Neutropenie, zo heet de toestand tot waarin ik gisterenmiddag verkeerde. Dat betekent dus een gigantisch tekort aan witte bloedcellen. In mijn geval waren dat de neutrofielen, daar had ik er maar 20 meer van, terwijl de grens waar je niet mag onder gaan 1000 is. Er waren er dus veel kapot gemaakt door de chemo, téveel.
Van zodra ze dan die uitslag hebben, word je in isolatie gebracht en dan komen die voorzorgsmaatregelen waar ik de vorige keer over blogde. Qua eten moet je een kiemvrij dieet volgen. Een kiemvrij dieet houdt in, dat je alles waar snel veel bacteriën of schimmels in kunnen komen, moet vermijden. Eigenlijk gaat het erom, dat je geen rauw voedsel, of etenswaar met rauwe producten mag eten. Gelukkig verblijf je dan in een fabriek zoals het UZ, dus ze tikken op een knopje, en plof, je menu is veranderd..(en je vol-au-vent wordt een bal waar geen mens wil aankomen).
Zondag en maandag kreeg ik een speciale spuit zodat de witte bloedcellen in sneltempo verhogen, en gelukkig deed die haar werk. Maandagnamiddag verviel de toestand van isolatie, wat een pak scheelde. Het blijft natuurlijk wat raar...wetende dat ik zaterdag al de hele tijd dat tekort had, en dan wel mensen heb gezien, een pizza heb besteld bij de afhaaldinges,...maar ja, je weet het niet, dus dan kan je ook niks vermijden hé.
Ondertussen blijven alle kwalen en bijwerkingen opspelen. Heb je even tijd? Dan begin ik aan mijn opsomming. Soms voel ik me echt een oud madammeke van 87 jaar die een keer gaat zeggen wat er allemaal zeer doet...
- De schimmelinfectie in de mond en op plaatsen waar ik ze liever niet heb, verbeteren stilaan..
- De pijn in de onderrug en buik blijkt afkomstig van een nierontsteking. Antibiotica moet dit verhelpen. Pijnlijke dinges...amaai.
- De spierpijnen en hoofdpijn verdwijnen ook door de pijnstillers voor de andere kwalen.
Maar het gaat traag. Ondertussen zit ik al op dag 13 na mijn chemo. Ik heb het gevoel dat ik al bijna voor de volgende terug moet, en dat zie ik nog even helemaal niet zitten. De dokter zei vanmorgen dat ik gewoon weer malchance had, en veel tegenslag tegelijk. Infecties van het één, zorgden voor ontstekingen van het ander, medicijnen voor het één, geven bijwerkingen voor iets anders..We gaan met de prof eens bespreken of de chemo niet net iéts te zwaar was, of die niet een klein beetje moet verlicht worden. Want eerlijk, als dit allemaal normale bijwerkingen zijn, en ik daar nog twee keer door moet, dan loop ik nu keihard weg!
Wanneer ik naar huis mag? Vandaag vond de dokter me nog niet goed genoeg, en ze wil dat ik echt ok ben, "want ik weet dat je twee kleine kinderen hebt, en dan is dit niet té onderschatten..."
Moh, echt? Eén voordeel, ik heb hier gezelschap in overvloed. Een verdiep boven mij ligt de 'schone zus' met dezelfde perikelen van mij, en het clownsvriendinnetje logeert een paar kamers verder. We hebben bijna recht op een gemeenschappelijke kamer, dus is er nog een vrijwilliger? Dan kunnen we 's avonds kaarten..:-)
Donderdag wordt grote M zeven jaar. Het feestje voor de familie heb ik al moeten afblazen, maar morgen heeft hij zijn feestje voor de vriendjes van de klas. En dankzij manlief en twee toppertjes van vriendinnen zal het een keileuke namiddag zijn.
En ik, ik zal de video en de foto's 's avonds wel zien zeker :-(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten