Brrr...

Wat een kl**** dag! Ik werd om 12u deze middag verwacht in het dagziekenhuis. Hup, naar mijn kamer, operatiehemdje aan, stomme witte kousen tegen de bloedklonters, en dan wachten. Het werd 13u, 14u,15u,...Niet nodig om te zeggen dat ik 'toppezot' was zeker? Eerst kwamen ze zeggen dat het aan mij was, daarna kwamen ze zeggen dat ik de allerlaatste was. (Tja, wie wou er lokale verdoving?) Ondertussen was ik al scheel van de honger, want ik moest nuchter zijn, en kreeg ik koppijn. Toen het 16u was, besloot ik om mijn kleren aan te doen en het af te trappen, maar manlief vond dat geen goed idee. Hij is dan zelf eens zijn beklag gaan doen bij de verpleging, maar daarmee werd ik niet vroeger genomen natuurlijk. Ik begrijp goed dat er iemand als laatste moet geopereerd worden, maar dat ze de mens dat dan op voorhand laten weten zodat ik wat later kan komen.

Soit, 16u35 lag ik eindelijk te blinken op de operatietafel. Nerveus gelijk een kip zonder kop. Had het even onderschat dat het een echte operatie was. Baxter in hand, helemaal ontsmet en het team stond paraat. De dokter stelde zich voor en het gedoe kon beginnen. Voor mijn hoofd werd een constructie gemaakt met doeken zodat ik niet hoefde mee te kijken, gelukkig maar. Was me dat een heftige boel. Schouder opengesneden, klemmen daarop en trekken en sleuren tot ze een goed bloedvat vonden. Dat bleek bij mij weer een probleempje. Niet té doen! De dokter zei dat het zoeken normaal op 2 minuten gedaan was, en bij mij had hij na 20 minuten nog geen geschikt bloedvat. De uitleg was dat ik nogal stug weefsel had, en veel spieren die in de weg zaten. Hij vroeg of ik vaak aan sport deed, of aan zwemmen?? Hallo!! De sportiefste patiënt ooit...woehahaha. Uiteindelijk was hij na 55 minuten wringen en draaien klaar, en zat het reservoir erin. Dichtnaaien en toebranden (man, dat stinkt) en klaar was kees. Bij het begin schoot ik even in paniek, en dacht ik even dat ze mij mochten platspuiten. Achteraf was ik wel blij dat ik doorgebeten heb, want een kwartier na de operatie zat ik al twee boterhammen, een leo en een milky way binnen te schrokken.

Nu komt de pijn ferm op, want die schouder wordt wakker. Maar goed, een dafalgan zal redding brengen. Morgen gaan we ervoor, de eerste lading vergif in mijn lijf. De kids noemen het chemo-kaspertjes, die met hun hamers al de stoute cellen gaan kapot maken. Dat ze maar ferm kloppen, maar niet té hard op die goede asjeblieft. Duimen allemaal dat de bijwerkingen meevallen!

Hier was ik al een beetje boos en ontmoedigd...:-)