Zondag..koersdag.

Nacht in mijn eigen bedje is goed verlopen. Beetje zoeken naar de juiste positie, vooral de minst pijnlijke. Dacht dat ik even een record aantal uren ging slapen, maar niets was minder waar. Tegen een uur of 7 gingen de ogen al open. Vaak passeren de voorbije weken dan weer de revue. Ieder moment herbeleef ik terug, en toch besef ik vaak nog niet wat me overkomt.

Onze coureur had het zwaar vandaag. Niet dat hij het toont of laat blijken, maar ik voel het gewoon. Ten eerste liggen zijn benen nu al een tijdje stil, net nu hij in een topconditie verkeerde, en ten tweede komt alles op zijn schouders terecht. Als je zo in de zetel alles observeert dan merk je dat twee kids van 6 en 4 jaar toch constant aandacht vragen. Ze trekken al de ganse dag aan zijn mouw: "papa, we hebben honger, waar zijn onze kleren, is het eten bijna klaar, ik heb dorst, ik heb kaka gedaan, mag ik een koek, kan je mijn fiets nemen in het tuinhuis, mogen we op de computer, waar is mijn pet......" Ondertussen voorziet hij bezoekers van drank, schilt de patatten terwijl hij de gsm beantwoordt, en werpt een blik op Luik-Bastenaken-Luik.

Ikzelf probeer rustig te blijven, maar moet ook gigantisch op mijn tanden bijten om hem niet te 'commanderen' of corrigeren. Als ik zie dat het vispanneke overloopt in de oven, sluit ik de ogen en ik negeer de vuile voeten op de vloer. Of ik zwijg over het feit dat ze op zondag altijd in bad moeten.. Na de middag ben ik boven gaan liggen, even weggedommeld en ook al mag je niet vooruit denken, toch gebeurt dat dan. Stél, stel dat het chemo wordt, dan betekent dat een maand of 4 miserie...dat gaat wat geven hier thuis. Dan zal ik wel alles moéten loslaten, ook al lopen ze met elkaars onderbroek, of een foute trui aan. Moeilijk hoor, je huishouden uit handen geven. En laat eén ding duidelijk zijn: hij doet dat fantastisch hé, het ligt volledig aan mij, moeilijk de controle aan iemand anders geven.
Maar wees zeker dat ik hem één dezer dagen eens op zijn fiets duw, dat moet gewoon. Dus als ge nen blonde berrybiker ziet passeren denk niet: "amaai, die koerst gewoon, terwijl zijn vrouw daar ligt". Neeie, t is van moetens, ik heb hem op zijn zadel gebonden. :-))

Straks ga ik eens een doucheke proberen te nemen. Hoop dat die vervelende hoofdpijn dan ook wat verdwijnt. Waarschijnlijk nog een gevolg van de verdoving. Misschien knap ik van wat water op.