Op onze huwelijksverjaardag besloten we uiteindelijk toch gezellig thuis te blijven. Manlief zag dat het mijn dagje niet was, en vond het een beter idee om zelf iets lekkers te koken. Het werden scampi's met verse frietjes, en de boys genoten mee. Ik was opgelucht en blij dat we elkaar begrepen.
Donderdag en vrijdag werden de kids telkens door iemand op sleeptouw genomen, zodat ik in de namiddag enkele uurtjes platte rust had. Dat was een verademing. Het scheelt echt een pak, en ook al kan ik niet slapen, gewoon je hoofd even laten bekomen is al fijn. Soms heb ik het nog even moeilijk om te blijven liggen, want als je ligt rond te kijken, springt er telkens iets in het oog. Oei, stonden die plekken al op die kast, oei, daar hangt een spinneweb, oei....En dan komt het freakske in mij boven, en sla ik rap een dweil...tot de boze grote wolf binnenkomt en me direct terug naar boven stuurt. Hahaha.
Tja, hulp vragen gaat al een pak beter dan vroeger, maar ik blijf dat moeilijk vinden. Hoe kan ik iemand vragen om te poetsen als ik 's avonds wel naar een BBQ ga? Hoe kan ik de kids wegdoen als we met twee thuis zijn? Hoe kan ik mijn was laten strijken door oma als ik daar op mijn lui gat in mijn strandzetel lig? Ik heb dat nooit in mij gehad, en al heb ik nu een geldige reden, het blijft ambetant. Iedereen zegt wel dat ik mijn energie moet sparen voor de leuke dingen, maar ja, blijft raar.
Dit weekend is het hier Feeste 't Ename. Vier dagen lang kermis! M&M leven hier elk jaar heel erg naar toe, en ik ook wel een beetje. Niets leuker als kind om te genieten van al die attracties en evenementen op 500 m van je deur. Voor mezelf had ik besloten om het heel rustig aan te doen. Maar dat het moeilijk wordt, is nu al een feit.
Gisteren werd de feeste op gang getrokken door 'de stoet'. Sponsors en comitéleden rijden in auto's rond en gooien massaal snoepjes naar de kinderen. Die van ons wilden 3 dagen op voorhand al kamperen op het voetpad...zo gek waren ze. Toen de stoet er eindelijk was, en alle buren op straat stonden, werden de eerste flessen al geopend. En er volgden er nog...Er werden stoelen bijgehaald, chips en hapjes, en zelfs een heus kampvuur. Midden op straat notabene. En Nele, die zat erbij en keek ernaar, en genoot. Het scheelde dat ik niet de ganse tijd hoefde te babbelen, dat is minder vermoeiend. Ik kon luisteren, zitten en vooral veel lachen. En tuurlijk werd het een beetje te laat voor mij, tuurlijk ben ik vandaag weer moe...maar soit, ik heb het toch gehad. Dan vandaag maar beetje opletten en zorg dragen...hmm..;-)
Mooi zo! Genieten is de boodschap! x
BeantwoordenVerwijderen