de zetel gehangen. De pijn wordt iedere dag beter, maar ik sta toch nog wat flets op de benen. Enkele maanden geleden vertelde ik nog tegen mijn broer dat ik eens snakte naar een dag voor mezelf. Zo'n dag waarbij iedereen weg is, en je zelf eens een ganse dag kan doen wat je maar wil. Mijn laatste lokale verlofdag viel namelijk samen met die van mijn twee kadeekes, en als je ze dropt bij iemand blijf je ook met een ambetant gevoel zitten. Dus wou ik eens een dag waarbij iedereen naar school moest, behalve ik. Egoïstisch hé, maar iedereen kent dat gevoel wel. Vanmorgen smste hij: 'was het nu dit dat je bedoelde?' Hmm..niet dus. ;-)

De juf van kleine M kwam deze middag op privé oudercontact. Lief hé. Normaal gezien heb ik een afspraak voor morgen, maar besefte dat dat nog iets te vroeg is om daar te gaan rondcrossen. Bij deze dus op een andere manier geregeld. En natuurlijk is hij superbraaf, helemaal zijn mamaatje.