Operatie

Terug thuis na een 'geslaagde' operatie.

Donderdagvond kreeg ik telefoon van het UZ dat ik al om 7u30 op de operatieplanning stond. Was toch even van mijn melk, aangezien de operatie eerst voorzien was om half 11. Had me voorgenomen om eerst de boys op 't gemak naar school te doen, dan rustig naar Gent te gaan, niet dus. Was daar toch redelijk onrustig door, want plots moest alles weer een pak sneller gaan. Snel nog opvang regelen voor de kids vrijdagmorgen, de zakken klaarmaken en brengen naar de tantes en nonkels, de laatste was opstrijken,...

Vrijdagmorgen met een klein hartje vertrokken. Kon niet eens uitgebreid afscheid nemen van de kids. Ten eerste omdat ik ze niet té bang wilde maken door ze halfdood te knuffelen, en ten tweede was ik nog een stuk radioactief. Doeme toch. Eens aangekomen in het UZ om 6u45 (een onmenselijk uur) werd ik steeds zenuwachtiger. De angst om in de operatie te blijven werd steeds groter. Dat komt misschien bijna nooit voor, maar toch. Iedereen op het hart gedrukt om goed voor mijn broeries te zorgen, als er mij iets overkwam.

Toen ik boven aankwam op de verdieping en de hoofdverpleegster vroeg: 'zie je het zitten, Nele' rolden de tranen plots ongewild over mijn kaken. Tuurlijk zag ik het niet zitten, jeezes, wat een cutvraag. En het enige dat ik nog kon prevelen was dat mijn zoontje volgende week zijn communie deed. Eens gekalmeerd ging het snel, een sexy operatiekleed aan, van die mottige flubietkousen, en na een afscheidskus naar boven. Klokslag 7u30.

Uiteindelijk ben ik pas geopereerd rond 9u. Er bleek een ongeluk gebeurd te zijn op de E17 en de helft van de assistenten en chirurgen stond in de file. Een goed begin dus. Gelukkig waren er nog twee mensen voor mij, zodat ze toch niet zot opgejaagd aan mij moesten beginnen. ;-)

Rond half elf deed ik de eerste keer mij ogen open in een nog wazige wereld. In de verte hoorde ik iemand het uur vragen, en toen doezelde ik weer weg. Rond 12u was ik goed wakker en ferm misselijk en mocht ik terug naar de kamer. Daar zat manlief al 4u lang op hetzelfde stoelke geplakt. Gelukkig had hij een nieuw speeltje waar hij de tijd mee spendeerde. Toen ik nog wachtte op de uitslag enkele dagen geleden, had ik gezegd dat bij een goed resultaat we champagne gingen drinken met oliebollen, en bij het tegenovergestelde ik een Ipad ging kopen. Jammer genoeg is het het tweede geworden. Daar gingen mijn oliebollen..

De rest van de dag ging het van slapen en misselijk zijn, tussen even bellen naar het thuisfront en de boys. Die amuseerden zich duidelijk rot, dus daar hoefde ik al niet over te piekeren. De pijn is nogal heftig, maar met pijnstilling onder controle.

De nacht verliep nogal turbulent. Wat een lawaai is er 's nachts in een ziekenhuis. Die karren rijden onophoudend door de gang, die bellen rinkelen, er wordt gebabbeld aan de deur. Tegen half één kwam de nachtverpleging nog langs voor de laatste verzorging en toen heb ik oordopjes gekregen. Wat een verademing. Daarna heb ik toch enkele uren kunnen doorslapen.

Vanmorgen kwam de prof al vrij vroeg langs. (Net toen ik 'vijftig tinten grijs' aan het lezen was. Hij vroeg om te lenen :-) ) De operatie was goed verlopen, de tumor en de klier zijn weggehaald en worden nu onderzocht. Binnen een tweetal weken weet ik dus hoe ik er verder voorsta. Chemo én bestraling, of enkel het laatste? Wordt nog spannend. Maar eerst 2 weken recupereren, rusten en bekomen.

Deze middag na mijn thuiskomst (bedankt voor de vele bloemen en mooie kaartjes!) twee uur geslapen en dan bezoek ontvangen. Ouders, schoonouders, broers en schoonzussen,...

Home sweet home.