Negen jaar...

Zeven augustus tweeduizenddertien...

Negen jaar geleden stapten manlief en ik in het huwelijksbootje. Oprecht verliefd, gelukkig en stralend als twee zonnen de ganse dag. Eén van de mooiste dagen in mijn leven.

Vandaag heeft deze dag maar een donker kantje. Ik kan niet stralen, noch gelukkig zijn. Mijn drie mannen doen er nochtans alles aan om daar wel voor te zorgen. Ze brengen champagne, bloemen en ontbijt op bed. Ik krijg alleen maar tranen in de ogen, glimlach flauw en er kan amper een knuffel af. Hoe graag ik het ook wil, hoe goed ze ook hun best doen, het gaat niet. Ik zie de ontgoocheling, maar kan toch het 'ik heb hier geen zin in' knopje niet omdraaien. Sorry. Hoe moét ik dit een 'feestdag' vinden?

Rond een uur of zeven vanmorgen lag ik in bed al te piekeren. Dat ik negen jaar geleden stiekem smste naar mijn toekomstige, dat ik doodnerveus naar de kapper ging, dat ik het megaspannend vond om de trap af te komen in dat mooie kleed,....En nu? In mijn eerste boosheid heb ik zin om op facebook terug een foto van onze trouw te plaatsen, zoals ik ieder jaar wel doe. Daarnaast wil ik er eén van nu zetten, met mijn kale biljarthoofd, de kringen onder mijn ogen en de vele littekens. Gewoon met het onderschrift: "negen jaar later". Dat het zou shockeren is een feit, en laat dat nu net zijn waar ik zin in heb. Gelukkig ben ik nuchter genoeg om het niet te doen.

De kids zijn met hun papa,de buurvrouw, de schoonzus en een hele bus vriendjes naar de cinema. Ze wilden alletwee hun mooiste hemd aan, de sloebers. Ik ga ondertussen eens goed uitrusten, wat slapen, en hopen dat dat mijn moreel een beetje opkrikt. Ondanks alles willen we toch met zijn tweetjes iets gaan eten, en ik ga echt mijn best doen om een beetje aangenaam gezelschap te zijn. Dat is het minste wat hij verdient zeker?

Het is grappig dat het regent. Het weer gaat soms echt met me mee. En nee, het is niet omgekeerd. Ik was al slechtgezind, nog voor ik wist dat de hemelsluizen open stonden. :-)