Sneeuwwitje

Het lijkt alsof ik terug ontwaak uit mijn (nare) slaap. Ok, in het echte sprookje ziet de prins er wat minder verfrommeld uit, én hebben ze zeven kabouters, maar die van mij tellen voor minstens evenveel. :-)

Er ging bijna weer een week voorbij. Heel heftige dagen, met alles wat hoort bij de coctail. Misselijk, koppijn, krampen, en o zo moe. Zondag dacht ik even dat het zo goed als voorbij was, tot ik 's avonds heel slecht werd en van mijn stokje draaide. Even paniek bij manlief, maar gelukkig kwam ik snel weer bij. De nacht die daarop volgde was ik zeer flauw en flets, dus van slapen kwam er weinig in huis. Kan ook zijn dat het kwam door de nepen die ik ieder uur kreeg, om te zien of ik nog ademde. De huisdokter kwam checken en het bleek aan een veel te lage bloeddruk te liggen, in combinatie met de verzwakking en te weinig drinken. Ja..I know, ik moét drinken, maar proberen jullie maar eens een slok binnen te krijgen, als de rest nog in uw keel staat. Soit, ik kom er zeer traag weer bovenop. Veel rusten, drinken, zout eten. Dat eerste bleek weer niet zo evident met die twee kadeedes. Ik had het toch weer niet zo goed georganiseerd met als gevolg dat ziek zijn soms tussen de soep en de patatten moest. En dat gaat dus echt niet. Terwijl ik half boven een emmer ging komt de ene vragen wanneer we nu naar Plopsaland gaan, terwijl de andere roept dat hij op 't toilet zit....Stil zijn, dat kennen ze ook niet, dus slapen kan je nagenoeg niet. Voor de volgende chemo pak ik het anders aan. Bij deze, al wie zin heeft om de dagen na 25 juli twee kadeekes te adopteren, dien gerust uw aanvraag in. Ze wordt sowieso goedgekeurd. :-))

We kijken weer vooruit. Het slechtste hebben we gehad, het kan de komende twee weken alleen beter worden. Ik sleep me naar de tuin vandaag met een zak zoutchips, en hoop dat de zon (door de paraplu heen) me veel energie geeft!