Cortisone dosissen zijn uitgewerkt. De chemo kruipt mijn lichaam verder in. Spierpijn, krampen en een moeiheid alsof er 1000 kg beton op je ligt. Maar hé, niks in vergelijking met die vorige. Misselijkheid is nog veel erger. Nu weet ik soms niet welke voet ik voor welke zou zetten, en hoe ik mijn tong best ronddraai om een zin te zeggen, maar alles beter dan de eerste chemo's. Ik wacht nog steeds af of het hierbij blijft, of alles nog naar boven moet komen...
Morgen gaan de kids overdag een weekje op kamp. Dat wordt een zalige rust en stilte hier rondom mij. Ze zien het volledig zitten, en het zal hen goed doen weer onder de kinderen én een beetje gezag te zitten. Thuis krijgen ze namelijk vaak hun zin, en worden ze nog steeds verwend door jan en alleman.
Ondertussen nadert een weekend waar ik tegenop zie. Feest in het Park. Manlief is zoals elk jaar verantwoordelijk voor de ingang van het festival, en voorziet dus vier dagen lang een equipe van 25 man om de tickets, bandjes en het fouilleren in goede banen te leiden. Ook al zegt hij al jaren dat hij er mee gaat stoppen, hij kan het niet laten. Het festival zit in zijn bloed, en het leiden ook. Normaal ben ik zelf ook van de partij, ik hou van de sfeer, van de ambiance en van het feestje achteraf. Als mama probeerde ik wel telkens maar twee dagen paraat te zijn, want vier dagen lang de kids laten uit logeren, was teveel van het goede. Maar nu? Hoe moet dat nu? Aangezien hij ook al enkele rotmaanden achter de rug heeft, niet écht vakantie, en vooral voor mij moest zorgen, gun ik hem dit weekend. Maar tegelijk baal ik als een stekker. Dezer dagen zit de vakantie er al op voor mij. Hij maakt en hermaakt ganse dagen planningen, hangt constant aan de telefoon, en mailt rond alsof zijn leven er van afhangt. Vanaf donderdag staan zijn botienen klaar, en tot maandagvond hoef ik er dus niet op te rekenen. Tuurlijk gaat hij het dit jaar kalmer aan doen, tuurlijk gaat hij dit jaar vroeger naar huis komen...maar iedereen weet dat hij 'den entréé' als eerste betreedt en laatste achterlaat. Voor mij maken die paar uur dus niet uit. En ook al weet ik dat hij paraat zal zijn, en de telefoon bij de hand houdt, niets frustrerender dan een man die half naar je miserie luistert en ondertussen tegen een blonde del roept om dat blikje uit haar bikini te verwijderen. :-(
En nee, ik ga geen vier dagen lang ergens logeren, ik wil zelf mijn kids opvoeden, ziek of niet ziek. En vooral hartstikke koppig.
Nel, ik stel voor dat we je tot supervisor van het festival maken.
BeantwoordenVerwijderenWe hangen camera's op 1km voor de ingang met een rechtstreekse verbinding tot je huiskamer. Jij kan gewoon rusten in de zetel en ondertussen probeer je de sjoemelaars op te speuren. Via skype bezorg je ons dat een gedetailleerde persoonsbeschrijving en wij 'pakken' ze!
Niemand ontsnapt aan het supervisoroog van Mornie!
x