C-day

Woehoe, communie dag is zeer goed verlopen. Door de pijnstilling te optimaliseren een goede nachtrust gehad. Deze morgen was onze kerel om om 6u uit zijn bed, zo nerveus als een kip zonder kop. "Wanneer mag ik mijn kleren aandoen, mama??" Toen moest hij nog slechts vier en een half uur wachten. ;-)

Voor mezelf had ik besloten om vandaag de kanker (krijg het echt nog steeds moeilijk geschreven) te vergeten, en da's aardig gelukt. Ben echt met de schouders recht naar de kerk vertrokken, en heb toch dik genoten! Was een beetje nerveus in het begin omdat ik zelf een ferme lange tekst moest lezen. In het boekje zag ik dat ik redelijk snel aan de beurt was, vandaar de kriebels in de buik. Toen het aan mijn was ben ik met hoofd dapper omhoog naar voor gegaan, en heb zeer vlot (naar t schijnt) het verhaal voorgelezen. Met mijn nieuwe kleedje voelde ik me super in mijn sas, dus konden al die blikken me geen bal schelen. De rest van de viering heb ik onze kleine man bewonderd, en was ik zo fier als een gieter, want hij deed het schitterend.

Toen bij het buitengaan de familie ons stond op te wachten, zag ik dat sommigen het moeilijk hadden toen ze mijn feliciteerden, maar ik hield me sterk. Ik voelde het echt als een overwinning, had echt het gevoel dat ik vandaag een mini-strijdje gewonnen had, rotziekte!

Het feest van ons neefje was heel gezellig en fijn. Alles was tot in de puntjes geregeld, dus we hoefden alleen maar te eten en te drinken. Met een stralend zonnetje erbij kon de dag niet meer stuk. Even kreeg ik een vermoeidheidsklopje na het eten, maar een halfuurtje in de zetel rusten deed wonderen.

Morgen een beetje bekomen van het feestgedruis. Waarschijnlijk weet ik eind deze week meer over de nabehandeling. Maar daar ga ik nu nog even niet aan denken...