Frank en Sabine

De weergoden zijn ons echt gunstig gezind. Wat een zalige temperaturen de voorbije dagen, en het wordt er alsmaar beter op. Ik geef toe, het verzacht de pijn van 'het niet op reis zijn' toch ferm hoor.

Gisteren voelden we nog even 'een steekje' toen we broer en co hoorden van aan de voet van de Mont-Ventoux. Het plan was dat we drie dagen samen gingen reizen, én het was een verrassing voor de vier kids. Gelukkig hadden we hen dat niet op voorhand verteld, dus ze weten niet wat ze missen. Het zou heel fijn geweest zijn om hun gezichtjes te zien als we elkaar plots 'toevallig' in Frankrijk tegenkwamen. Maar soit, het is nu niet zo. In ruil hebben we beloofd om tijdens mijn goeie dagen eens samen in de tuin te kamperen..de mannen en kinderen, althans...;-)

Door de zon, leven we ook hier volledig op een vakantieritme. Lang slapen, laat ontbijten, pas 's avonds warm eten, aperitieven, aardbeientaart,.... Naar de kilo's wordt helemaal niet meer gekeken, integendeel, ik ben al blij als ik kan eten. De rest is een 'zorg' voor later.
Ik moet nog altijd een beetje waken dat ik op tijd eens rust, maar ik heb een goede dokter in huis. Als die mijn gezicht ziet witter worden, en de kringen onder mijn ogen zwarter, dan word ik naar de zetel verwezen.

De boys kunnen zich toch al iets beter bezig houden. En waar ze ook maar gaan, worden ze verwend. Toch voel je dat ze meer dan ooit aan mij hangen. Iedereen stuurt smsjes dat ze mogen gaan spelen, maar ze zijn zo kieskeurig. Vat het asjeblieft niet persoonlijk op, het ligt echt aan de situatie. Zelfs de kleinste wittekop hangt ganse dagen aan mijn rok, terwijl hij in het begin zo afstandelijk was. Dat ik geen haar meer heb, zijn ze ondertussen al helemaal gewoon. Soms vergeet ik 's morgens bij het opstaan even mijn sjaaltje, en dan zeggen ze zelf dat ik het zo moet laten. Heh?

Volgende week is het alweer tijd voor nummer drie. De tijd gaat precies veel sneller dan de eerste keer. Ik ben er blij om, het kan niet rap genoeg gaan. Het is de eerste keer sinds ik in het onderwijs sta dat ik dit zeg, maar de vakantie kan niet snel genoeg gedaan zijn! Sorry juffen en meesters..:-)

Ondertussen bereikte er ons alweer een sportieve prestatie ten voordele van mij...de buurvrouw liep zo ver mogelijk de Mont-Ventoux op...wel 8 km ver! Well done!! Morgen mag nonkel Gerrie het eens bewijzen...:-)