Draadjes

Gisteren ferm bijgeslapen na het communieweekend waardoor ik in de namiddag alweer een beetje mens was.

Na een beetje opruimen de boys gaan halen aan school. De meeste leerkrachten/mama's durfden nu al eens iets zeggen tegen mij. Vorige donderdag, toen ik na twee weken eindelijk terug zelf de kracht had om ze op te halen, keek iedereen mij aan, maar ze waren precies allemaal door een bij gestoken. Niemand die iets vroeg, iets zei.....en dat terwijl ik me voorbereid had op een spervuur van vragen. Dat was echt raar. Waarschijnlijk hadden ze zondag gezien dat ik wel ok was, dus hadden ze nu geen schrik meer. Ik neem dat niemand kwalijk hoor, integendeel. Toch is het soms heel maf hoe mensen in zo'n situatie reageren. Ik zou alleen daar over al zeven hoofdstukken kunnen over schrijven. Iedereen is anders. Sommigen bellen alle dagen, anderen hebben immense schrik om te storen. Sommige denken dat ik depri en doodziek in mijn zetel ga liggen, anderen willen me overal mee naartoe slepen. De ene ziet alles heel positief, de andere ziet het veel slechter in. Het is echt boeiend om te vergelijken, neem dat maar van me aan. Toch maakt het mij niks uit, alle steun, op welke manier dan ook is welkom, en hoeveel keer dat doet er niet toe!

Deze morgen moest ik op consultatie bij de huisarts om de draadjes te verwijderen. Da's even op de tanden bijten, maar toch niks in vergelijking met de pijn die ik eerder had. Nu die dingetjes weg zijn, trekt alles wat minder tegen. De huisdokter besprak nog eens wat dingen, en vertelde nog eens dat hij zo hard geschrokken was. Ik ben zijn jongste patiënt met die c**ziekte, wat een eer (sorry voor de bewoording).

Hij drukte nog eens op het hart, dat als de uitslag van die klier goed is, ik echt wel blij mag zijn, en zelfs champagne mag drinken. Dat laatste vind ik ietwat overdreven, maar soit. Een 'cleane' sentinelklier betekent namelijk dat er echt geen uitzaaingen zijn, en dat alles beperkt is gebleven tot die tumor. Je moet dat zien als een tussenstation, alle kankercellen passeren sowieso daar vooraleer ze je lichaam doordringen naar een andere bestemming. Dat zou inderdaad wel positief nieuws zijn, maar om daar nu een fles op te kraken..hmm.... Als er geen chemo wordt voorgesteld, is dat misschien te overwegen.:-)

Deze middag zijn de collega's hun boterhammen komen opeten bij mij. Leuk was dat. Nu ben ik weer op de hoogte van het reilen en zeilen op school, en volledig mee met de laatste roddels en nieuwtjes. En toen ze haastig vertrokken om zeker op tijd terug te zijn, dacht ik heel even:  "nè, nu hou ik toch mijn siesta, en met een half oog op Willem-Alexander en Maxima dommelde ik in..." Tja, ge moet overal het positieve in zoeken hé.

De kleine mannen waren doodop vandaag. Het weekend eist zijn tol. Bij hen uit zich dat steeds twee dagen erna. Gevolg: vechten, zagen en klagen, bleiten voor ieder akkefietje,..Morgen kunnen ze wat bekomen, en gaan we samen genieten van een vrij dagje. De papa wat laten fietsen om zijn hoofd leeg te maken, en daarna samen op zwier. Ik kijk ernaar uit.