In quarantaine..

Lap, lig weer met mijn pikkels omhoog. Deze nacht opgenomen in het UZ. Hoe dat kan?
Het ging als volgt..

Ik slikte trouw mijn medicijnen, en had gisteren echt het gevoel dat het beter was. Ok,ik zie er mottig uit,  ik sliep slecht, en had wat last van opvliegers 's nachts, maar dat weet ik aan de cortisone. Of aan het feit dat mijn half bed er niet was. Mijn mond was ook nog steeds niet super, maar ik kon eten, dus wat is het probleem.

Gisteren kreeg ik zelfs twee gezelschapsdames op bezoek, en dat klein mannetje dat vandaag 1 jaar wordt! We bestelden pizza, en ik at echt met smaak en zin. Na de fijne babbels kroop ik rond half elf in bed, en toen begonnen die 'opvliegers' weer, en kreeg ik koude rillingen. Toen ik mijn temperatuur nam bleek die 38,1gr. Voor een gewone mens is dit nog niks, maar iemand die chemo krijgt, mag bijna geen koorts maken. Na wat getwijfel en afwachten, bleek dat de koorts aanhield, en moest ik mijn koppigheid staken en manlief uit zijn functie ontheven op FIHP. Grr. Ondertussen had ik al gebeld met het UZ, en aangezien ik koorts maakte terwijl ik al antibiotica kreeg, moest ik onmiddellijk via spoed binnenkomen.

En zo zat het crewlid een uur later in een box op de spoed, in plaats van aan een entréé van een festival. Pas op, ook daar is vanalles te zien. In een universitair ziekenhuis is het best nog druk om 2u 's nachts. Het beste verhaal is van de oude man, drie boxen verder, die zelf met zijn voiture gereden was, en gigantische maag en darmpijnen had. Eerst heeft hij een uur geroepen, dan werd hij stil na zijn spuitje, en dan hebben ze vijf pogingen ondernomen om hem een maagsonde te steken. Allemaal live te volgen, met bijhorende geluiden.

Soit, ik werd ondertussen onderzocht, bekeken en bloed afgenomen. Een vriendelijke spoedarts meldde al snel dat mijn witte bloedcellen historisch laag stonden, dus dat werd zeker blijven, én in isolatie. Een kamer alleen, zo weinig mogelijk bezoek en iedereen die binnenkomt moet een mondmasker en handschoenen aan. Het is superbelangrijk dat ik nu niks meer opraap, anders ben ik nog verder van huis.

Ondertussen krijg ik een andere antibiotica tot ze zien of er iets van bacterie in mijn bloed zit, wordt mijn mond gelaserd en de temperatuur opgevolgd. Morgen nog enkele onderzoeken. Om de witte bloedcellen sneller te doen stijgen krijg ik spuitjes in de buik, en zo zou het snel opwaarts kunnen gaan. Nu elke dag bloed checken en afwachten wanneer ik naar huis kan...

Alweer balen, alweer een klopke bij, alweer een tegenslag...:-(
Een bakje courage astublieft..

Dit hangt aan de deur.

Zie 't em zitten, met zijn schoon bandje aan..