D-day III

Kwaad, kwader, kwaadst...

Verdrietig...

Onmacht...

Het is m'n dagje niet vandaag. Moet het eens van me afschrijven. Misschien dat het daarna weer beter gaat.

Het moment dat de wekker afloopt op zo'n morgen als vandaag, is echt klote. Wakker worden en weten dat je weer vergiftigd wordt, dat ze je gaan ziek maken, dat de boys weer weg moeten, dat je weer alles moet missen de komende dagen, dat life sucks...............
AAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHH!

In de auto kreeg ik geen woord uit mijn strot. Of toch...Ik vroeg enkel aan manlief: "kan jij zo positief en opgewekt blijven omdat je het zelf niet moet ondergaan?" Waarop hij inderdaad bekende dat het daardoor een stukje kwam, maar dat hij ook vooral hard zijn best doet om mij op te peppen. De schat, hij zou ook veel liever andere dingen doen in zijn vakantie, dan met mij naar het ziekenhuis crossen.

Eens aangekomen in het UZ ging het van kwaad naar erger met mijn emoties. Had er toen enen een verkeerd woord gezegd, dan had ie een ferme peer op zijn hoofd. En van het moment dat ze de baxter kwamen aansluiten, kwamen de tranen en ze zijn niet meer gestopt. Heb dat nog nooit gehad. Ik, die altijd zo positief en opgewekt ben...dju toch. De verpleegsters deden hun best om me op te peppen, en moedigden me aan om alles er eens uit te laten komen. (Euh...heb je enkele emmers?)

Waarom moet ik daar op die godvergeten mottige stinkende kamer zitten, terwijl liters spul in mijn lijf loopt waardoor ik eruit zie als nen opgeblazen ballon met een kale kop!!!!!! Ik werd verondersteld van in Frankrijk op mijn lui gat te zitten, lezend in een boekske aan het zwembad terwijl de kids ploeterden en manlief mij een sangria bracht. AHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH! (Nog maar eens)

Op het moment dat de bui een beetje over was, stonden mijn allerliefste ouders daar om mij te verrassen en op te peppen..Wat zie ik ze toch graag!