Zat vanmorgen op facebook mijn profiel te veranderen met een foto van de communie. Daar viel mijn haar zo prachtig...zo glanzend...zo lang. Weet dus dat ik nochtans altijd aan het zagen was dat er overal haren lagen, dat ik altijd moest stofzuigen, dat dat een werk was om te wassen en drogen...dat dat kriebelde in mijn nek. Man, wat kon ik toch mekkeren. ;-) Had ik nu maar zo prachtige dos terug, ik wil er onmiddellijk voor gaan. Helaas, het schiet nog niet echt, al beweer ik soms bij hoog en laag van wel tegen mijn huisgenoten. Normaal kan het ook nog niet echt terug groeien, want ook bij deze chemo is haarverlies één van de bijwerkingen. Toch hoop ik er stiekem op, mijn haar groeide altijd gigantisch snel.
Ik verlang al een beetje naar de winter, dan kan ik mij meer camoufleren met wollen mutskes, kappen en sjaals. Dan gaat dat bijlange niet zo opvallen, iedereen loopt dan met mutsen. Pas op, ik heb nochtans een heel gamma sjaaltjes, en mijn privé styliste maakte er onlangs nog bij in de kleuren die bij me passen. Zo heb ik nieuwe rode, paarse, beige en groen.....Ik moet maar zeggen welke kleren ik wil aandoen, en ze naait er op los. Bij ieder sjaaltje hoort zelfs één in 'buff-vorm', om gewoon thuis te lopen. Een service, niet té doen, en nee, jullie krijgen het adres niet. Ik zal binnenkort eens een foto posten van mijn nieuwe aanwinsten.
Ondertussen wordt chemo 4 verder verwerkt. Hij had me weer ferm te pakken, potverdorie. Ik ben aan het beteren, maar het is niet spectaculair. Mijn tong ziet er nog uit als een kasseibaan, mijn spieren blijven verkrampt, en 's nachts krijg ik opvliegers om u tegen te zeggen.
Toen ik in het begin aan de kids uitlegde wat chemo was, probeerde ik dat zo positief mogelijk voor te stellen. Ook voor mezelf. Maar ik kan het dus niet in mijn kopke krijgen dat dat iets is om mij te helpen, ik heb er werkelijk een afkeer van. Als de boys nu vragen hoe het is met die chemo-kaspers (zo noemen ze die medicijnen), dan brom ik dat ze weer hun bril niet ophadden want ze slaan niet alleen de kankercellen, maar weer teveel goede cellen kapot. Waarop grote M dan op mijn buik gaat liggen luisteren en zegt: "ja, k hoor het mama, ze zijn weer ferm aan het kloppen, die pipo's.."
FIHP gaat zijn derde dag in. Manlief ook. Hij vertrekt met de botienen en een gigantisch schuldgevoel, maar hij vertrekt. Tja, een man blijft een man, niet?
 |
| Zo zien de chemo medicijnen er volgens de boys uit...allemaal mannetjes die de kankercellen, en soms, per abuis, ook de goede verslaan. Toen hij laatst in het ziekenhuis al een half uur naar die baxter keek, heb ik wel moeten uitleggen dat ze zo miniem zijn, dat je ze niet kan zien. Ahum. |
 |
| Zag mijn haar er niet mega uit..hahaha. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten