Veel mensen verschieten dat ik zo gewoon klink aan de telefoon of 'live'. Tja, ik ben nu dan ook helemaal nog niet ziek of heb geen pijn. En ik vertik het echt om mij te laten vellen door dat stom gedoe. Dat dit een kl..... jaar wordt dat is een feit. Ze lieten in het UZ al eens vallen dat als ik 'enkel' bestraald wordt, mag rekenen om misschien, met veel chance, in januari weer te kunnen werken. Hél, zo gigantisch lang. Laat ons dan nog niet denken aan dat andere gedoe..
Dus, als ik vanaf nu toe volgend jaar alleen maar lig te huilen en negatief ben, dan is dat voor niemand haalbaar. De psychologe hamerde er ook op van zoveel mogelijk de mottige dingen te combineren met leuke dingen. "Heb je bijvoorbeeld onderzoeken gehad, bak 's namiddags pannenkoeken met de kids". De boodschap was ook om dubbel en dik te genieten van het communiefeest, in de mate van het mogelijke natuurlijk, want 't is allemaal snel gezegd. Maar toch ga ik zo positief proberen blijven. Dat het af en toe niet zal lukken is een feit. De tranen rollen dikwijls een keer, maar liefst achter de schermen. Het is soms ook een beetje van niet weten hoe me te gedragen. Ik ben dan heel fel en voel me 1000 man sterk. Vandaag wou ik zelfs al eens naar school, mijn klasje gaan bezoeken. Gelukkig waren er een paar wijze mensen die zeiden dat dat toch een beetje raar en overdreven is. Ze hadden gelijk.
Mijn klasje...da's iets dat ook gigantisch pijn doet. Het was een super groepke, 16 brave leerlingen, die na dit zesde jaar uitzwermen. Toch speciaal, het zesde leerjaar. Ik zat al maanden op ideetjes te broeden voor hun afscheidsfeest. Dan mogen ze namelijk toneeltjes, liedjes,..en dergelijke opvoeren. 's Namiddags wordt dat dan opgevoerd voor de rest van de school en de leerkrachten kiezen dan de beste dingen (van beide klassen) om die avond aan de ouders te tonen. Ik was vastbesloten om daar iets moois van te maken, maar ja... Mijn collega's hebben ze verteld dat ik dus ziek ben, en waarschijnlijk niet meer kom. Ondanks hun nieuwsgierigheid hebben ze toch niet meer verteld om mijn privé een beetje te beschermen. Gisteren kreeg ik via facebook (en nee,ik ben niet met mijn lln bevriend ;-) ) een bericht van ééntje die toch haar stoute schoenen had aangertrokken. "JUF, hoe gaat het met je, we zijn ZOTONGERUST? Kom je astublieft terug, je bent de beste juf EVER!! Laat iets horen, we zijn echt superongerust !" Ik vond het echt prachtig. Ik vind het zooooooooo lief, en zo zielig dat ze wel voelen dat er iets ergs is, maar niet weten wat. Morgen komt mijn collega en de directie en dan gaan we echt eens overleggen om hen toch iets meer te vertellen. Ze zijn tenslotte al twaalf jaar, en uiteindelijk lekken zulke dingen toch. Ik hoop dat ze het volhouden, nog twee maand. K heb dan ook teruggestuurd dat ik hen ook mis, me wel zal redden, en dat ze hard hun best moeten doen bij de nieuwe juf! Hopelijk luisteren ze nu ook..
Manlief is gaan werken deze voormiddag. Ik heb er een beetje achter gezeten, want hij zal nog dagen genoeg moeten thuis zijn. Ze alle drie zien vertrekken deze morgen deed pijn, en vooral onze kleinste hooligan vertrouwde het zaakje niet. Hij keek wel 10 keer achterom naar mama die in haar pyama stond te zwaaien. Hij dacht echt van 'wat staat die daar nu nog te doen, moet die niet gaan werken ofzo..' :-)
Voorlopig lukt het hen best. Ze voelen dat er wat is aan het iets meer mensen die langskomen, en dat er altijd in de keuken wordt gepraat,...Vandaar dat ik dat een beetje vermijd. Zo lang ik kan, en het hen niet via andere kanalen bereikt gaan we niet te paniekerig doen.
De psychologe gaf ons gisteren al enkele boekjes, maar die hebben we snel weggestoken. De titel 'mijn mama heeft kanker' kwam net iets té hard aan bij ons beiden. Pas op, sowieso heb je onmiddellijk de titel, en daar doen ze in het UZ niet simpel over. Terwijl jij het amper beseft, staan zij te bellen: 'zeg, ik heb hier een mevrouwtje met borstkanker en bla bla..' Dan denk je echt dat het niet over jou gaat, of dan doe je even je oren dicht. Jeezes. Dat ik tot zo'n clubke ging behoren ooit, brrr...
Maar soit, het gaat. De slaap vatten is moeilijk want de grootste doemscenario's passeren dan even, en wakker worden is ook ontnuchterend. Ik doe mijn ogen open en denk dan: "hoppa, naar school" om even later te beseffen dat ik in die rotsituatie zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten