Een nieuw jaar?

Het is alwéér zover, het jaar is bijna om. Het is ongelooflijk snel gegaan, ondanks het feit dat ik thuis zat. Het sprong van van stap naar stap, maand naar maand, seizoen naar seizoen, ...Het lijkt pas gisteren dat ik mijn blog schreef op oudejaarsdag 2013. Ik zette er een aantal foto's op van het voorbije jaar en tot slot die met mijn stekeltjes en mijn zonnebril. Nu, een jaar verder, heb ik een ferme bos krullen, waaraan ik nog steeds niet wil laten knippen, zijn de cortisone kilo's eraf en ziet mijn gezicht er weer een pak gezonder uit. Het doet deugd om de mensen te horen zeggen dat ik er weer ok uitzie...

Het hoogtepunt was voor mij toch wel mijn allerlaatste baxter in augustus met de bijhorende verrassingen, en aansluitend het feestje voor ons 10-jarig huwelijk. Het was voor ons ganse gezin en familie echt een statement: we zijn er geraakt!

De laatste maanden voel ik toch een verandering in mijn denken en doen...Tuurlijk blijf ik een bezige bij, wil ik niks missen van het leven, ben ik soms nog een nerveus opgefokt kieken..dat zit nu eenmaal in mijn karakter, maar in mijn hoofd kan ik toch bij veel dingen stilstaan. Zoveel onbenullige dingen, zoveel zaken waar mensen ruzie om maken, depressief door zijn, het moeilijk mee hebben, terwijl het allemaal niét belangrijk is. Een goede gezondheid is echt wat telt, want die kan op één seconde je wereld op zijn kop zetten...

Het was een beter jaar dan 2013, zéker en vast, maar dit jaar wordt nog beter, wees maar zeker!

Happy Newyear!!

Dikke kus.

Long time

Amaai, t is gewoon al bijna een maand geleden dat ik nog eens iets schreef op deze blog. Betekent het dat het beter met me gaat? Toch wel voor een groot deel.

Er is ook weinig nieuws, ik hoef tot begin december niet naar de dokter, er gebeurt niets spannends in mijn leven, en fysiek en mentaal gaat het met zijn ups en downs.

Er zijn veel goede dagen, en evenveel mindere dagen. Ik kom alleen buiten als ik me goed voel, en enkel de dichtste mensen weten als het me weer niet gaat. Dat wil zeggen dat ik alles wat negatiever zie wat de toekomst betreft, dat ik overal spierpijn heb, en dat ik doodmoe loop. Gelukkig zijn er de momenten waarop ik een goede douche pak, een pijnstillerke slik, schone kleren aantrek, mijn krullen in de plooi leg en hup met die banaan! Dan amuseer ik me, geniet ik van alle gezelschap en leuke activiteiten en zegt iedereen dat ik er super uitzie! De kilo's heb ik eindelijk wat in bedwang kunnen houden, en mijn haar...tja...see it yourself.

Ik leef een redelijk saai leven, en wat dat betreft mis ik school enorm. De roddels, de spanningen, de plezante dingen, de kinderen...Elke dag het huishouden doen en naar de winkel gaan is so boring. Maar echt werken betekent natuurlijk veel meer dan de ambiance van een team. Dan moet de concentratie top zijn, het geheugen, de energie,...en daar is nog een pak werk aan. Of dat klaar raakt tegen januari...hmm...dat zien we nog wel. De zegen krijg ik op 8 december, dan word ik weer verwacht bij de prof..en in januari volgt dan weer een NMR..spannend alweer. We boeren rustig verder, laten het lichaam recupereren van al die rotmedicijnen en bouwen verder aan een topconditie. x

Jessica

T gaat me niet vandaag. Gisterenavond het nieuws gekregen dat mijn buurvrouw, 33 jaar is overleden aan borstkanker. Ik wist perfect dat het er zat aan te komen, heb alles kunnen volgen, maar het komt als een slag in mijn gezicht. Ik vind het zo verschrikkelijk voor haar man en twee jonge kindjes, voor de ganse familie...en tegelijk speelt maar één gedachte: 'het had ik kunnen zijn'. Tuurlijk mag je zo niet denken, tuurlijk moet je dat van je afzetten, maar wie dat kan, heeft het sterkste karakter ter wereld. Ik dus niet.

Heel close waren we niet, Jessica en ik. Grote M zit wel in dezelfde klas van haar dochter, dus daar zagen we elkaar op oudercontacten en infoavonden. De band bleef beperkt tot de buurtfeesten, dagelijks goeiemorgen en goeiemiddag aan school, en af en toe nieuwtjes uitwisselen. Tot in december.

Toen kregen we een mailtje van de buurman, die even wou laten weten dat ze op dezelfde 'trein' zaten als ons. Borstkanker. Het mailen werd intensiever, de vragen gingen over en weer, de contacten werden iets dieper. Ik volgde haar behandeling, zij de mijne. Zij vroeg wanneer ik mijn haar terugkreeg, ik gaf info over haar bestraling. En ze was gigantisch optimistisch. Ze bleef met de kinderen vanalles doen, sprak over de toekomst alsof het niks was, en wou supergraag terug gaan werken. Ik vond ze vaak dapperder dan mij, want ik zag terug lesgeven totaal nog niet zitten. In juli kregen ze terug slecht nieuws: uitzaaiingen in de lever en longen. Maar ze bleven positief, terug chemo, nu wekelijks en er weer keihard tegenaan. Ik voelde al nattigheid. Haar prognose was van in het begin slecht, de kanker veel agressiever. In augustus, enkele dagen na mijn laatste herceptine  lieten ze weten dat ze was opgenomen en de kanker al in de hersenen zat. Niks meer aan te doen, enkel nog pijnbestrijding. Het was toen al een hele schok. Ik kon het amper geloven. Ondertussen bleef ik met de buurman contact houden en stond de hele wijk paraat. Iedereen stond plots dichter bij elkaar, er werd overlegd voor een cadeautje, een kaartje...Toen ze enkele dagen geleden naar huis kwam, haar allerlaatste wens, spraken we ook dan af om nog iets van ons te laten horen. Ze waren blij en ontroerd. Tien dagen nadat ze de laatste keer onze wijk uitreed in een ambulance, is ze overleden.

Ze zaten op dezelfde trein, inderdaad, alleen nam die van hen een ander spoor...Godverdomme.

Jiha!

De laatste hindernissen zijn genomen.

Vorige week bij de prof. Een fijne babbel met een fijne madam. Niks nieuws...'Alles goed mevrouw, wat voel je nog allemaal?' Alles waar ik nog last van heb: aften, vermoeidheid, koppijn, spierpijnen zijn NORMAAL. Is zo na een kankerbehandeling, en hééft tijd nodig. Dat was nu eens waar ik zat op te wachten..;-) Ze waarschuwde mij voor het moment dat ik weer ga werken. Het wordt zwaar oppassen, thuis rusten en mijn sociaal leven even 'on hold' zetten. Alle energie besteden aan mijn job, want ze zegt dat ik het niet mag onderschatten. Dat beloofd. Zorgen voor januari..:-)

Vrijdag ging mijn poortcatheter eruit. Kreeg de dag ervoor telefoon dat ik er om half acht moest zijn. Jeezes, zo een mottig vroeg uur. Gelukkig loodste taxi mama ons vlot door het verkeer, en na twee uur wachten lag ik om half tien op de operatietafel. Voor één keer had ik ferm geluk, en een 'superteam' rond mij. Ik kreeg een verpleegster die een half uur lang mijn hand heeft vast gehouden, een washandje aanbood, de radio luider zette...Nooit gehad. Volgens mij stond in mijn dossier: ''moeilijk mens", hihi. Het uithalen zelf was behoorlijk pijnlijk want littekenweefsel raakt moeilijk verdoofd. Het snijden zelf was dus op de tanden bijten, maar de dokter deed echt zijn best. Hij heeft gezorgd dat ik een mooier litteken heb dan ervoor...Voor zover dat mooier kan zijn.

Vrijdagnamiddag en zaterdag was ik geen mens, wat een pijn deed die arm en schouder. Gelukkig deden de dafalgans hun werk, en tegen zondag was ik weer op de been. Het trekt allemaal nog tegen en bepaalde houdingen lukken niet, maar da's een kwestie van dagen. De kine probeert mijn nek en schouders weer in de plooi te krijgen, want door dat trekken en sleuren zijn die uit hun evenwicht.

Maandag stond het laatste ritje Oudenaarde - UZ van dit jaar op de kalender. Genetisch onderzoek. We waren met de drie tantes, twee nichten en ikzelf. Gelukkig bleek ook dat mee te vallen. We hebben geen BRCA gen in familie. Dat wil zeggen dat ze niet zwart op wit kunnen zeggen dat wij meer dan een ander kans hebben op borstkanker. Het is wel een feit dat er 'iets' erfelijks in zit, want zoveel toeval kan niet, maar het is geen gekend defect gen. De vrouwen in onze familie moeten zich vanaf 25 jaar ieder jaar laten screenen, door de familiale belasting. Ergens voelden we toch een opluchting. Hadden ze een BRCA gen gevonden, waren we nog verder van huis...Nu blijven we waakzaam, maar moeten er geen drastische beslissingen genomen worden. Oef. We hebben er potverdorie 'nen goeien' op gedronken. Als dat niet mag...:-))

September

We zijn ondertussen al bezig aan week twee in september. Ongelooflijk hoe de tijd vliegt.

Hier is de rust, de regelmaat, en het alledaagse ritme terug gekeerd. Juist gepast, want ik had het dringend nodig. Nu verloopt alles weer wat op mijn tempo....ik lig als ik moe ben, ik slaap als ik wil. Ook voor de boys doet 'het schoolleven' weer deugd. Alleen bij het opstaan is het nog wat sleuren en trekken. Ze zijn gelukkig enthousiast...Grote M heeft een leuke meester die grapjes maakt...Kleine M is blij met de juf en een nieuwe glijbaan in de klas.

Ikzelf moest in de eerste week aan de stilte even wennen, maar nu ben ik het alweer gewoon. De honger om te gaan werken is er nog, maar deze keer besefte ik dat het nog niet haalbaar was. Na een fysieke inspanning of na wat drukte ben ik snel uitgeput, of krijg ik hoofdpijn, dus voor de klas staan zou nog niet aan de orde zijn. Samen met mijn directie heb ik beslist om pas in januari te starten, halftijds. Ik kijk er wel al naar uit, al is er ook een gigantische schrik of ik terug in het gewone werkleven ga meekunnen. We zien wel...nog ver van mijn bed.

Deze week staan er jammer genoeg nog een paar UZ bezoekjes op het programma. Morgen naar de prof op controle, vrijdag de catheter eruit, en maandag krijg ik de uitslag van mijn genetisch onderzoek. Van de drie dingen zie ik het meest op tegen vrijdag. Weer snijden aan mijn lijf, weer pijn, ah...ze moeten mij gerust laten. Anderzijds betekent dat wel echt het einde van de behandeling, dus ik probeer het een tikkeltje positief te bekijken.

Wil wel even zeggen dat ik genoten heb van een zalige zomer. Meer en meer besef ik dat ik een tweede kans heb gekregen, en dat ik die verdorie met beide handen ga grijpen. Soms besef je dingen dan toch iets intenser, of kijk je anders naar dingen. Ik hoop dat ik dit blijf meedragen, en dat ik dit gevoel nog kan versterken. We mogen eens zagen en klagen, maar we moeten inderdaad weten dat we er nog zijn...veel mensen hebben die kans niet eens...

Yes yes yes...

Het zit er al eventjes op....mijn allerlaatste baxter. Het was top! De baxter zelf niet natuurlijk, maar ik werd verrast door de vrienden en familie. Ze daagden één voor één op in het UZ Gent en hadden daarna een etentje gepland. Je kan je wel voorstellen dat ik gigantisch geschrokken was, niet te doen. Het verzachtte de pijn van het klotejaar, en door hen heb ik nu niet enkel slechte herinneringen aan 'die afdeling'.

De dag na de laatste herceptine en hielden we een kleine drink voor de dichtste maten en familie.  Het oorspronkelijke plan om een mega fuif voor iedereen te geven, leek nu een beetje absurd, want wie geeft nu een feest omdat ie ziek was? :-) Gelukkig waren we ook 10 jaar getrouwd, en dat was een veel betere reden om toch te vieren.


Ik was zooooo moe na alles, maar zo intens blij en gelukkig door alle liefde en steun.. check it yourself in het filmpje hieronder. En ook aan allen die er niet bij waren, ik draag jullie een groot warm toe en ben jullie heel dankbaar voor alle sms'en, mails, cadeautjes, kaartjes in deze periode. x

 

 

 

 

Aftellen!!!!!!!

Nog een dagje...dan is het eindelijk de allerlaatste baxter.

Ik ga zo blij zijn om dat UZ niet meer als mijn 'habitat' te moeten beschouwen. Ok, ik zal nog heel vaak moeten gaan, het begint al met een lijstje afspraken, maar het zal toch helemaal anders zijn. Hopelijk kan ik dan eindelijk mezelf fysisch een beetje beginnen opbouwen...stap voor stap. De maandelijkse anti-hormonenspuit hakt wel wat in op mijn gewrichten en spieren, maar gelukkig heb ik een top kinesiste die dat twee keer per week loswringt.

Hier thuis is het geven en nemen. Manlief en ik kunnen gigantisch discussiëren over hoe we de vakantie moeten invullen. Een luxeprobleem, waar veel mensen alleen maar kunnen van dromen. Daarom vind ik het zo erg dat we daar soms onenigheid over hebben. Probeer het u in te beelden: een man met een 'overload' aan energie, massa's tijd en die liefst van al zes weken op reis zou gaan. Daartegenover een vrouw, met géen tikje energie, die liefst van al thuis is, leest en op het gemak zit met de kids. Gevolg: boem! Maar dat duurt nooit lang hoor...en als ge samen 8, ahum bijna 10 weken (examenperiode bijgerekend)  thuis zijt dan hoort dat er meer dan bij.

En hé...donderdag zijn we tien jaar getrouwd, dan is het zeker rozegeur en maneschijn....:-))))

Vakantie..

We zijn een goede drie weken ver in de grote vakantie. Amaai. Vermoeiend met die drie mannen 'zu hause'. Het is zoeken, en knokken voor een uurtje rust hier en daar, want ze zijn nogal 'hyperkinetisch'. Als ze naar school waren, sliep ik algauw een uurtje of twee bij, zonder dat iemand het merkte...Nu durf of kan ik het niet altijd doen, of grote M krijgt dan een triestig gezicht en zegt: "ben jij nu nog altijd niet genezen"...

Komt daar nog bij dat de twee kleinsten zich niet kunnen amuseren zonder hulp of inbreng van mama of papa. Er klinkt hier dus de ganse dag door: 'mama, ga je voetballen...Papa, ga je een spelletje spelen...' Waaaaaaaaaaah. Ook op reis hadden ze het moeilijk om zichzelf te entertainen. Vraag me dikwijls af of we ergens verkeerde weg insloegen bij hun opvoeding, want dat is echt vervelend. Soit, het kan nog keren, ze hebben nog enkele weken, maar de eerlijkheid gebiedt me dat ik op 1 september een hele diepe zucht zal slaken. Maar voor de rest zie ik ze graag hoor...hahaha.

Onze reis zit er al op. Weekje in het prachtige Toscane en weekje in de stad van de meloenen, Cavaillon. Veel gezwommen, veel gelezen en alweer massa's aandacht voor de boys. Cliché, maar het vloog voorbij. Alleen de prachtige herinneringen blijven over.

Eens thuis was het alweer tijd voor de voorlaatste baxter. Zoals altijd hangt die een paar dagen in mijn lichaam. Je kan echt niet geloven hoe blij ik zal zijn als die rotzooi erop zit. Nu probeer ik op te bouwen, maar na 3 weken word ik altijd even teruggeduwd. Daarna kan ik eindélijk alleen maar voorruit gaan! Oef! Nog even op de tanden bijten..en zoals altijd, de laatste loodjes wegen......

Goedgekeurd voor vakantie!

Woehoe...alle controles zijn achter de rug.

Maandag werd mijn hart terug bekeken met een echo, en het houdt nog steeds stevig stand onder de medicijnen. Vandaag eerst een baxter herceptine, dan bij de gynaecoloog. Ongelooflijk maar waar, de cysten zijn weg, verdwenen, foetsie! Ben echt heel erg opgelucht. Had ergens veel schrik dat ze er nog steeds waren, en ik hoef echt geen extra dingen meer in mijn lijf. De pijn die ik af en toe nog voel in mijn onderbuik is te wijten aan mijn hormonenhuishouding die plat gelegd wordt. Voor de rest nog even gecheckt of de bijwerkingen van mijn spuiten meevielen...nee dus, maar voorlopig zeker nog niet zo erg om op te geven. :-) Bij het buitengaan vroeg de dokter of ik op verlof ging, en hij gaf de raad nu eens even alles te vergeten, en te genieten. Jiha. Is maar een woord!

We muizen er vrijdag vanonder...weekje Toscane, weekje la Douce France. Vooral rusten, rusten en niks doen. Kijk er heel erg naar uit. Aan jullie allen: een fijne vakantie, een topzomer en massa's zon gewenst!

Voetbalgekte

Het zijn geen topweken.

Er hangt een ferme vermoeidheid en spierpijn in mijn lijf, die hopelijk te wijten is aan een overdaad in mijn sociaal bestaan. Er waren communies en lentefeesten, er waren schoolfeesten,...En zoals ik 1032 keer op deze blog schreef, dan gaat ons Nele er volledig tegenaan. En zie nu. Soit, als het dat maar is, dan weet ik dat voor de volgende keer, maar soms duiken er dan van die doemgedachten op..."Er zal toch niks anders zijn...mijn hart trekt het toch nog...enz.." Volgende week staan er nog een paar controles op stapel, dus hopelijk kan ik die spinsels dan verbannen.

Het is natuurlijk niet fijn om op je 34ste aan banden te worden gelegd. Ik weet dat ik moet schrappen en kiezen, dat ik aan mijn gezondheid moet denken, maar ik ben soms een beetje te koppig. Wie wil nu altijd rusten? Het wordt gewoon tijd dat die mottige baxters erop zitten, want die wegen alsmaar meer door. Nog drie...

Ondertussen zijn de mannen hier ook in de ban van het WK voetbal. De hele wijk is versierd, en iedereen supportert voor de Rode Duivels. En ik...ik hou me kalm hé...alhoewel. ;-)

Fun

Alweer een tijdje geleden, maar ik ben nog steeds alive and kicking.

Hele leuke weken achter de rug...er waren communies, lentefeesten, familiefeesten,...Ik heb me heel goed geamuseerd, en zoals ik al eerder zei: niet voor 100%, maar voor 200%. Op zo'n momenten ben ik zo dankbaar dat ik een tweede kans heb gekregen, dat ik precies twee keer zo intens geniet . Raar hé.

Gisteren kwam natuurlijk dan weer het minder leuke deel van mijn leven...alweer een baxtertje herceptine. Omdat ik op controle moest op de dienst bestraling, hadden we het een dagje vroeger gezet. Het was weer dik tegen mijn zin, en ik kan het niet meer verstoppen. Die afdeling oncologie in het UZ is zo'n mottige omgeving, zo'n onvriendelijke mensen (niet allemaal), zo'n domper op alles...BAH. De voorbije keren ging het tamelijk vlot, maar het mooie liedje kon niet blijven duren.

Het ging niet vooruit toen we er gisterenmorgen aankwamen. Wachten, wachten en nog eens wachten. Uiteindelijk werd ik pas na een uur aangeprikt, en dan nog door een verpleegster die het niet gewoon is. Gevolg, ze stak naast mijn poortkatheter, en da's ferm pijnlijk moet ik zeggen. Gelukkig was de tweede poging wel raak. Op de kamer lag ik dan samen met heel lieve mensen, alleen had ik geen zin in het ziekteverhaal van mevrouw, maar dat kreeg ik er gratis bovenop. "Borstkanker, hervallen na 5 jaar, en nu mét uitzaaingen". Laat dat nu net zijn wat ik wil horen op zo'n dag...:-(

Soit, ongeveer 3 uur later was ik er vanaf (gelukkig is er het internet), en dan nog op controle bij de radioloog. Voor de bestraling ben ik in een studie gestapt, waardoor ik ook achteraf nog word opgevolgd. Op zich is dat een goede zaak, want zo blijf je nog vaker onder controle. Daar werd ik goedgekeurd, dus na een halve dag tjollen en hotsen (niet bestaande werkwoorden) zat het er weer op. Nog drie te gaan...

Tegen 's avonds was ik zo moe als een hond, en het humeur zakt dan ook zienderogen. Het probleem is dat na enkele leuke weken, het des te harder aankomt als je terug moet naar het UZ. Ik probeer ook af te tellen, maar iedere keer krijg ik weer een lijst met afspraken (hartonderzoek om te zien de herceptine het hart niet teveel aantast, bestraling, gynaecoloog,...) zodat het nooit gedaan lijkt. Jaaa...ik ben naïef, het is voor de rest van mijn leven, maar zo maar heel af en toe naar de dokter, een keer of twee op een jaar...zou dat niet voldoende zijn?? :-)))

Met de kids gaat het goed, de ene heeft een buikgriep gehad, en de andere vocht in zijn heupje, maar ze stellen het weer wel. Er wordt gretig afgeteld naar de vakantie...En ikke, ik hoop nog op een weekje of drie rust...hahaha..

Met mate..

Alweer een week voorbij. Vorige donderdag kreeg ik nog een baxter herceptine, en dat maakt dat ik nu eindelijk onder het getal vijf zit! Nog vier keer...tweemaal in juni, ééntje in juli, en de allerlaatste in augustus. Jeah! Het wordt tijd, want ze beginnen te wegen. Ik voel dat ze op mijn fysiek werken, en natuurlijk op mijn gemoed. Hoe meer je wil dat iets gedaan is, hoe langer het duurt natuurlijk.
(En nee, van die hormonen ga ik niet zagen vandaag...grrrr.)

Gelukkig vliegen de maanden, en met mijn drie schoolgaande jongeren (ahum) in huis, is het aftellen van opendeurdag naar feestdag naar schoolfeest....en zo verder. Ik probeer dus te genieten van het laatste maandje rust en stilte in huis, want daarna is het twee maanden 'full house'!

In mijn hoofd is het soms nog wat lastig om alles op een rijtje te krijgen, maar ook dat komt goed. Ik moet gewoon eens leren om alles 'met mate' te doen. Alleen... dat staat niet in mijn woordenboek. Bij mij is altijd alles ofwel extreem geweldig ofwel het omgekeerde:...eten..sporten..sociaal zijn...De ene week kan ik elke dag iets doen van lichaamsbeweging, en daarna lig ik een week met mijn pikkels omhoog. De ene week wil ik iedereen zien en uitnodigen en mailen...en daarna patat! De ene week vreet ik mij te pletter in alles wat passeert....en daarna kom ik de zetel niet uit van de maagpijn.

Jeezes, da's altijd een gevecht met mezelf. Waarom kan ik niet doseren en ben ik zo'n opgefokt 'duracel konijn' (van wie de batterijen wel iets minder lang meegaan dan van een ander). Het maakt ook wie ik ben, zo kent iedereen mij, maar soms is het wat lastig natuurlijk. Ik weet nu al dat als ik weer ga werken, mezelf ga moeten beschermen, want mijn enthousiasme zal zodanig groot zijn...hahaha...Niet te doen toch..

Voor de zomer aanbreekt, staan er nog enkele check-ups op het programma. Nog eens op controle op de bestraling en nog eens bij de gynaecoloog voor de cysten, en dan weten we of we er weer tegen aan kunnen. Enne...volle gas natuurlijk! ;-)

Moederkesdag

Een fijne moederkesdag aan alle mama's!

Nu nog juwelen voor eraan te hangen, manlief?! :-)

Geen nieuws..

"Zeg, wanneer schrijf je nog eens iets op je blog...??" Als ik een tijdje 'vergeet' te schrijven, is dit de meest gestelde vraag als mensen mij zien, hahaha..

Tja, dat betekent dat ik weinig nieuwtjes heb, en terwijl het in de chemo periode wees op ellendige tijden, is het nu omgekeerd. Ik wil jullie niet bestoken met saaie vertelsels, of met altijd hetzelfde.

De tijd gaat voorbij...ik voel me ok, alles op mijn eigen tempo en wat ik kan op dat moment. Hoe beter het weer, hoe beter mijn humeur. :-)

Tuurlijk zijn er dipjesdagen, dagen dat ik mijn pyama niet wil uitdoen, dat ik de ganse dagen dvd's verslind van "Desperate Housewifes", dagen dat ik pieker over wat de toekomst brengt. Maar er zijn massa's goede dagen, waarbij ik geniet van het thuis zijn en de boys verwennen, waarbij ik voel dat ik toch een stuk rustiger geworden ben (ja, eindelijk), waarbij ik van ieder moment een goed moment maak!

Mijn hormonenhuishouding slaat voorlopig nog helemaal tilt, de spuit werkt duidelijk nog niet helemaal, maar dat komt waarschijnlijk wel goed. Af en toe breekt het zweet me uit op een moment dat ik het niet verwacht, en achteraf denk ik dan: haha, was dat zo'n befaamde vapeur of wat? Maar voor de rest denk ik er niet aan, ik zie of voel wel wat er komt.

Mijn haar daarentegen groeit 'vollen bak'...het is alsof het door de zon gevoed wordt, niet té doen. De krullen vliegen alle kanten op, en ik krijg het alsmaar moeilijker in de plooi. Ach wat, een wilde coiffure past nog bij mij. :-)

Volgende week alweer een baxterke...daarna zitten we onder het getal vijf, jippie!

Mamadag

Gisteren was er in de klas van little M: 'mamadag'. Dat betekent dat je als mama een half dagje mee mag naar school, en je verwend wordt...Bij onze grootste kapoen heb ik indertijd twee keer moeten passen, wat heel veel traantjes tot gevolg had. Tja, in het onderwijs kan je nu eenmaal geen half dagje vrij nemen hé. Deze keer kon ik wel van de partij zijn, dan toch nog een voordeel aan deze situatie! Eindelijk. Na een half dagje tussen de kleuters was even bekomen wel nodig, wat me deed beseffen dat er nog werk aan de winkel is vooraleer ik zelf weer voor de klas sta.

Het was top. Kleine M was zo fier als een gieter, en genoot van het samenzijn: ontbijten, gezelschapspelletje, een filmpje,...Soms denk ik dat hij te klein is om alles te beseffen, maar af en toe geeft hij een opmerking waarvan ik helemaal perplex sta. Zoals maandag bij de bakker. De winkel stond bomvol (op Paasmaandag moeilijk een bakker open te vinden), en toen we stonden te wachten vroeg hij heel luid: "mama, hoe heb jij eigenlijk kanker gekregen?" Ik even slikken, de blikken negeren en stilletjes zeggen dat ik hem dat in de auto wel zou uitleggen. Niet te doen, en ik die dacht dat hij geen vragen of bedenkingen had, vergeet dat dus. Later heb ik geprobeerd te vertellen dat dat niet komt door iets verkeerd te eten, of door iets fout te doen, dat dat zomaar komt...Waarop hij: "misschien door teveel M&M's te eten hé mama..." Lap. :-)

Vandaag herceptine nr 13...(o jee, hopelijk brengt die geen ongeluk). Het begon al met file deze ochtend, maar uiteindelijk ging het behoorlijk vlot. De baxters liggen nu op voorhand klaar, dus het lange wachten is voorbij. Dat het nichtje en de meter achteraf ons stonden op te wachten, maakte mijn slechte humeur op slag beter.

Die mottige anti-hormonenspuit hebben ze vandaag ook voor de eerste keer in mijn buik geploft. Er was geen ontkomen aan, na nogmaals een gesprek met de prof. Dat ik er last zal van hebben, is een feit, zegt hij, maar het is het beste voor mijn ziekte. Dan is de keuze snel gemaakt hé. Toen ik het tegen manlief vertelde en waarschuwde dat hij de extra kilo's en de humeurschommelingen er dan maar moet bijnemen, vroeg hij of dat na een uur al kon werken? Grr.

Nog vijf te gaan...blijven tellen dus!

Een souvenir van de 'mamadag'...Little M en krulliemama...:-)

Paasvakantie

Moe, maar zeééééér voldaan. Dat gevoel heb ik na twee heel fijne weken.

Eerst waren er twee prachtoptredens waar ik gigantisch van genoot. Er was 'the broken circle breakdown band', heel emotioneel, heel meeslepend, gewoonweg prachtig. Je kon met momenten een speld horen vallen in de zaal. Het tweede concert was van de broertjes Wauters, waar de nichtjes en ik al lang een boontje voor hebben. We amuseerden ons rot, en zongen uit volle borst mee. Topavond.

Er was de Ronde Van Vlaanderen...de hoogdag van het jaar voor manlief. Altijd gezellig, in fijn gezelschap de coureurs aanmoedigen...

En toen...kwam de reis. We hadden die voor een prikje op de kop getikt, en in een overgevoelige bui geboekt. Het was op en top genieten. Alles viel mee: het eiland is heel mooi, het was een ganse week prachtig weer, de buffetten waren om je ziek te eten (lees: 2kg bij), de kids waren flink en braaf,...
Ook al ben ik vaak bij de jongens, op reis is alles anders. Je beleeft veel intenser alle dingen, hebt veel meer tijd om spelletjes te spelen, boeken te lezen,....

Dinsdagmorgen slikte ik even toen ik besefte dat het een jaar geleden was dat ik het grootste rottelefoontje uit mijn leven kreeg. Al gauw zette ik dat gevoel opzij, en probeerde het positieve van 'de verjaardag' te zien. Ik zat daar toch maar, een jaar later, met een sangria in de hand in Mallorca, een bos krullen op mijn hoofd en een triomfgevoel dat die 'cutkanker' mij er niet onder kreeg. :-)

De vermoeidheid, en de koppijn van het reizen nam ik er achteraf met veel plezier bij. Het was iedere seconde waard. Toch zal ik niet ontkennen dat het broodnodig is dat ik alles weer op mijn tempo kan doen, vanaf morgen...:-)

En ondertussen, vasthouden aan die mooie herinneringen...

:-) Krullie..

 

Het was super...verslag volgt. :-)

One year ago...

We zijn een jaar verder...een echte verjaardag noemen zou raar zijn..

Vorig jaar, 2 april, vloog ik naar de huisdokter van mijn mama...Ik liep namelijk op de Ronde Van Vlaanderen met een pijnlijke keel, maar weet het aan het vele schreeuwen naar manlief en de coureurs. Op paasmaandag bleef ze de oren van mijn kop zagen dat ik met die keel naar de dokter moest. Omdat ik er dan toch was, toonde ik nog eens het knobbeltje dat 2 maand eerder werd afgedaan als 'gewoon klierweefsel', maar waar ik toch ongerust in bleef. Daarna ging de bal aan het rollen....en maandag15 april stortte mijn wereld in.

Etiketje op het hoofd: borstkanker. BAF!

Tja, het was een rotjaar, dat is zeker.

Toch waren er ook veel fijne momenten, hoe bizar dat ook mag klinken. De quality time met familie en vrienden, omdat je toch niet veel anders kan dan in de zetel hangen. De steun uit hoeken waarvan je het niet had verwacht. De vele flessen cava die werden opengetrokken telkens er weer een lichtpuntje was. De bos krullen op mijn hoofd (waaaah) waar iedereen gek op is, behalve ikzelf. ;-)

Aan een top 10 van mindere momenten ga ik niet beginnen, anders wordt dit weer een saaie blog, maar enkele wil ik toch even aanhalen: veel pijn en ongemakken, de extra kilo's, niet de volle 100% kunnen geven terwijl je hoofd dat wel wil, de stress en de angst om te hervallen....

De laatste tijd heb ik ook weer ontdekt dat ik weer moet oppassen van mezelf. Dat klinkt misschien dubbel, maar soms ben ik mijn eigen grootste vijand. Omdat ik het gevoel heb dat ik zovéél geluk heb, dat ik een tweede kans heb gekregen, wil ik nog meer van alles genieten en meemaken. Ook al was het voor mijn ziekte perfect normaal om in de zetel te ploffen, nu denk ik steeds dat ik moet "carpe diem-en". Aja, da's ook wat iedereen je steeds inpepert: genieten, genieten en nog eens genieten. Dus moet ik meer quality time hebben met de kids, meer proberen bewegen om gezond te blijven, bewuster boodschappen doen om het lot niet te tarten, vrienden en familie zien die zoveel deden het voorbije jaar, allerlei evenementen meemaken,......En mezelf voorbijhollen dus...

Rustig opbouwen is niet voor mietjes, gewoon noodzakelijk. Alleen moet ik dat af en toe weer eens gezegd worden. Want de energie bijtanken die je opgedaan hebt, is niet zo eenvoudig.

Maar hé...woensdag zit ik op het vliegtuig....een weekje Mallorca met manlief en kids. Daar zal ik nu eens dubbel en dik van genieten, als jullie dat maar weten! :-))

Bedankt voor de vele aanmoedigingen het voorbije jaar. We doen zo verder!

Never ending story

Deze week weer twee afspraken op het programma...

Dinsdag moest ik voor de pensioencommissie van het ministerie van onderwijs verschijnen.
Had me daar van alles bij voorgesteld, maar dat bleken enkel twee dokters te zijn, die me van aan hun bureau argwanend bekeken. In het onderwijs heb je een apart systeem als je ziek bent: eens je ziektedagen allemaal op zijn, wat zo is in mijn geval, moet je voor die mannen verschijnen. Zij beslissen dan of het gerechtvaardigd is dat je zo lang thuis bent, en welk percentage je ontvangt van je loon. Best belangrijk dus.

Medelijden of medeleven hoefde ik niet te verwachten, en vier minuten later stond ik een beetje verward weer buiten. Wat een afstandelijk gedoe, enkel mijn dossier lezen, paar vraagjes, en hup. Toen ik net nog durfde vragen: 'en hoe gaat dit nu verder?' was het antwoord: je krijgt voorlopig uitstel van werken tot het einde van je behandeling, we sturen ons verslag op. Het beste, mevrouw."
Brrr...rare pipo's. Na enige navraag bleek dat het altijd op die manier gaat, dat ze daar heel wat mensen over de vloer krijgen (lees: ook wel minder ernstig) en dat ze hun reputatie van pitbulls willen hoog houden. Benieuwd naar hun beslissing.

Gisteren bij de gynaecoloog in het UZ. In plaats van twee cysten, bleken het er op de vorige foto drie te zijn, maar na de echo zag hij dat ze al goed gekrompen waren. Oef. We moeten het goed opvolgen, en binnen een aantal maanden terug kijken of ze weg zijn. Aangezien ik al een risicopatiënt ben, kunnen die altijd kwaadaardig worden, maar daar mogen we niet aan denken. Ook het genetisch onderzoek zal een grote rol spelen, vertelde hij, want als daar een slechte uitslag komt, vliegen die eierstokken er sowieso uit. O jee.
Had terug een heel dubbel en zwaar gevoel toen ik buiten kwam. Ook met die dokter ging het gesprek natuurlijk over die anti-hormoonpillen en die spuiten die ik er nu nog moet bij krijgen. De pillen mag ik onder geen beding laten vallen, maar over die spuiten had hij ook zijn twijfels nu ik zo makkelijk cysten aanmaak.
De bijwerkingen (cysten, menopauze en zijn gevolg, kans op eierstokkanker,...) afwegen tegenover de goede werkingen is niet makkelijk. Percenten kunnen ze er niet op kleven, en studies reiken nog niet zo ver...Uiteindelijk besloot hij om het nog maar eens te overleggen met de andere proffen, en zou hij me volgende week laten weten wat het verdict is.

Hadden we maar een glazen bol (hoeveel mensen zouden dat niet zeggen hé), dat ik kon kijken of het hoegenaamd nodig is, wat mijn lichaam van plan is...

Was er in de auto naar huis wat van onder de voet, ik vind het dan niet eerlijk dat ik op zo'n leeftijd moet piekeren over zo'n zware beslissingen. Het lijkt soms alsof Pietje de dood staat mee te kijken op mijn schouder en afwacht welke beslissing ik ga nemen....neemt ze de goede of niet.. ? Volgens manlief staat er op de andere kant een mega-engel die Pietje met zijn hamer doodmept, ga ik langer leven dan hem en er met al zijn geld vandoor! Hij heeft zo zijn eigen manier van opbeuren, snap je. :-)

Maar het werd me weer eens duidelijk dat dit een 'never ending story' is, dat de schrik er voor mijn leven inzit, dat ik constant zal moeten opgevolgd worden.

Soit, het wordt een 'superweekend', de zon gaat keihard schijnen, en ik heb een boel fantastische dingen op het programma en in het vooruitzicht...dus...
.... rotziekte, kruip maar ver onder de grond, wil u even niet zien, horen, of eraan denken.

Sangriaaaaaaaaaa...:-)

3 november

Ok, het rothumeur bleef iets langer hangen dan verwacht. Het was eigenlijk meer ontmoediging, ontgoocheling en teleurstelling in mijn eigen lichaam.

Tuurlijk heeft elke vrouw wel al eens een cyste gehad, en in principe gaan die vaak weg zonder meer, dus echt panikeren hoefde ik niet...én toch. Ik krijg er de kriebels van dat mijn lichaam vanalles aanmaakt...tumoren, cysten...laat het uit, doe eens gewoon lijf! En wat ik nog meer haat, is dat er dan telkens weer nieuwe onderzoeken volgen, en nieuwe doktersbezoeken, iets wat ik momenteel kotsbeu ben.

De prof -oncoloog verwees me door naar een gynaecoloog in het UZ, gespecialiseerd in eierstokken. Volgende week word ik daar verwacht. Eens benieuwd wat die zal zeggen.

Ondertussen ben ik ook met de huisarts gaan praten over al die medicijnen om mijn hormonenhuishouding helemaal plat te leggen. Zoals ik al eerder zei, vaak doen die dingen meer kwaad dan goed, maar na een gesprek met hem, en een laatste smeekbede aan de prof blijkt dat ik toch geen keuze heb. Ook al heb ik daardoor maar 5% minder kans om te hervallen, ik moét ze nemen. Ze hebben geen medelijden, willen van geen wijken weten...ik ben te jong om zo een risico te nemen. Tja. Voor mezelf heb ik dan ook te besloten om ervoor te gaan, om de klik te maken en me vooral niet te focussen op de bijwerkingen. Ik stop met piekeren, opzoeken en twijfelen, maar neem trouw die cutpillen en spuiten. Binnenkort voel ik me dus weer 55+....zie me komen...:-) Met een beetje geluk mag ik me op mijn 39ste weer jong voelen.

Dinsdag ben ik nog eens op bezoek gegaan naar school. Aangezien de laatste dagen niet echt top zijn, zag ik er een beetje tegenop. Uiteindelijk ben ik toch bij de collega's een kletske gaan doen, en ook in mijn oud klasje waren ze superblij om me terug te zien. Het gaf me onmiddellijk weer een boost, en op slag voelde ik me een pak beter.

En nog beter nieuws, samen met de directie heb ik bekeken wanneer ik weer aan de slag zou gaan...als alles goed gaat wordt het 3 november, na de herfstvakantie!! Weliswaar halftijds, maar ik vind het mega dat ik een doel in zicht krijg. Ook al is het nog heel lang, ik kijk er nu al naar uit!!

Rotdag...

Een ganse dag ziekenhuis vandaag...leuk met zo'n weer...enfin, sowieso NOOIT leuk.

Als ik daar voor de zoveelste keer zit te wachten, dan dwalen mijn gedachten vaak af naar mijn klas. 'Wat zit ik hier in godsnaam te doen', denk ik dan...'stond ik maar gewoon voor de klas, ging alles maar zoals voorheen...kon ik de klok maar een jaartje of twee terugdraaien'.

Gisteren controle bij de professor oncologie. Toffe madam, met veel begrip. Dat helpt al een beetje als je voor de zoveelste keer de parking van het UZ oprijdt. Ze vroeg hoe het ging, checkte waar ik nog last van had, onderzocht me.

Conclusie:

- mijn nagels die inbreken en inscheuren horen erbij, is nog van de chemo, en zal nog maanden duren vooraleer die herstellen. Fijn. Ik heb al vaak en véél pijn gehad, maar een nagel die afscheurt tot de helft, ik zweer het u...amaai.

- de dagelijkse aften in mijn mond (vree gezellig), zijn het gevolg van de herceptine. Elke dag meermaals spoelen. Leren mee leven. Check!

- het energiepeil zal nog lang lager blijven dan vroeger. De herceptine doet je hart sneller pompen en belast het, vandaar de vermoeidheid.

- mijn lichaam vecht tegen de hormoonbehandeling die ik krijg, wat op zich goed is, alleen zou de prof willen dat ik minstens 2 jaar lang in menopauze blijf...dus: elke 4 weken een spuit bij in mijn buik. Neveneffecten: vapeurs, gewichtstoename, spierpijnen,....Ach wat? Die kilo's die ik na maanden vechten eraf kreeg, er snel weer bij..so what. Grrr...

- bij het lichamelijk onderzoek bleek mijn buik nogal gevoelig. Dan nemen we daar toch een echootje van...ook al weet ik het aan mijn spastische darmen, geen medelijden.. Dag erna echo op de planning.

- als ik mij goed voel (?) proberen twee keer per week te sporten. Dat zou het herval verminderen met 40% verminderen. Krasse uitspraak, niet? Met de aquagym ben ik op goede weg, zal proberen de fiets ook van stal te halen. Hopelijk val ik niet om van vermoeidheid.


Vandaag dan herceptine baxter nummer 11. Het Ronsiesch vriendinnetje hield me gezelschap, en tijdens de middag probeerden we op een bankje toch wat zonnestralen mee te pikken. Welliswaar met op de achtergrond het lawaai van machines (een ziekenhuis is een oase van rust)...
De baxter liep trager dan anders, en na wat geklaag van onze kant, zette de verpleegster de machine iets sneller. Oef. Na de baxter was de echo gepland, rond 14u15. Laat stiptheid het grote gebrek zijn bij het UZ, dus een uur later mocht ik pas binnen. Ik kan je verzekeren, 'de vriendelijke Nele' is dan ver te zoeken... Die denken echt dat 'zieke' mensen niets beter te doen hebben...echt waar...maar hallo, mijn kindjes willen ook opgehaald worden van school, pipo's!! Ge ziet, mijn boosheid zit er nog.

Soit, de echo.
Darmen ok. Oef.
Zakken naar de eierstokken. Oei. Daar ontdekte de dokter eventjes twee cysten, beide zo groot als een mandarijn. "Vandaar de druk op uw blaas en darmen, mevrouw." Moh, kan er ook wel nog bij. En nu? Binnen enkele maanden nieuwe echo, checken of ze gekrompen zijn tot aardbeien, tenzij de pijn ondraaglijk wordt. De cysten blijken ook een neveneffect van de hormoonbehandeling te zijn. Een mens vraagt zich eigenlijk af of de medicijnen niet meer slecht dan goed doen, echt waar.

Wat mij betreft, gooi ik alle troep in de vuilbak, en kom ik geen ziekenhuis meer binnen.
Vandaag toch.....morgen denk ik er waarschijnlijk weer anders over.
Mijn rothumeur gaat meestal snel over. Sterkte manlief. :-)

Zon zon zon...

Wat een prachtweer...wat een zon! Als dat geen vitamientjes geeft, dan weet ik het ook niet meer. We hebben er op en top van genoten en zoveel mogelijk met onze snuit richting zonnestralen gelopen. De vakantie ging al bij al zeer snel. Vooraf heb ik altijd wat schrik, want van rusten en recupereren is er in zo'n week geen sprake. Maar het ging best. Kwam het door het weer, of door de medicijnen die ik op een ander tijdstip neem, of wordt het eindelijk een beetje beter...wie zal het zeggen? Ik ben alvast blij dat de energieshots iets minder snel 'op' zijn! Laat het nu asjeblieft zo blijven...:-)

De boys hadden een aantal verjaardagsfeestjes op de planning, we gingen enkele dagen naar het zeetje om lekker te wandelen, eten én uit te waaien, en vandaag zaten we in eigen tuin om van de zon te profiteren. Hopelijk blijft dit weertje zo, en gaat het niet terug vriezen. Als je ziet hoe iedereen herleeft, dan besef je wat een verschil dat zonlicht kan maken. Eindelijk die mutsen en sjaals achter in kast. En ja, ook die van mij. Waar ik me bij het koude weer nog kon wegstoppen, wordt het nu alsmaar moeilijker. Ook al is mijn haar al een stuk langer, en vooral dikker, ik vind het echt niet mooi. Het begint nu ook wat te krullen of te bekken...hoe het ook heet...het ziet er niet uit. Enfin, ik hoop dat we snel een vijftal centimeter verder zijn!

Nu volgen er vier weken terug op mijn ritme, en dan volgt de volgende vakantie...het gaat snel. Donderdag is het al tijd voor baxter nummer 11...o jee. Daar heb ik alweer geen zin in, maar goed. Wat moet, moet, en zo telt het ook verder af! Ook woensdag staat er nog een controle gepland bij de prof, en vorige week liet ik mijn hart nog eens checken. Bleek dik ok, mijn hart klopt schoon verder. ;-)

Vakantie

 Geen nieuws is goed nieuws...

Genieten van de zon, de krokusvakantie, de jongens...:-))

 

Nummer 10

Vorige week baxter nummer 10 laten vloeien door de aderen. Nog 8 te gaan, we zitten over de helft, olé. Het ging wonderbaarlijk vlot in het UZ, tegen de middag waren het 'Ronsiesch' vriendinnetje en ik alweer buiten. Zoals gewoonlijk hakt de herceptine weer enkele dagen in op mijn lijf, maar da's niets nieuws.

In de krokusvakantie nog eens op controle bij de oncologe, en dan wordt mijn hart nog eens grondig gescreend. Als dat allemaal weer ok is, zijn we weer goed voor een tijdje. Sowieso weet ik al hoe het gesprek zal verlopen, en ik zal weer zagen over de vermoeidheid en de weinige energie.

Lap, nu had ik gezworen daar niet meer over te klagen op deze blog, en ben alweer bezig. Komt door dat facebook hé, of door de verhalen van andere 'kankerpatiënten' (huh, hoor ik daar eigenlijk nog bij?) die mij bereiken. Die mensen zijn precies allemaal veel beter, kunnen 1000 dingen meer op een dag, en lijken een brok energie (zelfs tijdens hun chemo)...en ik...
Alhoewel, ik klaag wel, maar als ik het eens van op afstand bekijk doe ik altijd voort. Van 's morgens tot 's avonds het huishouden, die klein mannen eten geven, wassen, huiswerk,spelen... Misschien wil ik gewoon teveel en moet ik het eens omdraaien: wat kan ik wél al allemaal terug. En val ik na een dag bezoek als een schotelvod in de zetel, tja, er zijn nog mensen moe zeker? (Zijn jullie dan nooit moe?) Vanaf nu trek ik het mij niet meer aan, doe ik alles op mijn tempo, en of iemand anders beter is of slechter, so what, niemand is gelijk..Want als ik één ding zeker weet, moest ik morgen kunnen gaan werken, ik ben onmiddellijk weg! Tot zover het zelfmedelijden. :-)

Dit weekend werd manlief 40 jaar. Een heuse gebeurtenis. We zijn samen iets gaan eten aan het zeetje, en vierden zondag met de familie. Altijd fijn en gezellig, maar nu is de volgende jarige ten huize Ysebaert pas in augustus..oef  ;-).

Vorige week kreeg ik trouwens nog een megalief berichtje na mijn valentijnsblogje...ik wil het toch even met jullie delen, al was dat niet de bedoeling :-)  (Sorry schrijvertje..)

Ik las net je valentijsnberichtje op je blog en ga hier even reageren :) niet iedereen moet mijn emoberichtje zien ;-)   Oo jeetje *traan*.

Als je maar weet dat ik sinds mijn kleine-meisje-zijn jullie als voorbeeld gebruik, het eerste 'grotemensenkoppeltje' dat ik zag ontwikkelen, de eerste liefdevolle trouw die ik zag, de eerste bruid waarbij ik moest huilen, waardoor ik nu nog altijd aan jou denk bij elke bruid die ik zie, de eerste baby die ik vasthield (Grote M die volhing met verse-baby-kaka een moment dat ik nu nog heel vaak vertel bij kersverse mama's :) ) de eerste oudleid(st)er van Litoziekla die langs een Tupperware-omweggetje terug in mijn leven kwam waarop anderen haar volgden en de eerste Ferme Madam die ik zag knokken tegen de klotigste ziekte die er bestaat.
En Neleke, oooooo zoooo veel meer, als je maar weet dat je voor mij niet 'niks' bent! En al sta ik niet op de voorgrond je aan te moedigen, weet dat ik heel vaak aan je denk en op de achtergrond je bewonder en voor je duim!

Als dat niet schoon was...It makes my day!

Sweet valentine

We zitten weer in de laatste week voor de volgende baxter herceptine. De vermoeidheid is weer een pak beter, maar dat komt ook omdat mijn dagen vooral gevuld zijn met niets doen en rusten. :-)

Af en toe een dipdag in het kopje, en dat lijdt weer tot frustratie. Enkel thuis zijn, en huismoeder zijn is niet echt voor mij. Let op, ik verveel me geen minuut, er zijn mensen genoeg om dingen mee te doen, ik heb 101 klusjes waar ik me mee kan bezig houden, maar het is gewoon het gevoel dat je 'niks' bent. Als je gaat werken, dan heb je voldoening, ben je bezig, krijg je dankbaarheid, bereik je doelen...Als ik thuis voor de zevenhonderdste keer het stof heb afgedaan, dan voelt het niet alsof ik 'iets belangrijks' heb gedaan. Ik word enkel nog meer kuisziek van, want ieder stofje valt op als je thuis loopt..:-)

De kids worden hét wel ferm gewoon. Die genieten van een mama die hen altijd naar school brengt, eten kookt, ophaalt, tijd heeft voor huiswerk en spelletjes,...Soms probeer ik heb dat al eens wijs te maken: 'ja maar, als mama weer gaat werken...', maar dan kijken ze van 'ach wat?'. De kleinste wittekop gaat vrolijk door het leven en geniet van alles rondom hem. Grote M daarentegen blijft wel nog steeds met een angst zitten, en ik hoop dat die er toch stilletjes uit groeit. Als ik ga zwemmen (ja ja, ik ben al twee keer geweest) dan roept hij dat ik niet mag verdrinken. Als ik in de zetel lig te rusten, staat hij plots boven me en dan schreeuwt hij keihard 'mama, ik dacht dat je dood was'. Als ik wat op mijn tandvlees zit, is het de eerste die bezorgd kijkt en vraagt: 'gaat het mama?'....Da's toch niet normaal. Dat manneke moet gewoon kind zijn...hopelijk slijt het met de tijd. Gelukkig toont hij op andere manieren nog wel genoeg dat het een gewone bengel is...;-)

En de grootste (b)engel?... Die komt ook weer op zijn plooien. Het koersseizoen komt eraan, en dan is hij weer helemaal in zijn nopjes. Het lichaam moet strak zijn, de benen gesmeerd, en de kalender volgeboekt, hetzij zelf fietsen of te volgen op tv...Hij herleeft.

En op een dag als deze, cliché cliché...

Het was niet altijd even makkelijk voor manlief. Het zou ook schijnheilig zijn om te zeggen dat het perfect lukte om samen door deze ziekte te geraken, want dat was het niet. Ik krijg dan ook de kriebels van de massa's interviews over borstkanker met als kop 'we zijn hier samen zoveel sterker uitgekomen'! Dikke bullshit is het, want niks is zwaarder dan dit dragen in een relatie.

We hobbelden over een parcours met veel kasseien. In mijn ogen kon hij niks goed doen, was alles net te kort of te lang, was er iets te weinig of te veel. En ook al wist ik het, ik kon het niet laten, want de persoon het dichtst bij u vangt altijd de buil. In zijn ogen is hij een jaar kwijt, een jaar zonder sociaal leven, zonder reis en stiekem was ik de schuldige. En ook al wist hij dat ik daar niks kon aandoen, en dat hij overdreef, hij kon de ontgoocheling en boosheid niet altijd maskeren. Maar....we zijn blijven praten, boos zijn, verdriet hebben, tijd maken...en het zou geen coureur zijn als hij problemen had met een parcours met dikke kasseien, integendeel...Hij hielp waar het kon, probeerde te vinden waar ik tevreden mee was, en zorgde voor de rest. We doen dus samen verder, wetende dat we ook dit weer hebben overleefd en dat niks ons klein krijgt...want deze liefde is sterker dan al die rottigheid. Happy valentine manlief, lots of love! xxx

Life goes on..

Mijn dagen kabbelen voort. Niets spectaculairs, vandaar ook weinig te melden op de blog. Ik vind het nogal onozel om te vertellen dat ik geslapen heb, gelezen heb, tv heb gekeken...boring..:-)

Wat is er dan wel te vertellen..hmmm.....even denken...

Vorige donderdag kreeg ik de volgende lading herceptine. Baxter nummer 9 liep vlotjes door mijn aderen. Het ging ongelooflijk snel in het UZ, net nu ik me erop had ingesteld dat het lang ging duren. Het clownsvriendinnetje kwam langs op de kamer, en zo vlogen de uren voorbij. Tetter tetter... :-)
Jammer genoeg merk ik steeds duidelijker dat de eerste drie dagen erna mijn lichaam tegenpruttelt. Het lijkt dan  alsof ze op mijn schouders 1000 kg leggen, en ik geraak dan geen meter vooruit. Maar goed, ik weet het nu, het is ook een zwaar medicijn, ik zal er gewoon rekening mee houden. Nog negen te gaan, we tellen alwéer af...

Maandag ben ik nog eens naar school gegaan tijdens de middagpauze. Het was megagezellig om nog eens tussen de collega's te zitten. Dan besef ik wel dat ik het sociaal contact (lees: geplaag en gestook) mis...Maar geen nood, ik ben altijd welkom, dus als ik me eenzaam voel...

Ik ben deze week ook gaan aquajoggen...(jawel collega's, echt waar). Het was heel lastig en vermoeiend, maar ik heb het toch volgehouden. Het lastigste is het vertrekken, zo laat op de avond, het is al donker, berekoud, en ik voelde me al zo moe en mottig. Eens in het water trok mijn hoofdpijn weg, en kon ik volledig ontspannen. Iedere stamp die ik moest geven was er één naar die 'fucking kanker', dat voelde ik duidelijk! De dag erna was ik behoorlijk stijf, want mijn lichaam is dan ook niets meer gewoon, maar mijn lieftallig kinesiste heeft dat terug los gekregen. Ik ben vastbesloten om vol te houden, en als het eens een keer niet lukt, dan maar niet, maar zoveel mogelijk. Bij deze, als er zich vrouwen geroepen voelen, ik zoek nog een partner!
 :-)))

Ondertussen blijf ik ook op mijn eten letten, én het loont eindelijk. De weegschaal blijft zachtjes naar beneden gaan, en zo moet het zijn. Met mijn oude 'weight watchers boekske' heb ik eindelijk mijnen draai gevonden. Voor zolang het duurt natuurlijk...

Maar kom, mijn goede voornemens zijn toch aardig aan het lukken, nu nog een kwestie van alles vol te houden. :-)

Het wordt gevaarlijk...de eerste eieren liggen in de rekken. Hopelijk houdt de paasklok een beetje rekening met mijn dieet...ahum..als 't is zoals twee jaar geleden. :-)
 

Gezonde hapjes op vrijdagavond...Zijn we goed of zijn we goed..? :-)

Birthday

Ik was jarig vorige woensdag.
Het was dus ondertussen 34 jaren geleden dat mijn vader tegen de verpleegster zei: 'zuster, pas op met mijn goudklompje, hé!'. De verpleging vond dat zo een mooie benaming en het verhaal bleef meegaan. Ondertussen grapt manlief dat ik nu al gigantisch veel zou waard zijn, als ik echt van goud was...Liggen jullie ook plat? Ahum.

Soit, mijn verjaardag was super. De boys hadden een ontbijt op bed voorzien, want dat hoort bij elke verjaardag volgens hen. De verse koffiekoekjes smaakten zalig, en eens de mannen naar school ben ik nog enkele uurtjes terug gekropen in bed. 's Middags zijn we met z'n viertjes op restaurant gegaan, en ook dat was voor M&M een gans avontuur. Ze hadden het al tegen de hele school verteld. :-)
's Avonds kwam de dichtste familie een glaasje drinken en een broodje eten, allemaal op 't gemak, en voor een keer geén drukte en chaos. Top.

Toen het oudejaar was, had ik een ander gevoel dan nu bij mijn verjaardag. Nu had ik meer het idee dat ik echt een bladzijde heb omgeslagen. Vanaf nu kan het terug alleen maar beter gaan, dus daar gaan we voor. De vermoeidheid is gelukkig weer een beetje beter, al ligt dat ook aan het feit dat ik meer doseer. Het is ook de derde week na de herceptine baxter, en er zit duidelijk een verschil met de eerste week. Het doet duidelijk iets met mijn lichaam, en dat kan ook niet anders, het blijven zware medicijnen hé. Donderdag is het alweer prijs, dat gaat toch supersnel hé. Ik stel me weer in op een lange dag wachten, dan kan het misschien beter meevallen.

Vanmiddag een lange gelaatsverzorging gehad, écht genieten. Mijn gezicht ziet er weer wat beter uit, de wenkbrauwen weer in dezelfde richting, en de nek ontspannen. Meer van dat graag! :-)

Oef!

Weer een speciaal dagje.

Nadat ik vorige maandag een week te vroeg stond in het UZ, vandaag een tweede poging voor een NMR. (Kwam trouwens toen door de koorts, hoor). Best toch weer spannend, tenslotte is dit na 9 maand weer eens checken of alles nog ok is, en vooral of er niks nieuws te zien is. Het onderzoek zelf is absoluut niet leuk, het maakt gigantisch lawaai en zorgt voor een zeer benauwd gevoel. Studio Brussel in mijn koptelefoon verzachtte de onaangename positie. De dokter nadien kon gelukkig melden dat alles ok was, niks te zien in mijn schone boezem, ahum. ZUCHT. Oef.

De voorbije week veel gerust en dingen geskipt...was nodig, want ik had absoluut geen topdagen. Eerst was er een dagje koorts, dan een dagje diarree, dan enkele dagen met een ontstoken mond, constante koppijn en die verdomde vermoeidheid. En zoals altijd, als mijn lichaam niet mee wil, laat ik gauw mijn kopje hangen. Ik ben dan zo gefrustreerd, en vind het leven weer oneerlijk, en dan klaag ik weer steen en been. Zelfmedelijden ten top. Waarom komt die energie niet in één WHOESH terug, weer de oude Nele...? Het helpt ook dat ik de laatste tijd foto's en video's van vroeger zit te sorteren en te bekijken, waarop ik zalig jong en o zo mooi slank sta, zonder een getekend gezicht..Denk er manlief dan bij die dan de meest fijngevoelige commentaren geeft ("amaai, vroeger zag ge er super uit, amaai, wat een verschil,...") en dan is het hek helemaal van de dam..:-)

Ik zal me er maar bij neerleggen, want me erin opjagen kost nog meer energie. Alleen gaat dat de ene dag beter dan de andere ;-)

Sinds vorige herceptine, 12 dagen geleden, let ik ook op mijn eten.
De onco-diëtiste kwam toen op mijn kamer met allerlei tips en een voedingschema. Niets dat ik niet wist, 't is alleen het karakter terugvinden. Nu zeker, als ik een slechte dag heb, of een dag vol ziekenhuisonderzoeken dan beloon ik me telkens met iets lekkers. "En so what, na dat klotejaar" was steeds de redenering. Maar het is een gemakkelijk excuus, en direct geraak ik niet meer door de deur. Dus, vanaf toen probeer ik mijn best te doen, en het lukt. Ik ben al 2 kilootjes kwijt, maar nog veel te gaan. En dat in een periode met alleen maar jarigen..olé. :-)))

Moe, moeër, moest..??

Ik zocht dus de trappen van vergelijking van moe..niet gevonden of toch:

Zowel moeër - het moest als meer moe - het meest moe komen voor als trappen van vergelijking van moe. De omschreven vormen van moe (meer moe, meest moe) komen het meest voor in geschreven taal. De vormen moeër en moest komen vooral voor in informele, gesproken taal. Met name in geschreven taal worden als alternatief ook de trappen van vergelijking van vermoeid (vermoeider, het meest vermoeid) gebruikt.

Soit, ik ben moe. Dat was al duidelijk. Niet gewoon, maar gigantisch. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar 't is niet echt mijn weekje. Maandag kreeg ik koorts, was ik superellendig en mottig. Na dokterscontrole bleek het gewoon om een virus te gaan, en het ging inderdaad snel beter. De dafalgans deden hun werk.

Het was natuurlijk weer de ideale timing! Kleine M werd dinsdag 5 jaar, en ik had vanalles gepland. De jongens mochten naar huis komen eten, samen met het neefje en nichtje...Na 16u was er taart en koffie.. En patat, moeder weer knock-out! Ik kon mezelf wel voor de kop slaan, want het was ook een beetje aan mezelf te danken. Ik ben de afgelopen weken blijven gaan, doordoen, niet opgeven, geen rust nemen,...gaan gaan gaan...Altijd vond ik dat iemand wel recht had op mijn aanwezigheid, dat de kids een activiteit moesten hebben, dat manlief een uitstapje verdiende...Ondanks het bijslapen als de drie musketiers naar school zijn, komt er toch een ferme klop.

Nu ik met mijn neusje weer eens tegen de muur loop, hoop ik de komende maanden er een lesje uit te trekken. Als je nog niet 100% bent, kan je niet leven tegen 120%. Ik probeer het te onthouden, maar iedereen mag het mij helpen herinneren..:-)

Herceptine dag = beu..

"Happy" 2014!

Gelukkig nieuwjaar allemaal!

De feesten zijn gepasseerd, oef. Best heftig, zeker als je lichaam niet altijd mee wil. Toch intens genoten van alles wat op me afkwam.

Kerstmis was gezellig en rustig, met véél cadeautjes, véél eten en drinken en véél fijne familie.

Daarna hebben we de laatste toneelvoorstelling in glans afgesloten! Ik vind het heel jammer dat het erop zit, maar ben ook wel blij dat de rust weerkeert. Zowel voor 't kopke als voor 't lichaam was het hoog tijd. Toch zal ik die zotte bende heel hard missen. Ze hebben uiteindelijk alles meegemaakt van in het begin. Toen we in februari van dat jaar startten met de eerste lezing kon niemand vermoeden dat dit ging gebeuren. Bij de diagnose in april wou ik onmiddellijk de brui geven aan "toneel spelen" maar dat was buiten de ploeg gerekend. Ze lieten me niet gaan, en al kon ik maar één keer spelen, of enkele uren repeteren, ik moest verder doen. Het was een goede beslissing, het was een heel groot doel om daar te staan, en het lukte! Mede dankzij het geduld van de regisseur en de rest van de crew, die me bleef aanmoedigen om door te doen. En genoten héb ik, met volle teugen. Love you guys, en ook aan allen die kwamen kijken en me een hart onder de riem staken: dikke merci!

Oudejaar gaf me een heel dubbel gevoel. Ben die dag opgestaan met slecht humeur. Wat viel er te vieren? Sms'en of kaartjes heb ik dit jaar niet gestuurd, want ik wist echt niet wat ik erop moest schrijven. "Ik wens jullie een veel beter jaar dan dat van mij??"
Rond de middag belde de psycholoog van het UZ, alsof ze wist dat het een lastige dag was,  maar ook tegen haar raakte ik mijn ei niet kwijt. Uiteindelijk keerde mijn gemoed vanzelf en was ik klaar voor een rustig feestje met de vriendjes én de boys. Het werd uiteindelijk "megaplezant".

Op nieuwjaarsdag hopten we van familie naar familie, en liet ik de emoties in de frigo zitten. Het heeft weinig zin om overal bij stil te staan, en vooral altijd achteruit te kijken. Bij deze wend ik mijn blik alleen naar voor, naar een nieuw jaar...

Een jaar met hopelijk wat minder onzekerheid, veél haar, massa's kilo's minder, tonnen energie bij en een heleboel fijne momenten!

Bedankt aan jullie alleen voor de 'never ending support' in dat rotjaar! Ik wens jullie alles wat jullie graag willen, écht, en een keigoede gezondheid.

Dag Annick, tot ooit?

Merry Christmas!



Opwarming, vlak voor we starten..

Manlief..



Happy Newyear!