Het nadert...

O jee. Het nadert.

Mijn bloed werd vandaag goedgekeurd, dus het vergif mag er donderdag in gepompt worden. Ik weet dat ik chemo een beetje als mijn bondgenoot moet zien, tenslotte gaat die de kankercellen vernietigen, maar momenteel is het toch nog een beetje "the enemy". Deze voormiddag kreeg ik nog eens de ganse uitleg wat er te gebeuren staat, wat de bijwerkingen kunnen zijn, en hoe het praktisch in zijn werk gaat. Omdat ik nogal gevoelig ben voor aften kreeg ik nu al een spoelmiddel om preventief te spoelen, want dat spul tast je slijmvliezen aan. Er zijn gelukkig ook al een boel medicijnen die je moet nemen om de misselijkheid te lijf te gaan, dus wie weet valt dat al bij al nog mee. Jammer genoeg zit er een boel cortisone bij, dus als ge binnenkort een opgeblazen kale biljartbal ziet, loop me niet voorbij, dat ben ik! ;-)

De dokter legde ook nog eens uit dat mijn haar gaat uitvallen  (hoor ik nu al voor de 700ste keer), en dat er geen ontsnappen aan is. Niet met ijskappen, niet met korter of langer te laten, uitvallen doet het. Blijkbaar is alles enorm afhankelijk van welke chemo of kanker je hebt, vandaar dat sommigen andere of mindere bijwerkingen hebben. Ok, dat weten we dus ook al weer.

Morgen moet ik op de middag terug naar het UZ (de mens zou er beter gaan wonen) en dan krijg ik een poortkatheter ingeplant. Normaal gebeurt dat onder algemene verdoving, maar madam hier, wil dat enkel onder lokale. Pas op, vroeger deden ze dat altijd met een plaatselijke verdoving, maar dat gaf en toe problemen. Patiënten die gillend wegliepen, dokters die stonden te vloeken,...
Nee serieus, ik ben twee keer zo mottig geweest van al dat verdoven, dat ik het daarmee even heb gehad. Ik ga dus serieus op de tanden bijten, en na twee kadeekes zonder epidurale verdoving, moet dat toch ook gaan. Nee?! Die katheter blijft zitten tot na de volledige behandeling, dus minstens anderhalf jaar. Voor wie dat niet kent, da's dus een resevoirke die ze in een grote ader steken ergens onder uw sleutelbeen. Er wordt dus een insnede gemaakt, en dan steekt men dat daarin, en naait men de huid weer dicht. Alweer een litteken bij dus. Je zal daar dus weinig van zien, want dat zit volledig onder de huid (als je er genoeg hebt, iets wat geen probleem is bij mij). Het grote voordeel is dat ze telkens er bloed geprikt wordt, of een infuus wordt gegeven, dat allemaal via die katheter gebeurt. Gedaan met aders zoeken.

Donderdag dan the big day. Ik word er ferm ambetant van de laatste tijd (vraag maar mijn halve trouwboek) en kan alleen maar kuisen en alles op orde houden om kalm te blijven. Ook al moet je proberen daar rustig naar toe te gaan, het is sterker dan mezelf.

Vanavond de collega's op bezoek, en dan nog iets gaan eten met manlief. Even alles doorpraten op het gemak, proberen plannen wat komen gaat, en genieten. Schol.