Number one

Ongelooflijk! Ik ben gewoon in staat om mijn blogje te schrijven.

Het is dan ook nog maar twee uren geleden dat de chemo erin gelopen is. Concreet bestaat dat uit: baxter met medicijnen tegen de misselijkheid - eerste medicijn (nen bloedrode zak die er echt als vergif uitziet) - spoelen - medicijn twee - spoelen - medicijn 3 - spoelen. Het hele proces duurt ongeveer anderhalf uur om door te lopen. Ik werd toen nog weinig gewaar, behalve bij het tweede medicijn. Toen kreeg ik heel felle prikkelingen in mijn neus, ogen en hoofd. Da's normaal, dan zetten ze het wat trager, en dan gaat dat beter. Voor de rest terug nog wat info over hoe en wat je moet doen, maar de meeste dingen wist ik al. Opletten voor dag 10, dan zakken die witte bloedcellen en heb je niks van weerstand meer, dus mensen met verkoudheden en ziektes moet ik nu mijden. Ook kussen met iedereen (!) is afgeraden. Bij deze, mannekes, wordt het zwaaien van ver, hahaha. Als de kids of manlief ziek worden dan moeten ze uit de buurt blijven, of even bij de grootouders gaan logeren (of ik). Tja, het lijkt allemaal raar en overdreven, maar als je bijvoorbeeld op je zwakste moment een longontsteking krijgt kan die fataal aflopen. En dat is wat we net niet willen hé.

Hoe ik me voel? Raar. Behalve een lichte koppijn, en af en toe een beetje misselijk gaat het goed. 'k Heb zelfs een beetje spaghetti gegeten en 3 melocakes. We zien wel of het erin blijft. Manlief zei met zijn droge humor: 'anders kan je er twee keer van genieten hé'. Soms lijkt het een beetje op die periode in je zwangerschap. Die laatste week voor de bevalling weet je niet wat er komt. Voel ik een wee, is dat nu een wee, begint het nu, zou ik nog eten, kunnen we dat nog doen,....Het is niet dat ik mij focus op wat ik zou 'kunnen' krijgen, integendeel. Ik doe lekker alsof het niets is. Daarom wou ik persé een beetje spaghetti eten, een beetje rebelleren.

Ik ben opgelucht dat er al één beurt voorbij is. Het lijkt alsof ik nu eindelijk bezig ben om beter te worden, dat ik nu langzaam mag beginnen aftellen. Ook al wordt het een mega lange weg, toch is dit een goede start. Op nieuwjaar hadden mijn buurman en ik besloten om deze zomer de Mont-Ventoux op te rijden. Oké, we hadden een beetje gedronken, en het zou misschien niet helemaal lukken, maar goed, het idee was er! Nu vroeg hij me onlangs: 'awel, én nu?' Wel buurman, ik denk dat ik nu tevoet de Mount-Everest opklim, stap voor stap. Met veel haltes.. maar aan de top geraken doe ik zeker. Zorg gij dus maar dat ge potverdorie die Mont-Ventoux de baas kunt!